ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙΣΤΙΚΩΝ ΔΙΣΚΟΠΛΑΝΩΝ FLUGSCHEIBEN.
Εκτός από την απόκρυφη τεχνολογία των πτητικών πολεμικών μηχανών χωρίς φτερά της Ναζιστικής Γερμανίας, των Bell, των Vril και των Haunebo, που η φήμη τους κινείται στη κόψη της λεπτής γραμμής ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην φαντασία, υπήρξαν και τα προγγενέστερα παρόμοια δισκοπλάνα, τα Flugscheiben. Τι καταγράφει η ιστορία γι'αυτά;
Το 1955, δέκα χρόνια από τότε που τα όπλα σώπασαν στα πεδία των έντονων μαχών στην Ευρώπη, η ναζιστική Γερμανία έπεσε κάτω από τα χτυπήματα των συμμάχων και τα στρατεύματα των χωρών του συνασπισμού κατέλαβαν το Βάτερλαντ και ανέλαβαν τον έλεγχο όλων των κατεχόμενων εδαφών. Ωστόσο, τα μοχθηρά μυστικά που περιέβαλλαν την ύπαρξη του Τρίτου Ράιχ σε αμέτρητους αριθμούς δεν έγιναν όλα ιδιοκτησία των νικητών. Η πυραυλική και διαστημική τεχνολογία, η πυρηνική τεχνολογία, οι εξελίξεις στον τομέα της χημείας και της ιατρικής, η προηγμένη στρατιωτική επιστήμη, η θαλάσσια έρευνα αλλά κι οι λεγόμενοι «ιπτάμενοι δίσκοι του Χίτλερ» μοιράστηκαν στα χέρια των Συμμάχων.
Οι εργασίες στα δισκοπλάνα που ονομάζονταν Flugscheiben (δηλαδή "ιπτάμενοι φακοί") ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1930-1940. Η συναρμολόγηση και οι δοκιμές πραγματοποιήθηκαν σε εργοστάσια στην Αυστρία και την Τσεχοσλοβακία. Οι ιστοριογράφοι της αεροπορίας πιστεύουν ότι η πρώτη πτήση του πρωτοτύπου (ο λεγόμενος «τροχός με το φτερό» (με σχεδιαστές τους Otto Gabermol και Rudolf Schriver) πραγματοποιήθηκε από τον Φεβρουάριο του 1941. Όλη η δεκαετία του 1930-40 είναι η κορύφωση της δύναμης και της ισχύος του Τρίτου Ράιχ. Όλη η Ευρώπη βρίσκεται στα πόδια του Φύρερ, οι πόροι των κατακτημένων χωρών είναι στην υπηρεσία των νικητών, και ως εκ τούτου δεν εξοικονομήθηκαν κονδύλια για τεχνικές εξελίξεις και έρευνα «στην πρώτη γραμμή της επιστήμης» από τις Συμμαχικές δυνάμεις. Όμως, το αποτέλεσμα για την Γερμανία ήταν εντελός διαφορετικό και μια ολόκληρη σειρά πολεμικών ιπτάμενων μοντέλων, των «ιπτάμενων φακών» βγήκε στη παραγωγή πρωτοτύπων. Σε αυτά συγκαταλεγόταν και ο «δίσκος του Μπελόνζε» του Ζίμερμαν, μια σειρά από τροποποιήσεις των δυσλειτουργηκών HAUNEBU και η τελευταία, πιο τέλεια σειρά των VRIL (που το όνομα δόθηκε στη σειρά προς τιμήν της μυστικής αποκρυφιστικής-εσωτερικής κοινωνίας των VRIL). Τότε, την ίδια περίπου περίοδο, ο νεαρός μηχανικός σχεδιασμού Andreas Epp στέλνει μια επιστολή στους στρατηγούς της Luftwaffe με έτοιμα σχέδια ενός ακόμα δισκοπλάνου, του Flugscheiben, αλλά δεν λαμβάνει καμία απάντηση. Η ανάπτυξη δίσκων βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη και δεν υπήρχε χώρος για ακόμα κάτι νέο. Όμως, λίγο πριν πεθάνει, ο Andreas Epp (θ. 1997) στα απομνημονεύματά του καταγγέλει με πικρία: "Άκουσα ότι δούλευαν κρυφά στην Πράγα τα σχέδια μου για το Flugscheiben. Θύμωσα γιατί μου έκλεψαν την ιδέα." (Πηγή: Λονδίνο, Discovery Channel, 18 Δεκεμβρίου 2004).
Παρά τη φαινομενική ποικιλομορφία, όλα τα δισκοπλάνα ήταν θεμελιωδώς παρόμοια. Ηταν εξοπλισμένα με κινητήρες τζετ που βρίσκονται γύρω από την περιφέρεια του δίσκου και είχαν μια διαφανή καμπίνα από πλεξιγκλάς. Σύμφωνα με σημειώσεις τα δισκοπλάνα έφταναν σε υψόμετρο έως και 20.000 μέτρα και μπορούσαν να κινηθούν σε οριζόντιο επίπεδο με ταχύτητες έως και 2200 χλμ/ωρα. Ο λεγόμενος δίσκος Belonze,σημειώνεται πως σε τρία λεπτά, οι δοκιμαστικοί του πιλότοι έφτασαν σε ύψος 15.000 μέτρων και
ταχύτητα 2.200 χιλιομέτρων την ώρα σε επίπεδη πτήση. Η συσκευή μπορούσε να αιωρείται στον αέρα, να πετά εμπρός και πίσω χωρίς στροφές. Είχε έναν κινητήρα «χωρίς καπνό και φλόγα» του Αυστριακού εφευρέτη Viktor Schauberger, που κατανάλωνε μόνο νερό και αέρα. Δημιουργήθηκαν δύο εκδόσεις της συσκευής σε σχήμα δίσκου με διάμετρο 38 και 68 μέτρα. Μπορεί να υποτεθεί ότι οι Γερμανοί φυσικοί χημικοί είχαν στη διάθεσή τους έναν συγκεκριμένο καταλύτη και μια συγκεκριμένη τεχνολογία που επέτρεπε την αποσύνθεση του νερού σε οξυγόνο και υδρογόνο χωρίς σημαντική δαπάνη ενέργειας. Στη συνέχεια, αυτά τα δύο συστατικά χρησιμοποιήθηκαν ως καύσιμο και οξειδωτικό, στους στροβίλους των Flugscheiben.
Το 1944, ο Χίτλερ επιδεικνύει περήφανα το νέο του θαυματουργό όπλο στον Μουσολίνι. Ο εσωτερικός εμπειρογνώμονας όπλων του Duce, Luigi Romersa, σε συνέντευξή του στο Discovery, είπε ότι "...ήταν εξαιρετικό! Ήταν ένας στρογγυλός ιπτάμενος δίσκος, είχε ένα διαφανές πιλοτήριο στο κεντρικό τμήμα, και τα ακροφύσια του κινητήρα τζετ ήταν κολλημένα προς όλες τις κατευθύνσεις!" Όμως, δεν πυροβολούσε! Οι προγραμματιστές των Flugscheiben δεν είχαν αρκετό χρόνο, και τους τελευταίους μήνες, πόρους. Συντετριμμένοι από τα συντριπτικά «σταλινικά» χτυπήματα του Κόκκινου Στρατού πάνω τους ανατολικό μέτωπο, τα ναζιστικά στρατεύματα τράπηκαν γρήγορα σε φυγή από τα «ανατολικά προτεκτοράτα» (δηλαδή το προτεκτοράτο της Βοημίας και της Μοραβίας ή απλώς της Τσεχοσλοβακίας) και δεν μπόρεσαν να εκκενώσουν την παραγωγή του τελευταίου αεροσκάφους. Ως αποτέλεσμα, όλα τα πειραματικά πρωτότυπα καταστράφηκαν από τη Βέρμαχτ κατά τη διάρκεια της υποχώρησης. Παρόλο την τραγική κατάληξή τους, είχαμε επίσημα και ιστορικά επιβεβαιωμένα την δημιουργία των πρώτων λειτουργικών επίγειων αεροσκάφων σε σχήμα δίσκου!
Σήμερα, ο πυργίσκος του όπλου, στο κάτω μέρος του ναζιστικού UFO κι ένα σπασμένο δισκοπλάνο, εξακολουθούν να βρίσκονται, στο Καλίνινγκραντ. Ενώ ακόμα παραμένει μυστήριο πως η Ναζιστική Γερμανία σχεδίασε ένα αεροσκάφος σε σχήμα δίσκου. Μήπως προσπάθησαν να αναδημιουργήσουν αυτό που είδαν με τα μάτια τους τη δεκαετία του '30 να συντρίβεται στη Ναζιστική Πολωνία; (Άλλοι αναφέρουν μια περιοχή στο Φράιμπουργκ το 1936). Ποια είναι στην πραγματικότητα η αλήθεια; Το μέλλον θα μας δείξει!
* Εκτός των Flugscheiben, ιστορικές αναφορές και ένας χώρος δοκιμών υπάρχουν για το πρόγραμμα της ιπτάμενης κάψουλας "Bell" (μετάφραση: καμπάνα), που υποτίθεται ότι ήταν ένα από τα μεγαλύτερα διαστημικά έργα των Ναζί. Αλλά και πάλι, η έλλειψη πληροφοριών τροφοδοτεί μόνο θεωρίες συνωμοσίας. Το έργο που ονομάστηκε Die Glocke στα γερμανικά ("Bell" στα αγγλικά), λέγεται ότι ήταν το πνευματικό τέκνο του υποστράτηγου των SS Hans Kammler. Η συσκευή, η οποία πήρε το όνομά της από την ομοιότητά της με καμπάνα, τροφοδοτούνταν από μια μυστηριώδη ουσία που ονομαζόταν Xerum 525. Η ουσία αυτή καθιστούσε το πρόγραμμα εξαιρετικά ραδιενεργό και χρειαζόταν ένα παχύ στρώμα μολύβδου για την κατασκευή της συσκευής. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες ως σήμερα ιστορίες, οι Ναζί έθεσαν σε κίνηση τη Bell, αλλά η ενέργεια που απελευθέρωσε προκάλεσε φρικτές παρενέργειες που οδήγησαν στο θάνατο της ομάδας επιστημόνων. Τα έμβια όντα που εκτέθηκαν στην ακτινοβολία άρχισαν να αποσυντίθενται, και ακόμη και η υπολειπόμενη ακτινοβολία θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστροφικές συνέπειες. Οι Ναζί φημολογούνταν ότι χρησιμοποίησαν κρατούμενους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να καθαρίσουν τον θάλαμο δοκιμών μετά την απομάκρυνση του Die Glocke από εκεί. Καθώς ο πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του, όσοι εργάζονταν στο έργο και δεν πέθαναν, εκτελέστηκαν. Το Die Glocke και ο Hans Kammler μεταφέρθηκαν σε άλλο άκρως απόρρητο κρησφύγετο, όπου οι εργασίες πιθανόν συνεχίστηκαν. Η ανακάλυψη της παράξενης δομής Muchołapka στη Πολωνία, αλλά και μιας υπόγειας αποθήκης όπλων και ενός χώρου δοκιμών στην αυστριακή πόλη St. Georgen an der Gusen προσδίδει μια απόκοσμη και ανησυχητική αξιοπιστία σε αυτές τις φήμες.
