ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
Γράφει ο ερευνητής Χαράλαμπος Κουτσιαύτης , axt@windowslive.com
Σαν παιδί, ονειρευόμουν να μπορούσα να μπω μέσα στους πιο μυστήριους χώρους του κόσμου! Πως θα ήταν το εσωτερικό ενός ιπτάμενου δίσκου; Τι κρύβουν τα υπόγεια επίπεδα του Τομέα 51; Τι έχει μέσα της η πιο απόκοσμη πυραμίδα που υπάρχει στη Γη; Τι να υπάρχει άραγε εντός του γιγαντιαίου Προσώπου στον Κόκκινο πλανήτη; Τι θα μας συνέβαινε αν μας ρούφαγε μία Μαύρη Τρύπα; Πως θα ήταν αν μας φιλοξενούσαν μέσα σε μια υπόγεια εξωγήινη βάση στα Ιμαλάια; Σήμερα, 30 χρόνια μετά, μέσα από αυτό το άρθρο, με περίσσια πληροφορία, μεγάλες δόσεις αλήθειας, υποθετικές θεωρήσεις, παράτολμες διηγήσεις και λίγη επιτηδευμένη φαντασία όπου χρειαστεί… θα σας ξεναγήσω στο εσωτερικό των μεγαλύτερων μυστηρίων της ανθρωπότητας (και όχι μόνο)! Ήρθε η ώρα λοιπόν να μπούμε εκεί που δεν μπόρεσε ή δεν τόλμησε ποτέ κανείς...
Για την ιστορία… ήταν το 1989, όταν ο Bob Lazar αποκάλυψε το απίστευτο βιογραφικό του: στρατολογήθηκε σαν επιστήμονας της κυβέρνησης των ΗΠΑ και εργάστηκε σε άκρως απόρρητα προγράμματα σε εγκαταστάσεις δοκιμών και έρευνας ανακτηθείσας εξωγήινης τεχνολογίας. Όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει, απειλήθηκε η ζωή του και τον πυροβόλησαν, ειδικοί πράκτορες διέγραψαν τα νοσοκομειακά στοιχεία μητρώου της γέννησής του, τους πανεπιστημιακούς τίτλους του, και τα στοιχεία μητρώου της επαγγελματικής απασχόλησής του στα Εθνικά Εργαστήρια του Λος Άλαμος και στην EG&G, και οποιοδήποτε στοιχείο που θα μπορούσε να αποδείξει την ύπαρξη του σαν φυσικό άτομο! Μέσα από μερικές ημιτελείς διαγραφές, κατάφερε να αποδείξει ποιος ήταν και μέσα από την δημοσιότητα που πήραν οι χωρίς οικονομικό όφελος αποκαλύψεις του, σώθηκε και η ζωή του, αφού οι «εργοδότες» του δεν διακινδύνευσαν να τον σκοτώσουν για να προσδώσουν εγκυρότητα και αξία στις αποκαλύψεις του… που μία από αυτές ήταν το εσωτερικό ενός ιπτάμενου δίσκου!
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Lazar, το κλασσικό «σπορ» μοντέλο ενός ιπτάμενου δίσκου έχει ύψος περίπου 5 μέτρα και διάμετρο 16 μέτρα. Η εξωτερική επιφάνεια του σκάφους είναι μεταλλική στο χρώμα του αγυάλιστου ατσαλιού. Ο δίσκος κάθεται με την κοιλιά του όταν δεν είναι ενεργοποιημένος και όχι στα στερεότυπα πόδια με μορφή τρίποδα που συνήθως έχουν συνδεθεί με εμφανίσεις τέτοιου τύπου σκαφών. Η πόρτα εισόδου βρίσκεται στο πάνω μισό, και μόνο το κάτω μέρος της πόρτας τυλίγεται στο κεντρικό χείλος του. Το εσωτερικό του δίσκου χωρίζεται σε τρία επίπεδα. Το χαμηλότερο επίπεδο είναι εκεί όπου βρίσκονται οι τρεις βαρυτικοί ενισχυτές και οι κυματοδηγοί τους. Αυτοί είναι τα ολοκληρωμένα εξαρτήματα του συστήματος προώθησης που χρησιμοποιούνται για να ενισχύσουν και να εστιάσουν το κύμα βαρύτητας Α. Ο αντιδραστήρας βρίσκεται ακριβώς από πάνω από τους τρεις βαρυτικούς ενισχυτές στο μεσαίο επίπεδο του σκάφους και βρίσκεται κεντραρισμένος ανάμεσά τους.
Όταν ο Lazar μπήκε στο εσωτερικό του ιπτάμενου δίσκου, κατάλαβε αμέσως ότι αυτός δεν προοριζόταν για ανθρώπους, αφού σε όλο το πλάτος του περπατούσε σκυφτός. Δεν υπήρχαν πουθενά γωνίες και όλα ήταν ομαλά και στρογγυλεμένα. Ο χώρος ήταν υπέρμετρα άδειος και όλα ήταν στην ίδια ατσαλένια απόχρωση, σαν κάποιο γιγάντιο ατσάλινο κατασκεύασμα χυτό σε καλούπι. Τίποτα μέσα στο σκάφος δεν ήταν τυχαίο ή πλεονασμός και όπως συνειδητοποίησε ο Lazar όλα τα μέρη ήταν αλληλένδετα και αποτελούσαν ένα αρμονικό και ενιαίο λειτουργικό σύνολο. Όλα μέσα στο σκάφος έμοιαζαν πολύ απλά σε σύγκριση με τα οικεία ανθρώπινα κατασκευάσματα, χωρίς κουμπιά, χωρίς ενδεικτικά όργανα, χωρίς ενσύρματες συνδέσεις. Το μεσαίο επίπεδο του δίσκου περιείχε τα καθίσματα, τα οποία ήταν πολύ μικρά και πολύ χαμηλά στο δάπεδο για να είναι λειτουργικά σε ενήλικες ανθρώπους. Οι τοίχοι στο μεσαίο επίπεδο ήταν όλοι χωρισμένοι με αψίδες. Κάποια στιγμή, όταν ο ιπτάμενος δίσκος ήταν ενεργοποιημένος, κάποια από τις αψίδες αυτές έγινε διαφανής και φαινόταν η περιοχή έξω από αυτήν, σαν να έβλεπε κάποιος μέσα από γυαλί. Τότε μια μορφή γραφής που δεν έμοιαζε με οποιοδήποτε γνωστό αλφάβητο, ή επιστημονικά ή μαθηματικά σύμβολα, άρχισε να εμφανίζεται στη μια άκρη της διαφανούς αψίδας. Τα σύμβολα αυτά λειτουργούσαν σαν κουμπιά αφής.
Ο Lazar δεν είχε ποτέ πρόσβαση στο ανώτερο επίπεδο του δίσκου και έτσι δεν μας έγινε ποτέ γνωστό τι υπήρχε μέσα από τα τετράγωνα «παράθυρα» ή «φινιστρίνια» που υπήρχαν εκεί. Σίγουρα πάντως δεν ήταν φινιστρίνια. Ίσως λειτουργούσαν σαν αισθητήρες πλοήγησης του σκάφους.
Προτού δουλέψει πάνω στο δίσκο, ο Lazar ήταν παρών σε μια μικρή επίδειξη όπου ο δίσκος ανέβηκε σχεδόν 10 μέτρα ψηλά, κινήθηκε αριστερά, ύστερα δεξιά και μετά άρχισε να φωτοβολεί. Πριν να ανεβεί, ο δίσκος παρήγε για λίγο μια ηλεκτρική εκκένωση σε μορφή στεφάνης, έναν ήχο παρόμοιο με τον βόμβο ηλεκτρισμού υψηλής τάσης και μετά ήταν τελείως αθόρυβος, ενώ το κάτω μέρος του φωτοβολούσε με μπλε χρώμα. Το προωθητικό του σύστημα ήταν ένας σφαιρικός αντιδραστήρας ύλης – αντιύλης, στο μέγεθος μιας μπάλας του μπάσκετ. Το πάνω μισό ήταν ορατό στο μέσο του μεσαίου δαπέδου, ενώ το υπόλοιπο έβγαινε στο κάτω επίπεδο. Το καύσιμο του αντιδραστήρα ήταν ένα στοιχείο με ατομικό αριθμό 115, το «ununpentium», που είναι άγνωστο στη Γη. Στον περιοδικό πίνακα των στοιχείων, το στοιχείο ununpentium, θα ήταν καταχωρημένο ως UUP, ένα υπερ-βαρύ μέταλλο με σημείο τήξης τους 1.740 βαθμούς Κελσίου. Ο ρόλος του στοιχείου 115 σαν καύσιμο του δίσκου ήταν διπλός. Παρήγαγε το αρχικό κύμα βαρύτητας Α λόγω της μοριακής κατασκευής του και επίσης παρήγαγε την ενέργεια που ήταν απαραίτητη για την ενίσχυση αυτού του αρχικού κύματος βαρύτητας, μέσω μιας αντίδρασης εξουδετέρωσης ύλης και αντιύλης. Για να λειτουργήσει το σκάφος για δεκαετίες, χρειαζόταν μία ελάχιστη ποσότητα καυσίμου (μια ταμπλέτα 223 γραμμαρίων σε σχήμα τριγωνικής σφήνας) που έμπαινε στο εσωτερικό της οπής που υπήρχε στο πάνω μέρος του αντιδραστήρα, και ενεργοποιούσε το σκάφος άμεσα και αυτόματα.
Στο εσωτερικό της Περιοχής 51.
Η «Περιοχή 51» (Area 51) είναι μια μυστική στρατιωτική βάση των ΗΠΑ που βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Νεβάδα, 133 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Λας Βέγκας. Κατασκευάστηκε το 1947 και λέγεται ότι το κόστος της ανήλθε στο αστρονομικό για την εποχή ποσό των 1 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το 1985 χτίζονται νέες εγκαταστάσεις που αυξάνουν το συνολικό κόστος στα 4 δισεκατομμύρια δολάρια. Για δεκαετίες κανείς δεν γνώριζε και δεν μιλούσε για αυτήν επίσημα. Κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει χωρίς να κινδυνεύσει η ζωή του, κανένα αεροπλάνο δεν πετούσε στον εναέριο χώρο πάνω της, ενώ τα πάντα γύρω από αυτήν καλύπτονταν με την υψηλότερη διαβάθμιση μυστικότητας σε όλες τις ΗΠΑ. Θεωρίες συνωμοσίας, εξωγήινοι, κατάσκοποι, υπερεξελιγμένα αεροσκάφη, φανταστικά οπλικά συστήματα αλλά και μυστικές πυρηνικές δοκιμές μαζί με καλά κρυμμένα μυστικά και απίθανες διαδόσεις πέραν κάθε φαντασίας και πολλά περισσότερα, θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν αυτή την περιβόητη στρατιωτική βάση, την ύπαρξη της οποίας δεν αναγνώριζε καν η κυβέρνηση των ΗΠΑ μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου του 1995.
Σημαντικές μαρτυρίες συνθέτουν την εικόνα των εγκαταστάσεων της Περιοχής 51. Το 1989, ο Bob Lazar αποκάλυψε ότι στρατολογήθηκε ως επιστήμονας της κυβέρνησης των ΗΠΑ και συμμετείχε σε ένα από τα πιο απόρρητα σχέδια αυτής, το «πρόγραμμα Γαλιλαίος». Ο Phil Schnieder, πριν δολοφονηθεί στις 11 Ιανουαρίου του 1996, αποκάλυψε ότι εργάστηκε επί 17 χρόνια σαν γεωλόγος και δομικός μηχανικός σε αεροδιαστημικές εφαρμογές στα μυστικά προγράμματα των υπόγειων εγκαταστάσεων της Περιοχής 51, S4 και Los Alamos. Ο Αμερικανός τεχνικός, Έντουαρτν Σνόουντεν, ο οποίος εργαζόταν για την NSA και τη CIA και κρυβόταν πίσω από τα περίφημα wikileaks, διοχέτευσε κι αυτός ορισμένες πληροφορίες που σοκάρουν. Ο Μπόιντ Μπούσμαν, κορυφαίος επιστήμονας της Lockheed Martin, λίγο πριν πεθάνει το 2014 δήλωσε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι υπάρχουν πραγματικοί εξωγήινοι μέσα σε εργαστήρια στην Περιοχή 51, τους οποίους μελετούν ειδικοί επιστήμονες και ότι ο ίδιος ήρθε αρκετές φορές σε επαφή μαζί τους.
Η περιγραφές όλων των παραπάνω για τις εγκαταστάσεις είναι συγκλονιστικές: Η βάση καταλαμβάνει ένα μικρό μέρος μιας τεράστιας ερημικής έκτασης 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων και αποτελείται από δύο υπόστεγα, ένα φυλάκιο, μερικές δορυφορικές κεραίες, ένα υδραγωγείο, κάποιους κοιτώνες, μία μικρή αίθουσα, γραφεία, δρόμους και καταφύγια. Όπως αποκαλύπτουν οι φωτογραφίες τα κτίρια δεν έχουν παράθυρα έτσι ώστε κανείς από τους εργαζόμενους να μην μπορεί να δει και να γνωρίζει τίποτα πέραν των καθηκόντων του εντός της βάσης. Μάλιστα, όταν διεξάγεται δοκιμή ενός μυστικού αεροσκάφους, οι αξιωματούχοι απαιτούν από όλους τους εμπλεκόμενους υπαλλήλους να παραμείνουν εντός των εγκαταστάσεων, μέχρι να τελειώσει η δοκιμή και να επιστρέψει το αεροσκάφος στο υπόστεγο. Κάτω από τη βάση υπάρχει ένας δαίδαλος υπογείων εγκαταστάσεων, με 40 υπόγειους ορόφους, με διαβαθμίσεις πρόσβασης πού στα ανώτερα κλιμάκια απορρήτου είναι ένας χώρος για εξωγήινα και ανθρώπινα πειράματα γενετικής. Οι επιστήμονες ζουν μέσα στα επίπεδα πρόσβασής τους, χωρίς να μπορούν να συναντηθούν με επιστήμονες άλλων επιπέδων, ενώ όλοι έχουν υπογράψει συμβόλαια «αιώνιας σιωπής». Τα τμήματα χωρίζονται περίπου με τον ίδιο τρόπο όπως στην μυστική βάση της Ντούλσε, σε τμήμα επικοινωνιών και ασφαλείας, τμήμα διαμονής και σίτισης ανθρώπινου προσωπικού, τμήμα διαμονής εξωγήινων οντοτήτων, τμήμα γενετικών πειραμάτων, τμήμα κρυογονικών θαλάμων, γραφεία και λοιπά εργαστήρια.
Συγκλονιστικές είναι και οι περιγραφές του Lazar και για το εσωτερικό των υπόγειων υπόστεγων στις -πλησίον της Περιοχής 51- εγκαταστάσεις Papoose Lake (ή τοποθεσίας S4): «Τα πούλμαν μας άφηναν ακριβώς μπροστά από μια ατσαλένια πόρτα που ήταν τοποθετημένη σε εσοχή στην πλαγιά του βουνού. Μέσα από την ατσαλένια πόρτα, υπήρχε ένας μοναδικός φρουρός που καθόταν σε ένα γραφείο σε ένα γυμνό δωμάτιο. Πίσω του ήταν ακόμα μια πόρτα. Οι εισερχόμενοι ελέγχονταν και οδηγούνταν σε ένα άλλο μικρό δωμάτιο με ένα σύστημα ασφαλείας με αναγνώριση χειρός και μια άλλη πόρτα. Αυτή η πόρτα οδηγούσε στον μακρύ διάδρομο που διέτρεχε κατά μήκος τις πόρτες των υπόστεγων με τα UFOs και που επίσης οδηγούσε στην αίθουσα ενημέρωσης, στις τουαλέτες και στον θάλαμο πρώτων βοηθειών. Οι λευκές περιοχές ήταν οι μοναδικές περιοχές στις οποίες μου επιτρεπόταν η πρόσβαση και πάντα με συνοδεία.» 
Στο εσωτερικό της Λευκής Πυραμίδας, στη Κίνα.
Όσοι έως σήμερα πιστεύατε ότι μόνο στην Αίγυπτο υπάρχουν Πυραμίδες, ήρθε η ώρα να αναθεωρήσετε, γιατί πυραμίδες υπάρχουν σε όλη τη Γή! Και μην βάλετε στοίχημα ότι η Αίγυπτος έχει τις πιο πολλές γιατί πάλι θα βρεθείτε προ εκπλήξεων, αφού η Κίνα έχει τις περισσότερες, με σημαντικότερη την ονομαζόμενη «Μεγάλη Λευκή Πυραμίδα».
Η Μεγάλη Λευκή Πυραμίδα εθεάθη για πρώτη φορά από τον Δυτικό κόσμο το 1912, όταν δύο ταξιδιωτικοί πράκτορες, ο Fred Meyer Schroder και ο Oscar Maman την συνάντησαν στο ταξίδι τους στην άπω Ανατολή. Μάλιστα οι δύο τυχοδιώκτες μπερδεύτηκαν και έγραψαν ότι η τοποθεσία της ήταν στο ανατολικό άκρο της ερήμου Τάκλα Μακάν στην Κίνα, μία λανθασμένη εντύπωση που δημιούργησε μία παραπληροφόρηση ζωντανή έως σήμερα.
Την άνοιξη του 1945, η Λευκή Πυραμίδα φωτογραφήθηκε για πρώτη φορά κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, από τον πιλότο της αμερικανικής αεροπορίας James Gaussman και τον συνοδηγό του. Οι δύο άντρες πετούσαν σε μια αποστολή ρουτίνας από Κίνα προς Ινδία όταν λόγω μιας αναπάντεχης αλλαγής στη πορεία του ταξιδιού τους οδηγήθηκαν στην κοιλάδα της. Οι περιγραφές τους, ήταν αξιοσημείωτες: «Έκανα έναν ελιγμό για να αποφύγω ένα βουνό και βρεθήκαμε σε μια επίπεδη κοιλάδα. Ακριβώς από κάτω μας βρισκόταν μια γιγαντιαία Λευκή Πυραμίδα, που έμοιαζε να βγήκε από κάποιο παραμύθι. Ήταν καλυμμένη από όλες τις πλευρές με ένα αρκετά λευκό αστραφτερό πέτρωμα. Δεν υπήρχε τρόπος να προσγειωθούμε, αν και το θέλαμε. Είχαμε μείνει άναυδοι από την απεραντοσύνη της…», ανέφερε ο πιλότος.
Το 1947, ο Maurice Sheahan που εργαζόταν για λογαριασμό της TWA, έδωσε συνέντευξη στους New York Times, όπου διηγήθηκε πως είδε κι αυτός μια γιγαντιαία λευκή πυραμίδα στη Κίνα, περίπου 40-45 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της πόλης Σιάν, στην επαρχία Σάανσι. Δύο ημέρες αργότερα, στις 30 Μαρτίου του 1947, κυκλοφόρησε από την εφημερίδα New York Sunday News, η περίφημη φωτογραφία που είχαν τραβήξει οι πιλότοι το 1945. Εκείνη τη μέρα αποκαταστάθηκε η αλήθεια όσον αφορά την πραγματική της θέση, που δεν ήταν στην έρημο Τάκλα Μακάν αλλά στην επαρχία Σάανσι. Τελικά η Μεγάλη Λευκή Πυραμίδα ήταν το μαυσωλείο του Maoling, δηλαδή η πυραμιδική τύμβος του Αυτοκράτορα Γου της Δυναστείας των Χαν (157-87 π.Χ.). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πυραμιδοειδή κατασκευή της Δυναστείας Χαν, που φτάνει σχεδόν στα 300 μέτρα ύψος, με την κατασκευή της να ξεκινά το 139 π.Χ.
Την ίδια χρονιά η κομμουνιστική κυβέρνηση της Κίνας τρομοκρατημένη ενώπιον μιας τέτοιας αποκάλυψης στην αμερικανική ήπειρο, κάνει μια εγκληματική κίνηση: Θάβει όλους τους πυραμιδοειδή τύμβους και τα μαυσωλεία της χώρας, και φυτεύει δένδρα πάνω στους «ύποπτους» λόφους, έτσι ώστε να μην είναι διακριτό πλέον το πυραμοειδές σχήμα τους. Το «Science News Letter» σπεύδει να πει ότι «οι κινεζικές πυραμίδες είναι αναχώματα» και το θέμα ξεχνιέται. Τα επόμενα χρόνια η κομμουνιστική Κίνα απαγορεύει τις αρχαιολογικές σκαπάνες στην χώρα, ενώ οι εν εξελίξει που δεν προλαβαίνει να τις κρύψει, λογοκρίνονται.
Το 1994, ο εξερευνητής και συγγραφέας Hartwig Hausdorf εκδίδει το βιβλίο «Die Weisse Pyramide», το οποίο κυκλοφόρησε και στα Αγγλικά το 1998 με τον τίτλο «The Chinese Roswell». Στο βιβλίο περιγράφει τα ταξίδια που έκανε στην Κίνα προσπαθώντας να ερευνήσει την Μεγάλη Λευκή Πυραμίδα. Ήταν δύο χρόνια πριν την έκδοση του βιβλίου του, όταν τελικά κατάφερε με πολύ μεγάλη δυσκολία να πάρει την ειδική άδεια που χρειαζόταν από τον Chen Jian Li, υψηλό αξιωματούχο της Κίνας, για να μπορέσει να επισκεφτεί την επαρχία Σάανσι. Αν και οι αρχαιολόγοι του πανεπιστημίου Bei Jing που τον συνόδευαν διατάχθηκαν να είναι λιγομίλητοι και να μην δώσουν στοιχεία και έκταση στο θέμα, παρ’ όλα αυτά ο Hausdorf κατάφερε να δει από κοντά δεκάδες από τις πυραμίδες, όχι όμως να συμμετέχει σε μία ανασκαφή. Όπως του εκμυστηρεύθηκε ένας Κινέζος αρχαιολόγος, ο Xia Nai, οι νέες ανασκαφές θα πραγματοποιηθούν από την μέλλουσα γενιά των Κινέζων επιστημόνων, και εφόσον κατανοηθεί η χρήση των έως τώρα ανακαλύψεων στα ανασκαφέντα μαυσωλεία. Αν και ο Hausdorf ζήτησε να του δοθεί άδεια για έρευνα περιμετρικά της Λευκής Πυραμίδας, η άδεια δεν του δόθηκε ποτέ, με τον ισχυρισμό ότι στους γύρω χώρους υπάρχει μία βάση εκτόξευσης πυραύλων του διαστημικού προγράμματος της Κίνας, μία απόρρητη περιοχή που απαγορεύεται να δουν ή να πλησιάσουν οι επισκέπτες.
Τότε ο Hausdorf, αφού είδε ότι δεν είχε ελπίδα να βρεθεί στο κύριο προορισμό των ερευνών του, τη Λευκή Πυραμίδα, στράφηκε στα αρχαία χειρόγραφα για πληροφορίες αλλά και στις προφορικές διηγήσεις των αγροτών της περιοχής, διηγήσεις που περνούσαν από γενιά σε γενιά. Σύμφωνα με τα χρονικά του Sima Qian (145-86 π.Χ.), στη περιοχή χτίσθηκε μία γιγαντιαία κεντρική πυραμίδα (χωρίς να αναφέρεται ποια) από 700.000 άνδρες ώστε να κλείσει μέσα της την σωρό του αυτοκράτορα κατακτητή Hyangdi και το κακό που έφερε, με την πυραμίδα να περιλαμβάνει ένα σύστημα ασφαλείας πολύ προηγμένο για την εποχή, με ενεργοποιητές παγίδων και με μία ακόμα ιδιαιτερότητα: η πυραμίδα ακουμπούσε πάνω σε μία «τεχνητή λίμνη» από υδράργυρο.
Σύμφωνα τώρα, με τις μαρτυρίες των αγροτών ήταν αρκετοί αυτοί που περιέγραφαν το εσωτερικό της Λευκής Πυραμίδας. Ουσιαστικά, υπήρχε μόνο μία ιστορία που επαναλάμβαναν όλοι: Η διάβρωση και τα δέντρα ράγιζαν διαρκώς το εξωτερικό περίβλημα που αποτελούταν από ένα λευκό στρώμα από άργιλο και χώμα, αρκετά σκληρό με το πέρασμα των αιώνων, και συχνά πυκνά άνοιγαν κάποιες τρύπες στην οροφή, που μπαζώνονταν άμεσα από την κυβέρνηση. Έτσι, σε μία ξαφνική κατολίσθηση ενός χαμηλού σημείο της οροφής ένας γεωργός που βρισκόταν εκεί κοντά αποφάσισε να μπει μέσα για να βρει υλικά που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως γεωργικά εργαλεία. Η τρύπα ήταν κοντά στην είσοδο που πάνω από αυτήν, σε μία τεράστια γκρίζα πλάκα, γραφόταν με κόκκινα γράμματα ο χαρακτηρισμός του αυτοκράτορα ως «γιος του ουρανού». Μετά την είσοδο υπήρχε ένας τεράστιος θάλαμος γεμάτος με έναν πέτρινο στρατό να φιλά τον τάφο του αυτοκράτορα, παρόμοια περίπτωση με το μαυσωλείου του πρώτου Αυτοκράτορα Τσιν Σι Χουάνγκ, στα έγκατα του οποίου, οι Κινέζοι αρχαιολόγοι βρήκαν τον περίφημο στρατό από τερακότα, αποτελούμενο από τουλάχιστον 8.000 αγάλματα στρατιωτών του πεζικού. Βέβαια, στα έγκατα της Λευκής Πυραμίδας η κλίμακα περιγραφόταν μικρότερη. Ο γεωργός εντόπισε 200-300 διαβρωμένους πέτρινους στρατιώτες στο σκοτάδι ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα τμήματα της οροφής του τεράστιου θαλάμου που κατέληγε σε ένα μικρότερο κλειστό δωμάτιο. Στο οποίο δωμάτιο, που ήταν γεμάτο από σκευή προσφορών και θυμιάματα, βρισκόταν ένα μαρμάρινο λουτρό γεμάτο με υδράργυρο. Οι αναθυμιάσεις δεν επέτρεψαν το γεωργό να συνεχίσει την έρευνα. Επέστρεψε τρέχοντας στον μεγάλο θάλαμο, απέσπασε κάποια μεταλλικά όπλα που κρατούσαν τα αγάλματα και βγήκε ζαλισμένος από την τρύπα. Η τρύπα την επόμενη μέρα μπαζώθηκε και ο αγρότης δεν μπόρεσε να μπει για να αποσπάσει περισσότερα μεταλλικά αντικείμενα που θα χρησίμευε σαν γεωργικά εργαλεία. Αν και σκόπευε να ξαναμπεί, δήλωσε ότι δεν θα επέστεφε ποτέ στο μικρό δωμάτιο γιατί το θεωρούσε καταραμένο. Πίστευε ότι μέσα στο λουτρό με τον υδράργυρο υπήρχε το πέτρινο φέρετρο με την σωρό ενός δαιμονικού αυτοκράτορα που έκλεινε την δίοδο της «Πύλης του Κακού» στο πυθμένα του λουτρού. Μιλούσε για μία σφραγισμένη Πύλη που κρατούσε στον άλλο κόσμο τους δαίμονες κατακτητές, με τον υδράργυρο και το φέρετρο να παίζουν το ρόλο του προστατευτικού μονωτικού υλικού!
Δεν ξέρουμε κατά πόσο ευσταθεί η ιστορία των γεωργών, όμως στο μουσείο του μαυσωλείου του Maoling, στην κοντινή πόλη, εκθέτονται ανακτηθέντα αγάλματα αλόγων και σκεύη θυμιαμάτων προερχόμενα από την πυραμίδα. Επίσης, ο Hartwig Hausdorf σε μεταγενέστερες αναλύσεις του εδάφους στην περίμετρο της Λευκής Πυραμίδας (μετά την χαλάρωση των απαγορεύσεων από το 2012 και μετά) βρήκε πράγματι μία ανεξήγητη περιεκτικότητα υδραργύρου στο χώμα...
Μέσα στο πρόσωπο του Άρη.
Το 1976, το Viking 1 της NASA προχωρά σε μια σειρά φωτογραφήσεων στην επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη με στόχο την επιλογή του σημείου προσεδάφισης για το αδερφό του σκάφος, το Viking 2 που επρόκειτο να ακολουθήσει. Μια από τις φωτογραφίες αυτές απεικονίζει ένα περίεργο σχηματισμό που ομοιάζει με ένα ανθρώπινο πρόσωπο.
Αμέσως ξεκινούν να γεννιούνται θεωρίες, πως το Πρόσωπο ήταν το κατασκεύασμα ενός εξωγήινου πολιτισμού που προσπαθούσε να μεταδώσει κάποιο μήνυμα. Επίσης μια σειρά από μικρότερα υψώματα που εμφανίζονται επίσης στη φωτογραφία θεωρούνται πυραμιδοειδείς κατασκευές και σύντομα αρχίζει να γίνεται συζήτηση για τα ερείπια μιας ολόκληρης Αρειανής πόλης στη περιοχή της Κυδωνίας περιμετρικά από το Πρόσωπο. Η ΝΑSA μιλά για «βουνό που μοιάζει με ανθρώπινο πρόσωπο εξαιτίας των φωτοσκιάσεων» και όλοι την κατηγορούν για συγκάλυψη. Θέλοντας να μάθει την αλήθεια, ο Δρ. Mark Carlotto, ειδικός στον τομέα της δορυφορικής τηλεπισκόπησης και ψηφιακής επεξεργασίας εικόνας, που έχει χρησιμοποιήσει μαθηματικούς αλγόριθμους για να ανιχνεύσει ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις και πυρομαχικά από τη δορυφορική τηλεμετρία πάνω από τη Ρωσία, τρέχει ξανά τους ίδιους μαθηματικούς αλγόριθμους για τη δορυφορική τηλεμετρία από την επιφάνεια του Άρη και βρίσκει ότι το Πρόσωπο και οι παραπλήσιες πυραμίδες έχουν πάνω από 98% πιθανότητα να είναι τεχνητά.
Ο Ρίτσαρντ Σ. Χόγκλαντ (Richard C. Hoagland) συγγραφέας του «The Monument of Mars: A City in the Edge of Forever, 1987 (Τα Μνημεία στον Άρη: Μία Πόλη στην Άκρη του Πάντοτε), συμμερίζεται την άποψη του Carlotto και χάριν της δημοσιότητας που κατέχει κάνει το θέμα… θρύλο! Η NASA δεν στέλνει ποτέ αποστολή εκεί και μετά το πέρας της χιλιετίας αρχίζουν να ξεπετιούνται ταινίες σχετικές με το Πρόσωπο και τον Αρειανό πολιτισμό που πιθανότατα το κατασκεύασε. Μάλιστα, το 2000, βγαίνει στον κινηματογράφο μία ταινία σε σκηνοθεσία του Μπράιν Ντε Πάλμα που υπόσχεται ότι θα δείξει τι υπάρχει στο εσωτερικό του Προσώπου. Η ταινία ονομάζεται «Mission to Mars» (Αποστολή στον Άρη) και πάει καλά εισπρακτικά, χάριν του «ψαγμένου» σεναρίου των μετρ της επιστημονικής φαντασίας: αδερφών Τζιμ και Τζον Τόμας.
Το σενάριο της ταινίας μας μεταφέρει στο 2020, όπου τα μέλη της πρώτης εξερευνητικής αποστολής στον πλανήτη Άρη εξαφανίζονται κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, μετά από έναν παράξενο ήχο στο σύστημα επικοινωνιών τους. Η αποστολή διάσωσης, που σπεύδει προς βοήθεια, διαπιστώνει ότι εκτός από τον Λιουκ, που είναι ο μοναδικός επιζών, υπάρχει μάλλον και κάποιος άλλος, μια μυστηριώδη ύπαρξη, που προσπαθεί να εμποδίσει οποιαδήποτε επίσκεψη στον αφιλόξενο πλανήτη. Η μυστηριώδη ύπαρξη δεν είναι παρά η τεχνίτη νοημοσύνη που προστατεύει το γιγαντιαίο Πρόσωπό του Κόκκινου πλανήτη από πιθανούς εισβολείς. Έτσι το πλήρωμα αποστέλλει ένα ρομποτικό rover για να αναπαραγάγει το ολοκληρωμένο σήμα που αντιπροσωπεύει τον χάρτη συντεταγμένων του ανθρώπινου DNA με ένα επιπλέον ζευγάρι χρωμοσωμάτων. Μετά τη μετάδοση, εμφανίζεται ένα άνοιγμα στη πλευρά της δομής του Προσώπου, στην οποία εισέρχονται οι Τζιμ, Τέρι και Λιουκ, ενώ ο Φιλ παραμένει στην επισκευασμένη διαστημική άτρακτο επιστροφής στη Γη, με εντολές να ξεκινήσει, με ή χωρίς τους υπόλοιπους, την συμφωνημένη ώρα. Οι τρεις κοσμοναύτες μπαίνουν μέσα στο Πρόσωπο που όπως αποκαλύπτεται είναι ένα τεράστιο πλανητάριο που προβάλει την καταστροφή του «φιλόξενου σε ζωή» Άρη από έναν τεράστιο αστεροειδή. Επίσης, με την παρουσία μίας εικονικής Αρειανής οντότητας αποκαλύπτει στους παρευρισκόμενους ότι ένα από τα διαστημόπλοια της εκκένωσης προσγειώθηκε στη Γη για να δημιουργήσει τις μορφές ζωής του πλανήτη και τα ανθρώπινα όντα, που θα μπορούσαν κάποια μέρα να προσγειωθούν στον Άρη και να αναγνωριστούν ως απόγονοι. Έπειτα προσφέρει ένα ταξίδι προς το νέο τους σπίτι, με τον Τζιμ να δέχεται την πρόσκληση και να μπαίνει σε ένα Αρειανό σκάφος, γεμάτο με αμνιακό υγρό, που απογειώνεται από τον εγκέφαλο του Προσώπου… 
Στο εσωτερικό μιας Μαύρης Τρύπας.
Ο όρος «μαύρη τρύπα» επινοήθηκε το 1967 από τον Αμερικανό αστρονόμο και θεωρητικό φυσικό, Τζον Γουίλερ. Δεν αναφέρεται σε τρύπα με τη συνήθη έννοια της οπής, αλλά σε μια περιοχή του χώρου σαν ρουφήχτρα, από την οποία τίποτα δεν μπορεί να επιστρέψει. Μία μαύρη τρύπα είναι το σημείο εκείνο του διαστήματος, όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός γιγάντιου άστρου, και ο οποίος, στην τελική φάση της εξέλιξης του άστρου, έχασε την πάλη του ενάντια στη βαρύτητα, με αποτέλεσμα το υλικό του να καταρρεύσει και να συμπιεστεί περισσότερο ακόμα και από το υλικό ενός αστέρα νετρονίων. Τίποτα, ούτε καν το φως, δεν μπορεί να δραπετεύσει από το εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας, ενώ το γεγονός ότι δεν αντανακλά την κάνει μη ορατή στα γήινα τηλεσκόπια. Το σχήμα της είναι σφαιρικό, από παντού φαίνεται ίδια, ενώ αν κοιτάζαμε μέσα της, δεν θα βλέπαμε την άλλη μεριά, αλλά θα αντικρίζαμε ένα άπειρο σκοτάδι που θα ήταν το ίδιο απ` οπουδήποτε και αν τη κοιτάζαμε.
Η φαντασία και τα σενάρια για το ποια είναι η μοίρα όσων έχουν την ατυχία να εξαφανιστούν σε μια τέτοια τρύπα δίνουν και παίρνουν. Άλλοι υποστηρίζουν πως τους «τρώει» το μαύρο σκοτάδι, άλλοι μιλούν για άγνωστες τρομακτικές μορφές ζωής, άλλοι αναφέρουν ότι περνούν σε έναν άλλο αιώνιο κόσμο και άλλοι υποστηρίζουν πως κομματιάζονται σε ατομικό και μοριακό επίπεδο. Τι ισχύει όμως σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες;
Τον Φεβρουάριο του 2016 ανακοινώθηκε από τους επιστήμονες η επιτυχής παρατήρηση των βαρυτικών κυμάτων, μια εξέλιξη η οποία χαιρετίστηκε ως η μεγαλύτερη ανακάλυψη του αιώνα, καθώς έγινε δυνατή η παρατήρηση αντικειμένων στο σύμπαν τα οποία δεν εκπέμπουν φως, όπως οι μαύρες τρύπες και η σκοτεινή ύλη. Επομένως, οι επιστήμονες εικάζουν τώρα πια πως προχωρώντας βαθύτερα στη μαύρη τρύπα η καμπύλη που δημιουργείται από την ισχυρή της βαρύτητα όλο και συγκλίνει μέχρι το κέντρο της. Μάλιστα, τονίζουν πως στο εσωτερικό της ο χρόνο παγώνει και δεν ισχύει κανένας νόμος της φυσικής. Επομένως, αν κάποιος εισέλθει σε μια μαύρη τρύπα ο χρόνος που θα χρειαστεί για να το καταφέρει είναι πολλαπλάσιος του ταξιδιού στο διάστημα. Έτσι, σε αντίθεση με τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, που οι ήρωες χάνονται στην αχανή έκταση των μαύρων τρυπών με τη ταχύτητα του φωτός, στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο. Παράλληλα, υποστηρίζουν πως ο άνθρωπος ή το αντικείμενο όταν πλησιάζουν στον ορίζοντα της τρύπας μένουν ακίνητοι για αρκετή ώρα, μέχρι που η υψηλή θερμοκρασία τα μετατρέπει σε τέφρα και τα ενσωματώνει σε αυτήν. Οπότε ένας εξωτερικός παρατηρητής δεν θα μας δει ποτέ να «βυθιζόμαστε» μέσα στη μαύρη τρύπα. Αντιθέτως, η απομάκρυνσή μας από αυτόν θα φαίνεται να συμβαίνει με μειούμενη ταχύτητα, μέχρι που η εικόνα μας θα σταματούσε στον ορίζοντα γεγονότων, και θα έσβηνε σιγά-σιγά ενώ θα αποκτούσαμε σταδιακά ερυθρό χρώμα. Τέλος, οι επιστήμονες τονίζουν πως όταν εισέλθει κάποιος (ή κάτι) σε μια μαύρη τρύπα είναι αδύνατο να διασωθεί. Η βαρυτική έλξη καθώς και η ανομοιομορφία σε αυτή συνεχώς θα αυξάνουν, με αποτέλεσμα τα άτομα που μας αποτελούν να χωριστούν βίαια το ένα από το άλλο, με αποτέλεσμα το βιολογικό μας θάνατο. Ακόμα κι αν τα άτομα διασωθούν, θα χαθεί η ένωση και η πληροφορία. Χωρίς τις πληροφορίες τα πάντα στο σύμπαν θα ήταν τα ίδια…
Μέσα σε μία εξωγήινη βάση.
Τον Οκτώβριο του 2005, σε ένα Ευρωπαϊκό συνέδριο UFO που πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία, ένας αγρότης αποκάλυψε μια ιστορία που κρατούσε κρυφή για 40 ολόκληρα χρόνια. Το όνομα του ήταν Ρόμπερτ Λ. και ισχυριζόταν ότι στα νιάτα του έζησε έναν ολόκληρο χρόνο μέσα σε μία εξωγήινη βάση!
Από το 1966 έως το 1969, ο αγρότης δεχόταν πολλές επισκέψεις στο δωμάτιό του τη νύχτα από τρεις οντότητες, που περνούσαν μέσα από τους τοίχους και περιτριγύριζαν το κρεβάτι του αλλά και από φωτεινές μπάλες στο αγρόκτημά του. Τον Ιανουάριος του 1969 ένας ιπτάμενος δίσκος προσγειώθηκε στο αγρόκτημα του χωρίς να αγγίζει το έδαφος. Έτοιμος για την μεγάλη στιγμή, βγήκε από το σπίτι και στάθηκε μπροστά σε μία περίεργη ανοιχτή τετράγωνη είσοδο. Μέσα από αυτή, εμφανίστηκε η οντότητα που οδηγούσε το σκάφος και τον συνόδεψε στο εσωτερικό του. Με την απογείωση οι τοίχοι έγιναν διαφανείς και σε δευτερόλεπτα βρέθηκαν να πετούν σε υψόμετρο 40.000 μέτρων, χωρίς καμία ανιχνεύσιμη κίνηση. Το ταξίδι διήρκεσε λιγότερο από μια ώρα και προορισμός τους ήταν ένα σημείο εντός του πλανήτη, σε μια υπόγεια εξωγήινη βάση στα Ιμαλάια, περίπου 3000 πόδια κάτω από τη γη.
Οι οντότητες ήταν φιλικές και όπως εξήγησαν στον Ρόμπερτ, οι επισκέψεις πραγματοποιούνταν για συλλογή δειγμάτων αίματος και ανάλυσης της γενετικής του δομής, ώστε να είναι έτοιμοι να διαμορφώσουν έναν ειδικό χώρο φιλοξενίας, γι'αυτόν, στη βάση τους. Ο σκοπός της μεταφοράς αλλά της παραμονής του εκεί, ήταν να χρησιμεύσει ως δότης γενετικού υλικού που θα συμπλήρωνε τη δημιουργία ζωής σε ένα μακρινό πλανήτη. Από τη στιγμή που ο Ρόμπερτ έφτασε στη βάση, συνοδευόταν διαρκώς από τον «οδηγό» και τις δύο θηλυκές οντότητες: μία «Βιολόγο» και μία «Εθνολόγο», όπως αυτές του συστήθηκαν. Η εθνολόγος, έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους πολιτισμούς της Γης. Ρωτούσε τον Ρόμπερτ για την ανθρώπινη συμπεριφορά σε διάφορες καταστάσεις, αλλά και για το πως αντιμετωπίζουμε τον πλανήτη. Η βιολόγος, φρόντιζε την σωματική υγεία του Ρόμπερτ, τη διατροφή του, ενώ είχε την μέριμνα για την λήψη σπέρματος κάθε δύο ημέρες, που προοριζόταν για τη συμπλήρωση ζωής σε ένα μακρινό πλανήτη που κατέρρεε. Επίσης, ήταν αυτή που τοποθέτησε ένα ιατρικό μόσχευμα κάτω από το δέρμα της πλάτης του αγρότη (για άγνωστους λόγους). Ένα μόσχευμα που εντοπίστηκε ενεργό (να κινείται και να εκπέμπει ένα ηλεκτρικό πεδίο) από έναν επαφικό κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, 20 χρόνια αργότερα από την τοποθέτησή του. Τέλος, ο «οδηγός», ανέλυε στον νεαρό αγρότη τις λειτουργίες του σύμπαντος, την μορφολογία του και τους διαστρικούς τρόπους επικοινωνίας. Ήταν αυτός που του εξήγησε τη προσοχή που πρέπει να ληφθεί από τις κυβερνήσεις μας όσον αφορά τους πυρηνικούς κινδύνους και του ξεκαθάρισε ότι παρά την πολιτική της καλοσύνης, της μη παρεμβολής και του σεβασμού για την «ελεύθερη βούληση» του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη, σε μια περίπτωση πυρηνικής σύγκρουσης θα παρέμβαιναν για την αποτροπή της. Ίσως αυτό το κομμάτι της ιστορίας να εξηγεί τις παρεμβάσεις UFO στους πυρηνικούς πυραύλους, το 1967 στην αεροπορική βάση Malmstrom στη Montana, το 1980 στην αμερικάνικη αεροπορική βάση Bentwaters στη νοτιοανατολική Αγγλία, το 1982 στην βάση Usovo της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και την εμφάνιση ενός φωτεινού πούρου το 2012 πάνω από το πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία.
Μέσα στην εξωγήινη βάση, ο πρώτος προορισμός του αγρότη ήταν μία κρεβατοκάμαρα με στρογγυλεμένους τοίχους για διανυκτέρευση. Στο υπνοδωμάτιο υπήρχε επίσης ένα μάτι σαν συσκευή τρισδιάστατης τηλεόρασης, όπου μπορούσε να δει όλα όσα συνέβαιναν στο σπίτι του και να ακούσει τις συνομιλίες των γονιών του, προφανώς, για να μην νοιώθει απομονωμένος από τον εξωτερικό κόσμο καθ'όλη τη διάρκεια της παραμονής του. Την επόμενη μέρα αφού φόρεσε μία κολλητή στολή συλλογής μαγνητικών ακτίνων(!), του σερβιρίστηκε το πρώτο του γεύμα. Νερό και κόκκοι, που συνοδεύονταν από πλάκες με γεύση βόειου κρέατος. Όπως το χαρακτήρισε... γρήγορο, απλό και υγιεινό! Αμέσως μετά, ακολούθησε η ξενάγηση στο σπήλαιο. Η βάση είχε κατασκευαστεί μέσα σε αυτό και είχε πολλά επίπεδα. Ο οδηγός και οι δύο θηλυκές οντότητες, του έδειξαν πρώτα την εξωτερική ζώνη, που αποτελούταν από τρία προστατευτικά πεδία, τα δύο για θερμομόνωση και το τρίτο για ανθεκτικότητα από τους σεισμούς. Μέσα, υπήρχαν πολλά δωμάτια σε κάθε επίπεδο, που τα ένωναν πολλοί ανελκυστήρες εδάφους και στη μία πλευρά μία πλατφόρμα που οδηγούσε στην επιφάνεια, σε μία κοιλάδα ανάμεσα σε πανύψηλα χιονισμένα βουνά. Χαμηλότερα στη κοιλάδα, υπήρχε μία τεράστια επίπεδη σφραγισμένη είσοδος που έκρυβε ένα υπόγειο υπόστεγο που περιείχε όλους τους ιπτάμενους δίσκους της βάσης και το προσωπικό τους. Το υπόγειο υπόστεγο, επικοινωνούσε εσωτερικά με την υπόλοιπη βάση με μία οφιοειδή σήραγγα, που δεν μπόρεσε ποτέ να εξερευνήσει λεπτομερώς ο Ρόμπερτ, καθώς εκεί του απαγορευόταν η πρόσβαση. Όπως και σε πολλές άλλες ζώνες εντός και εκτός της βάσης. Στη μόνη απαγορευμένη ζώνη που ο επισκέπτης απέτισε να εισέλθει ήταν στα κατώτερα δωμάτια με τους πυρηνικούς, τους μαγνητικούς και τους ηλεκτρικούς πυρήνες. Και αυτό για το λόγο, μήπως πίσω από τα λεγόμενα των εξωγήινων όντων κρυβόταν μία υποχθόνια προετοιμασία επίθεσης προς την ανθρωπότητα. Οι οντότητες, χωρίς δισταγμό, σεβάστηκαν την επιθυμία του και του επέτρεψαν να δει μία φορά τα σχετικά δωμάτια προστατευμένος πίσω από ένα αόρατο ηλεκτρικό τείχος.
Οι μήνες κυλούσαν γρήγορα και η καθημερινότητα στην υπόγεια βάση των Ιμαλάιων ήταν πιστό αντίγραφο της πρώτης ημέρας. Αν και το πρόγραμμα τηρούσε μία επαναλαμβανόμενη ακολουθία, υπήρχαν και κάποιες στιγμές διαφορετικότητας. Μία από αυτές τις στιγμές ήταν όταν κάλεσαν τον Ρόμπερτ να παρακολουθήσει μία συνάντηση υψηλόβαθμων όντων της Γαλαξιακής Ομοσπονδίας. Εκείνη τη μέρα, τον οδήγησαν σε ένα δωμάτιο εξοπλισμένο με ένα μεγάλο οβάλ τραπέζι και μια τεράστια μπάλα φωτός, ακριβώς πάνω από αυτό, σαν σφαιρική διάφανη τηλεόραση. Τον διέταξαν να παραμείνει απόλυτα ήσυχος και απλά να παρατηρεί. Μετά από λίγα λεπτά, οντότητες από διαφορετικές φυλές άρχισαν να γίνονται αισθητές γύρο από το τραπέζι, μέσα από τρισδιάστατους προβολείς. Η συζήτηση ήταν σχετική με κάποια άγνωστα αστρικά συστήματα και την κίνηση των διαστημικών σκαφών μεταξύ των ζώντων πλανητών τους, με αρκετά δυσνόητους όρους. Στο τέλος του συνεδρίου, ο οδηγός θέλοντας να δώσει μία πιο ξεκάθαρη εικόνα στον επισκέπτη μας, του μίλησε για μία διαφορετική αντίληψη σχετικά με το χρόνο το χώρο και την μαγνητική ενέργεια που απαιτείται για τέτοιου είδους ταξίδια.
Όμως η σημαντικότερη στιγμή της φιλοξενίας, ήταν τον Οκτώβριο του 1969, όταν ο Ρόμπερτ έκανε μία μικρή βόλτα στη Γαλλία πάνω σε ένα εξωγήινο ιπτάμενο δίσκο, με κορυφαία στιγμή της πτήσης, την αναχαίτιση από ένα Mirage ΙΙΙ. Παρουσιάζοντας στο Ευρωπαϊκό συνέδριο το περιστατικό, ο Ρόμπερτ ανέφερε, να ανοίγει μια οθόνη στον εσωτερικό τοίχο του διαστημικού οχήματος και να φαίνεται παράλληλα το Γαλλικό μαχητικό τζετ. Μέσα από την οθόνη μπορούσε να διακρίνει τον πιλότο να τους κοιτάζει, το ταμπλό του πιλοτηρίου και έναν αριθμό εγγραφής για το γήινο μαχητικό.
Με τη λήξη του συνεδρίου, το 2005, πολλοί έμειναν έκπληκτοι από την μαρτυρία του 59χρονου αγρότη και το ενεργό εμφύτευμα, όμως ακόμα περισσότεροι ήταν δύσπιστοι ως προς την αληθοφάνεια της διήγησης και αποφάσισαν να ελέγξουν πολλά από τα στοιχεία της. Η πιο αξιόπιστη πηγή για πρώτη διασταύρωση, ήταν η Γαλλική αεροπορία στρατού και η πιθανή αντίστοιχη αναφορά στο φύλο του πιλότου, τον Οκτώβριο του 1969. Τελικά, η υπηρεσία επιβεβαίωσε την πτήση του Mirage ΙΙΙ εκείνο το μήνα (στις 27 Οκτωβρίου) από τη στρατιωτική βάση στο Ντιζόν.
Ούτε η τοποθεσία της βάσης δεν αποτέλεσε έκπληξη στους ερευνητές, καθώς στη συγκεκριμένη περιοχή των Ιμαλάιων, υπάρχουν δεκάδες σύγχρονες καταγραφές UFO, όπως και νεότερες αναφορές για πιθανή εξωγήινη βάση. Σύμφωνα με τους ντόπιους στην ινδική και την κινεζική πλευρά στο Kongka La, μία κορυφογραμμή στα Ιμαλάια και στην αμφισβητούμενη παραμεθόρια περιοχή Ινδίας-Κίνας στο Ladakh (για την ΝΔ Ινδία) ή Aksai Chin (για την ΒΑ Κίνα), έχουν γίνει αντιληπτά UFO να βγαίνουν από το έδαφος σε τακτικά χρονικά διαστήματα. Μπορεί τα παραπάνω στοιχεία να μην αποδεικνύουν ότι η ιστορία του Ρόμπερτ είναι όντος αληθινή, όμως μας επιβεβαιώνουν ένα υπαρκτό μυστήριο δεκαετιών να περιστρέφεται γύρο της.
Στο άγνωστο εκεί έξω!
Εδώ το ταξίδι μας, απόψε, τελειώνει! Όμως, η περιπέτεια τώρα ξεκινά γιατί μετά από το ταξίδι μας στο εσωτερικό των πιο ανεξιχνίαστων μυστήριων τόπων που μόλις ολοκληρώσαμε, ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε το άγνωστο εκεί έξω. Και πιστέψτε με, δεν είναι λιγότερο εντυπωσιακό. Τι θα λέγατε, λοιπόν, να μαθαίνατε περισσότερα, για τους 18 + 2 πλανήτες του Ηλιακού μας Συστήματος, για την πιθανότητα να υπάρχει πρωτόγονη ζωή στους βυθούς των ωκεανών του δορυφόρου «Ευρώπη», για τον μυστηριώδη εξωγήινο δορυφόρο «Μαύρο Ιππότη», για την Κρυστάλλινη δομή στην σκοτεινή πλευρά της σελήνης, για τις γραμμές και τα σχήματα της Νάζκα που σχεδιάστηκαν πριν 1800 χρόνια να είναι ορατά μόνο από τον ουρανό, για τα χειρόγραφα του έγκυρου Αιγύπτιου ιστορικού Μανέθωνα που μιλούν για τις βασιλείες Ουράνιων θεών και ημίθεων πριν τους Φαραώ, για τις μπαταρίες της Βαγδάτης, για την θαμμένη Πυραμίδα της Βοσνίας, για τον μετεωρίτη Allan Hills 84001 που έφερε απολιθωμένο δείγμα ζωής στη Γη, για την 37 Παράλληλο και τη σχέση της με την Ελλάδα, για την άγνωστη απάντηση στο ραδιοσήμα του Αρεσίμπο, για τον πολύποδα οργανισμό που φωτογραφήθηκε στον πλανήτη Άρη από το ερευνητικό ρομποτικό όχημα Curiosity, για την άτρακτο ενός πανάρχαιου διαστημόπλοιου στην επιφάνεια της σελήνης, για τον πάπυρο του Τούλι, για τις αδιευκρίνιστου DNA μούμιες του Περού, και για τα υπόλοιπα αντισυμβατικά μυστήρια που υπάρχουν γύρω μας και είναι θέμα χρόνου να τα ανακαλύψουμε…
Σαν παιδί, ονειρευόμουν να μπορούσα να μπω μέσα στους πιο μυστήριους χώρους του κόσμου! Πως θα ήταν το εσωτερικό ενός ιπτάμενου δίσκου; Τι κρύβουν τα υπόγεια επίπεδα του Τομέα 51; Τι έχει μέσα της η πιο απόκοσμη πυραμίδα που υπάρχει στη Γη; Τι να υπάρχει άραγε εντός του γιγαντιαίου Προσώπου στον Κόκκινο πλανήτη; Τι θα μας συνέβαινε αν μας ρούφαγε μία Μαύρη Τρύπα; Πως θα ήταν αν μας φιλοξενούσαν μέσα σε μια υπόγεια εξωγήινη βάση στα Ιμαλάια; Σήμερα, 30 χρόνια μετά, μέσα από αυτό το άρθρο, με περίσσια πληροφορία, μεγάλες δόσεις αλήθειας, υποθετικές θεωρήσεις, παράτολμες διηγήσεις και λίγη επιτηδευμένη φαντασία όπου χρειαστεί… θα σας ξεναγήσω στο εσωτερικό των μεγαλύτερων μυστηρίων της ανθρωπότητας (και όχι μόνο)! Ήρθε η ώρα λοιπόν να μπούμε εκεί που δεν μπόρεσε ή δεν τόλμησε ποτέ κανείς...
Μέσα σε έναν ιπτάμενο δίσκο.
Την πιο εμπεριστατωμένη ξενάγηση μέσα σε έναν ιπτάμενο δίσκο θα μπορούσε να μας διηγηθεί μόνο ο άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ. Ναι, μιλάω για τον Bob Lazar, έναν φυσικό ανώτερης βαθμίδας της «Τοποθεσίας S4» της Αεροπορικής Βάσης Nellis στην Νεβάδα, και επιστήμονα που μελέτησε τους εννέα ιπτάμενους δίσκους που ήταν συνολικά αποθηκευμένοι σε διασυνδεδεμένα υπόστεγα πολύ καλά κρυμμένα στην έρημο κατά μήκος της αποξεραμένης λίμνης Papoose, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται.Για την ιστορία… ήταν το 1989, όταν ο Bob Lazar αποκάλυψε το απίστευτο βιογραφικό του: στρατολογήθηκε σαν επιστήμονας της κυβέρνησης των ΗΠΑ και εργάστηκε σε άκρως απόρρητα προγράμματα σε εγκαταστάσεις δοκιμών και έρευνας ανακτηθείσας εξωγήινης τεχνολογίας. Όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει, απειλήθηκε η ζωή του και τον πυροβόλησαν, ειδικοί πράκτορες διέγραψαν τα νοσοκομειακά στοιχεία μητρώου της γέννησής του, τους πανεπιστημιακούς τίτλους του, και τα στοιχεία μητρώου της επαγγελματικής απασχόλησής του στα Εθνικά Εργαστήρια του Λος Άλαμος και στην EG&G, και οποιοδήποτε στοιχείο που θα μπορούσε να αποδείξει την ύπαρξη του σαν φυσικό άτομο! Μέσα από μερικές ημιτελείς διαγραφές, κατάφερε να αποδείξει ποιος ήταν και μέσα από την δημοσιότητα που πήραν οι χωρίς οικονομικό όφελος αποκαλύψεις του, σώθηκε και η ζωή του, αφού οι «εργοδότες» του δεν διακινδύνευσαν να τον σκοτώσουν για να προσδώσουν εγκυρότητα και αξία στις αποκαλύψεις του… που μία από αυτές ήταν το εσωτερικό ενός ιπτάμενου δίσκου!
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Lazar, το κλασσικό «σπορ» μοντέλο ενός ιπτάμενου δίσκου έχει ύψος περίπου 5 μέτρα και διάμετρο 16 μέτρα. Η εξωτερική επιφάνεια του σκάφους είναι μεταλλική στο χρώμα του αγυάλιστου ατσαλιού. Ο δίσκος κάθεται με την κοιλιά του όταν δεν είναι ενεργοποιημένος και όχι στα στερεότυπα πόδια με μορφή τρίποδα που συνήθως έχουν συνδεθεί με εμφανίσεις τέτοιου τύπου σκαφών. Η πόρτα εισόδου βρίσκεται στο πάνω μισό, και μόνο το κάτω μέρος της πόρτας τυλίγεται στο κεντρικό χείλος του. Το εσωτερικό του δίσκου χωρίζεται σε τρία επίπεδα. Το χαμηλότερο επίπεδο είναι εκεί όπου βρίσκονται οι τρεις βαρυτικοί ενισχυτές και οι κυματοδηγοί τους. Αυτοί είναι τα ολοκληρωμένα εξαρτήματα του συστήματος προώθησης που χρησιμοποιούνται για να ενισχύσουν και να εστιάσουν το κύμα βαρύτητας Α. Ο αντιδραστήρας βρίσκεται ακριβώς από πάνω από τους τρεις βαρυτικούς ενισχυτές στο μεσαίο επίπεδο του σκάφους και βρίσκεται κεντραρισμένος ανάμεσά τους.
Όταν ο Lazar μπήκε στο εσωτερικό του ιπτάμενου δίσκου, κατάλαβε αμέσως ότι αυτός δεν προοριζόταν για ανθρώπους, αφού σε όλο το πλάτος του περπατούσε σκυφτός. Δεν υπήρχαν πουθενά γωνίες και όλα ήταν ομαλά και στρογγυλεμένα. Ο χώρος ήταν υπέρμετρα άδειος και όλα ήταν στην ίδια ατσαλένια απόχρωση, σαν κάποιο γιγάντιο ατσάλινο κατασκεύασμα χυτό σε καλούπι. Τίποτα μέσα στο σκάφος δεν ήταν τυχαίο ή πλεονασμός και όπως συνειδητοποίησε ο Lazar όλα τα μέρη ήταν αλληλένδετα και αποτελούσαν ένα αρμονικό και ενιαίο λειτουργικό σύνολο. Όλα μέσα στο σκάφος έμοιαζαν πολύ απλά σε σύγκριση με τα οικεία ανθρώπινα κατασκευάσματα, χωρίς κουμπιά, χωρίς ενδεικτικά όργανα, χωρίς ενσύρματες συνδέσεις. Το μεσαίο επίπεδο του δίσκου περιείχε τα καθίσματα, τα οποία ήταν πολύ μικρά και πολύ χαμηλά στο δάπεδο για να είναι λειτουργικά σε ενήλικες ανθρώπους. Οι τοίχοι στο μεσαίο επίπεδο ήταν όλοι χωρισμένοι με αψίδες. Κάποια στιγμή, όταν ο ιπτάμενος δίσκος ήταν ενεργοποιημένος, κάποια από τις αψίδες αυτές έγινε διαφανής και φαινόταν η περιοχή έξω από αυτήν, σαν να έβλεπε κάποιος μέσα από γυαλί. Τότε μια μορφή γραφής που δεν έμοιαζε με οποιοδήποτε γνωστό αλφάβητο, ή επιστημονικά ή μαθηματικά σύμβολα, άρχισε να εμφανίζεται στη μια άκρη της διαφανούς αψίδας. Τα σύμβολα αυτά λειτουργούσαν σαν κουμπιά αφής.
Ο Lazar δεν είχε ποτέ πρόσβαση στο ανώτερο επίπεδο του δίσκου και έτσι δεν μας έγινε ποτέ γνωστό τι υπήρχε μέσα από τα τετράγωνα «παράθυρα» ή «φινιστρίνια» που υπήρχαν εκεί. Σίγουρα πάντως δεν ήταν φινιστρίνια. Ίσως λειτουργούσαν σαν αισθητήρες πλοήγησης του σκάφους.
Προτού δουλέψει πάνω στο δίσκο, ο Lazar ήταν παρών σε μια μικρή επίδειξη όπου ο δίσκος ανέβηκε σχεδόν 10 μέτρα ψηλά, κινήθηκε αριστερά, ύστερα δεξιά και μετά άρχισε να φωτοβολεί. Πριν να ανεβεί, ο δίσκος παρήγε για λίγο μια ηλεκτρική εκκένωση σε μορφή στεφάνης, έναν ήχο παρόμοιο με τον βόμβο ηλεκτρισμού υψηλής τάσης και μετά ήταν τελείως αθόρυβος, ενώ το κάτω μέρος του φωτοβολούσε με μπλε χρώμα. Το προωθητικό του σύστημα ήταν ένας σφαιρικός αντιδραστήρας ύλης – αντιύλης, στο μέγεθος μιας μπάλας του μπάσκετ. Το πάνω μισό ήταν ορατό στο μέσο του μεσαίου δαπέδου, ενώ το υπόλοιπο έβγαινε στο κάτω επίπεδο. Το καύσιμο του αντιδραστήρα ήταν ένα στοιχείο με ατομικό αριθμό 115, το «ununpentium», που είναι άγνωστο στη Γη. Στον περιοδικό πίνακα των στοιχείων, το στοιχείο ununpentium, θα ήταν καταχωρημένο ως UUP, ένα υπερ-βαρύ μέταλλο με σημείο τήξης τους 1.740 βαθμούς Κελσίου. Ο ρόλος του στοιχείου 115 σαν καύσιμο του δίσκου ήταν διπλός. Παρήγαγε το αρχικό κύμα βαρύτητας Α λόγω της μοριακής κατασκευής του και επίσης παρήγαγε την ενέργεια που ήταν απαραίτητη για την ενίσχυση αυτού του αρχικού κύματος βαρύτητας, μέσω μιας αντίδρασης εξουδετέρωσης ύλης και αντιύλης. Για να λειτουργήσει το σκάφος για δεκαετίες, χρειαζόταν μία ελάχιστη ποσότητα καυσίμου (μια ταμπλέτα 223 γραμμαρίων σε σχήμα τριγωνικής σφήνας) που έμπαινε στο εσωτερικό της οπής που υπήρχε στο πάνω μέρος του αντιδραστήρα, και ενεργοποιούσε το σκάφος άμεσα και αυτόματα.
Η «Περιοχή 51» (Area 51) είναι μια μυστική στρατιωτική βάση των ΗΠΑ που βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Νεβάδα, 133 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Λας Βέγκας. Κατασκευάστηκε το 1947 και λέγεται ότι το κόστος της ανήλθε στο αστρονομικό για την εποχή ποσό των 1 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το 1985 χτίζονται νέες εγκαταστάσεις που αυξάνουν το συνολικό κόστος στα 4 δισεκατομμύρια δολάρια. Για δεκαετίες κανείς δεν γνώριζε και δεν μιλούσε για αυτήν επίσημα. Κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει χωρίς να κινδυνεύσει η ζωή του, κανένα αεροπλάνο δεν πετούσε στον εναέριο χώρο πάνω της, ενώ τα πάντα γύρω από αυτήν καλύπτονταν με την υψηλότερη διαβάθμιση μυστικότητας σε όλες τις ΗΠΑ. Θεωρίες συνωμοσίας, εξωγήινοι, κατάσκοποι, υπερεξελιγμένα αεροσκάφη, φανταστικά οπλικά συστήματα αλλά και μυστικές πυρηνικές δοκιμές μαζί με καλά κρυμμένα μυστικά και απίθανες διαδόσεις πέραν κάθε φαντασίας και πολλά περισσότερα, θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν αυτή την περιβόητη στρατιωτική βάση, την ύπαρξη της οποίας δεν αναγνώριζε καν η κυβέρνηση των ΗΠΑ μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου του 1995.
Σημαντικές μαρτυρίες συνθέτουν την εικόνα των εγκαταστάσεων της Περιοχής 51. Το 1989, ο Bob Lazar αποκάλυψε ότι στρατολογήθηκε ως επιστήμονας της κυβέρνησης των ΗΠΑ και συμμετείχε σε ένα από τα πιο απόρρητα σχέδια αυτής, το «πρόγραμμα Γαλιλαίος». Ο Phil Schnieder, πριν δολοφονηθεί στις 11 Ιανουαρίου του 1996, αποκάλυψε ότι εργάστηκε επί 17 χρόνια σαν γεωλόγος και δομικός μηχανικός σε αεροδιαστημικές εφαρμογές στα μυστικά προγράμματα των υπόγειων εγκαταστάσεων της Περιοχής 51, S4 και Los Alamos. Ο Αμερικανός τεχνικός, Έντουαρτν Σνόουντεν, ο οποίος εργαζόταν για την NSA και τη CIA και κρυβόταν πίσω από τα περίφημα wikileaks, διοχέτευσε κι αυτός ορισμένες πληροφορίες που σοκάρουν. Ο Μπόιντ Μπούσμαν, κορυφαίος επιστήμονας της Lockheed Martin, λίγο πριν πεθάνει το 2014 δήλωσε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι υπάρχουν πραγματικοί εξωγήινοι μέσα σε εργαστήρια στην Περιοχή 51, τους οποίους μελετούν ειδικοί επιστήμονες και ότι ο ίδιος ήρθε αρκετές φορές σε επαφή μαζί τους.
Η περιγραφές όλων των παραπάνω για τις εγκαταστάσεις είναι συγκλονιστικές: Η βάση καταλαμβάνει ένα μικρό μέρος μιας τεράστιας ερημικής έκτασης 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων και αποτελείται από δύο υπόστεγα, ένα φυλάκιο, μερικές δορυφορικές κεραίες, ένα υδραγωγείο, κάποιους κοιτώνες, μία μικρή αίθουσα, γραφεία, δρόμους και καταφύγια. Όπως αποκαλύπτουν οι φωτογραφίες τα κτίρια δεν έχουν παράθυρα έτσι ώστε κανείς από τους εργαζόμενους να μην μπορεί να δει και να γνωρίζει τίποτα πέραν των καθηκόντων του εντός της βάσης. Μάλιστα, όταν διεξάγεται δοκιμή ενός μυστικού αεροσκάφους, οι αξιωματούχοι απαιτούν από όλους τους εμπλεκόμενους υπαλλήλους να παραμείνουν εντός των εγκαταστάσεων, μέχρι να τελειώσει η δοκιμή και να επιστρέψει το αεροσκάφος στο υπόστεγο. Κάτω από τη βάση υπάρχει ένας δαίδαλος υπογείων εγκαταστάσεων, με 40 υπόγειους ορόφους, με διαβαθμίσεις πρόσβασης πού στα ανώτερα κλιμάκια απορρήτου είναι ένας χώρος για εξωγήινα και ανθρώπινα πειράματα γενετικής. Οι επιστήμονες ζουν μέσα στα επίπεδα πρόσβασής τους, χωρίς να μπορούν να συναντηθούν με επιστήμονες άλλων επιπέδων, ενώ όλοι έχουν υπογράψει συμβόλαια «αιώνιας σιωπής». Τα τμήματα χωρίζονται περίπου με τον ίδιο τρόπο όπως στην μυστική βάση της Ντούλσε, σε τμήμα επικοινωνιών και ασφαλείας, τμήμα διαμονής και σίτισης ανθρώπινου προσωπικού, τμήμα διαμονής εξωγήινων οντοτήτων, τμήμα γενετικών πειραμάτων, τμήμα κρυογονικών θαλάμων, γραφεία και λοιπά εργαστήρια.
Συγκλονιστικές είναι και οι περιγραφές του Lazar και για το εσωτερικό των υπόγειων υπόστεγων στις -πλησίον της Περιοχής 51- εγκαταστάσεις Papoose Lake (ή τοποθεσίας S4): «Τα πούλμαν μας άφηναν ακριβώς μπροστά από μια ατσαλένια πόρτα που ήταν τοποθετημένη σε εσοχή στην πλαγιά του βουνού. Μέσα από την ατσαλένια πόρτα, υπήρχε ένας μοναδικός φρουρός που καθόταν σε ένα γραφείο σε ένα γυμνό δωμάτιο. Πίσω του ήταν ακόμα μια πόρτα. Οι εισερχόμενοι ελέγχονταν και οδηγούνταν σε ένα άλλο μικρό δωμάτιο με ένα σύστημα ασφαλείας με αναγνώριση χειρός και μια άλλη πόρτα. Αυτή η πόρτα οδηγούσε στον μακρύ διάδρομο που διέτρεχε κατά μήκος τις πόρτες των υπόστεγων με τα UFOs και που επίσης οδηγούσε στην αίθουσα ενημέρωσης, στις τουαλέτες και στον θάλαμο πρώτων βοηθειών. Οι λευκές περιοχές ήταν οι μοναδικές περιοχές στις οποίες μου επιτρεπόταν η πρόσβαση και πάντα με συνοδεία.»
Στο εσωτερικό της Λευκής Πυραμίδας, στη Κίνα.
Όσοι έως σήμερα πιστεύατε ότι μόνο στην Αίγυπτο υπάρχουν Πυραμίδες, ήρθε η ώρα να αναθεωρήσετε, γιατί πυραμίδες υπάρχουν σε όλη τη Γή! Και μην βάλετε στοίχημα ότι η Αίγυπτος έχει τις πιο πολλές γιατί πάλι θα βρεθείτε προ εκπλήξεων, αφού η Κίνα έχει τις περισσότερες, με σημαντικότερη την ονομαζόμενη «Μεγάλη Λευκή Πυραμίδα».
Η Μεγάλη Λευκή Πυραμίδα εθεάθη για πρώτη φορά από τον Δυτικό κόσμο το 1912, όταν δύο ταξιδιωτικοί πράκτορες, ο Fred Meyer Schroder και ο Oscar Maman την συνάντησαν στο ταξίδι τους στην άπω Ανατολή. Μάλιστα οι δύο τυχοδιώκτες μπερδεύτηκαν και έγραψαν ότι η τοποθεσία της ήταν στο ανατολικό άκρο της ερήμου Τάκλα Μακάν στην Κίνα, μία λανθασμένη εντύπωση που δημιούργησε μία παραπληροφόρηση ζωντανή έως σήμερα.
Την άνοιξη του 1945, η Λευκή Πυραμίδα φωτογραφήθηκε για πρώτη φορά κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, από τον πιλότο της αμερικανικής αεροπορίας James Gaussman και τον συνοδηγό του. Οι δύο άντρες πετούσαν σε μια αποστολή ρουτίνας από Κίνα προς Ινδία όταν λόγω μιας αναπάντεχης αλλαγής στη πορεία του ταξιδιού τους οδηγήθηκαν στην κοιλάδα της. Οι περιγραφές τους, ήταν αξιοσημείωτες: «Έκανα έναν ελιγμό για να αποφύγω ένα βουνό και βρεθήκαμε σε μια επίπεδη κοιλάδα. Ακριβώς από κάτω μας βρισκόταν μια γιγαντιαία Λευκή Πυραμίδα, που έμοιαζε να βγήκε από κάποιο παραμύθι. Ήταν καλυμμένη από όλες τις πλευρές με ένα αρκετά λευκό αστραφτερό πέτρωμα. Δεν υπήρχε τρόπος να προσγειωθούμε, αν και το θέλαμε. Είχαμε μείνει άναυδοι από την απεραντοσύνη της…», ανέφερε ο πιλότος.
Το 1947, ο Maurice Sheahan που εργαζόταν για λογαριασμό της TWA, έδωσε συνέντευξη στους New York Times, όπου διηγήθηκε πως είδε κι αυτός μια γιγαντιαία λευκή πυραμίδα στη Κίνα, περίπου 40-45 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της πόλης Σιάν, στην επαρχία Σάανσι. Δύο ημέρες αργότερα, στις 30 Μαρτίου του 1947, κυκλοφόρησε από την εφημερίδα New York Sunday News, η περίφημη φωτογραφία που είχαν τραβήξει οι πιλότοι το 1945. Εκείνη τη μέρα αποκαταστάθηκε η αλήθεια όσον αφορά την πραγματική της θέση, που δεν ήταν στην έρημο Τάκλα Μακάν αλλά στην επαρχία Σάανσι. Τελικά η Μεγάλη Λευκή Πυραμίδα ήταν το μαυσωλείο του Maoling, δηλαδή η πυραμιδική τύμβος του Αυτοκράτορα Γου της Δυναστείας των Χαν (157-87 π.Χ.). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πυραμιδοειδή κατασκευή της Δυναστείας Χαν, που φτάνει σχεδόν στα 300 μέτρα ύψος, με την κατασκευή της να ξεκινά το 139 π.Χ.
Την ίδια χρονιά η κομμουνιστική κυβέρνηση της Κίνας τρομοκρατημένη ενώπιον μιας τέτοιας αποκάλυψης στην αμερικανική ήπειρο, κάνει μια εγκληματική κίνηση: Θάβει όλους τους πυραμιδοειδή τύμβους και τα μαυσωλεία της χώρας, και φυτεύει δένδρα πάνω στους «ύποπτους» λόφους, έτσι ώστε να μην είναι διακριτό πλέον το πυραμοειδές σχήμα τους. Το «Science News Letter» σπεύδει να πει ότι «οι κινεζικές πυραμίδες είναι αναχώματα» και το θέμα ξεχνιέται. Τα επόμενα χρόνια η κομμουνιστική Κίνα απαγορεύει τις αρχαιολογικές σκαπάνες στην χώρα, ενώ οι εν εξελίξει που δεν προλαβαίνει να τις κρύψει, λογοκρίνονται.
Το 1994, ο εξερευνητής και συγγραφέας Hartwig Hausdorf εκδίδει το βιβλίο «Die Weisse Pyramide», το οποίο κυκλοφόρησε και στα Αγγλικά το 1998 με τον τίτλο «The Chinese Roswell». Στο βιβλίο περιγράφει τα ταξίδια που έκανε στην Κίνα προσπαθώντας να ερευνήσει την Μεγάλη Λευκή Πυραμίδα. Ήταν δύο χρόνια πριν την έκδοση του βιβλίου του, όταν τελικά κατάφερε με πολύ μεγάλη δυσκολία να πάρει την ειδική άδεια που χρειαζόταν από τον Chen Jian Li, υψηλό αξιωματούχο της Κίνας, για να μπορέσει να επισκεφτεί την επαρχία Σάανσι. Αν και οι αρχαιολόγοι του πανεπιστημίου Bei Jing που τον συνόδευαν διατάχθηκαν να είναι λιγομίλητοι και να μην δώσουν στοιχεία και έκταση στο θέμα, παρ’ όλα αυτά ο Hausdorf κατάφερε να δει από κοντά δεκάδες από τις πυραμίδες, όχι όμως να συμμετέχει σε μία ανασκαφή. Όπως του εκμυστηρεύθηκε ένας Κινέζος αρχαιολόγος, ο Xia Nai, οι νέες ανασκαφές θα πραγματοποιηθούν από την μέλλουσα γενιά των Κινέζων επιστημόνων, και εφόσον κατανοηθεί η χρήση των έως τώρα ανακαλύψεων στα ανασκαφέντα μαυσωλεία. Αν και ο Hausdorf ζήτησε να του δοθεί άδεια για έρευνα περιμετρικά της Λευκής Πυραμίδας, η άδεια δεν του δόθηκε ποτέ, με τον ισχυρισμό ότι στους γύρω χώρους υπάρχει μία βάση εκτόξευσης πυραύλων του διαστημικού προγράμματος της Κίνας, μία απόρρητη περιοχή που απαγορεύεται να δουν ή να πλησιάσουν οι επισκέπτες.
Τότε ο Hausdorf, αφού είδε ότι δεν είχε ελπίδα να βρεθεί στο κύριο προορισμό των ερευνών του, τη Λευκή Πυραμίδα, στράφηκε στα αρχαία χειρόγραφα για πληροφορίες αλλά και στις προφορικές διηγήσεις των αγροτών της περιοχής, διηγήσεις που περνούσαν από γενιά σε γενιά. Σύμφωνα με τα χρονικά του Sima Qian (145-86 π.Χ.), στη περιοχή χτίσθηκε μία γιγαντιαία κεντρική πυραμίδα (χωρίς να αναφέρεται ποια) από 700.000 άνδρες ώστε να κλείσει μέσα της την σωρό του αυτοκράτορα κατακτητή Hyangdi και το κακό που έφερε, με την πυραμίδα να περιλαμβάνει ένα σύστημα ασφαλείας πολύ προηγμένο για την εποχή, με ενεργοποιητές παγίδων και με μία ακόμα ιδιαιτερότητα: η πυραμίδα ακουμπούσε πάνω σε μία «τεχνητή λίμνη» από υδράργυρο.
Σύμφωνα τώρα, με τις μαρτυρίες των αγροτών ήταν αρκετοί αυτοί που περιέγραφαν το εσωτερικό της Λευκής Πυραμίδας. Ουσιαστικά, υπήρχε μόνο μία ιστορία που επαναλάμβαναν όλοι: Η διάβρωση και τα δέντρα ράγιζαν διαρκώς το εξωτερικό περίβλημα που αποτελούταν από ένα λευκό στρώμα από άργιλο και χώμα, αρκετά σκληρό με το πέρασμα των αιώνων, και συχνά πυκνά άνοιγαν κάποιες τρύπες στην οροφή, που μπαζώνονταν άμεσα από την κυβέρνηση. Έτσι, σε μία ξαφνική κατολίσθηση ενός χαμηλού σημείο της οροφής ένας γεωργός που βρισκόταν εκεί κοντά αποφάσισε να μπει μέσα για να βρει υλικά που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως γεωργικά εργαλεία. Η τρύπα ήταν κοντά στην είσοδο που πάνω από αυτήν, σε μία τεράστια γκρίζα πλάκα, γραφόταν με κόκκινα γράμματα ο χαρακτηρισμός του αυτοκράτορα ως «γιος του ουρανού». Μετά την είσοδο υπήρχε ένας τεράστιος θάλαμος γεμάτος με έναν πέτρινο στρατό να φιλά τον τάφο του αυτοκράτορα, παρόμοια περίπτωση με το μαυσωλείου του πρώτου Αυτοκράτορα Τσιν Σι Χουάνγκ, στα έγκατα του οποίου, οι Κινέζοι αρχαιολόγοι βρήκαν τον περίφημο στρατό από τερακότα, αποτελούμενο από τουλάχιστον 8.000 αγάλματα στρατιωτών του πεζικού. Βέβαια, στα έγκατα της Λευκής Πυραμίδας η κλίμακα περιγραφόταν μικρότερη. Ο γεωργός εντόπισε 200-300 διαβρωμένους πέτρινους στρατιώτες στο σκοτάδι ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα τμήματα της οροφής του τεράστιου θαλάμου που κατέληγε σε ένα μικρότερο κλειστό δωμάτιο. Στο οποίο δωμάτιο, που ήταν γεμάτο από σκευή προσφορών και θυμιάματα, βρισκόταν ένα μαρμάρινο λουτρό γεμάτο με υδράργυρο. Οι αναθυμιάσεις δεν επέτρεψαν το γεωργό να συνεχίσει την έρευνα. Επέστρεψε τρέχοντας στον μεγάλο θάλαμο, απέσπασε κάποια μεταλλικά όπλα που κρατούσαν τα αγάλματα και βγήκε ζαλισμένος από την τρύπα. Η τρύπα την επόμενη μέρα μπαζώθηκε και ο αγρότης δεν μπόρεσε να μπει για να αποσπάσει περισσότερα μεταλλικά αντικείμενα που θα χρησίμευε σαν γεωργικά εργαλεία. Αν και σκόπευε να ξαναμπεί, δήλωσε ότι δεν θα επέστεφε ποτέ στο μικρό δωμάτιο γιατί το θεωρούσε καταραμένο. Πίστευε ότι μέσα στο λουτρό με τον υδράργυρο υπήρχε το πέτρινο φέρετρο με την σωρό ενός δαιμονικού αυτοκράτορα που έκλεινε την δίοδο της «Πύλης του Κακού» στο πυθμένα του λουτρού. Μιλούσε για μία σφραγισμένη Πύλη που κρατούσε στον άλλο κόσμο τους δαίμονες κατακτητές, με τον υδράργυρο και το φέρετρο να παίζουν το ρόλο του προστατευτικού μονωτικού υλικού!
Δεν ξέρουμε κατά πόσο ευσταθεί η ιστορία των γεωργών, όμως στο μουσείο του μαυσωλείου του Maoling, στην κοντινή πόλη, εκθέτονται ανακτηθέντα αγάλματα αλόγων και σκεύη θυμιαμάτων προερχόμενα από την πυραμίδα. Επίσης, ο Hartwig Hausdorf σε μεταγενέστερες αναλύσεις του εδάφους στην περίμετρο της Λευκής Πυραμίδας (μετά την χαλάρωση των απαγορεύσεων από το 2012 και μετά) βρήκε πράγματι μία ανεξήγητη περιεκτικότητα υδραργύρου στο χώμα...
Μέσα στο πρόσωπο του Άρη.
Το 1976, το Viking 1 της NASA προχωρά σε μια σειρά φωτογραφήσεων στην επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη με στόχο την επιλογή του σημείου προσεδάφισης για το αδερφό του σκάφος, το Viking 2 που επρόκειτο να ακολουθήσει. Μια από τις φωτογραφίες αυτές απεικονίζει ένα περίεργο σχηματισμό που ομοιάζει με ένα ανθρώπινο πρόσωπο.
Αμέσως ξεκινούν να γεννιούνται θεωρίες, πως το Πρόσωπο ήταν το κατασκεύασμα ενός εξωγήινου πολιτισμού που προσπαθούσε να μεταδώσει κάποιο μήνυμα. Επίσης μια σειρά από μικρότερα υψώματα που εμφανίζονται επίσης στη φωτογραφία θεωρούνται πυραμιδοειδείς κατασκευές και σύντομα αρχίζει να γίνεται συζήτηση για τα ερείπια μιας ολόκληρης Αρειανής πόλης στη περιοχή της Κυδωνίας περιμετρικά από το Πρόσωπο. Η ΝΑSA μιλά για «βουνό που μοιάζει με ανθρώπινο πρόσωπο εξαιτίας των φωτοσκιάσεων» και όλοι την κατηγορούν για συγκάλυψη. Θέλοντας να μάθει την αλήθεια, ο Δρ. Mark Carlotto, ειδικός στον τομέα της δορυφορικής τηλεπισκόπησης και ψηφιακής επεξεργασίας εικόνας, που έχει χρησιμοποιήσει μαθηματικούς αλγόριθμους για να ανιχνεύσει ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις και πυρομαχικά από τη δορυφορική τηλεμετρία πάνω από τη Ρωσία, τρέχει ξανά τους ίδιους μαθηματικούς αλγόριθμους για τη δορυφορική τηλεμετρία από την επιφάνεια του Άρη και βρίσκει ότι το Πρόσωπο και οι παραπλήσιες πυραμίδες έχουν πάνω από 98% πιθανότητα να είναι τεχνητά.
Ο Ρίτσαρντ Σ. Χόγκλαντ (Richard C. Hoagland) συγγραφέας του «The Monument of Mars: A City in the Edge of Forever, 1987 (Τα Μνημεία στον Άρη: Μία Πόλη στην Άκρη του Πάντοτε), συμμερίζεται την άποψη του Carlotto και χάριν της δημοσιότητας που κατέχει κάνει το θέμα… θρύλο! Η NASA δεν στέλνει ποτέ αποστολή εκεί και μετά το πέρας της χιλιετίας αρχίζουν να ξεπετιούνται ταινίες σχετικές με το Πρόσωπο και τον Αρειανό πολιτισμό που πιθανότατα το κατασκεύασε. Μάλιστα, το 2000, βγαίνει στον κινηματογράφο μία ταινία σε σκηνοθεσία του Μπράιν Ντε Πάλμα που υπόσχεται ότι θα δείξει τι υπάρχει στο εσωτερικό του Προσώπου. Η ταινία ονομάζεται «Mission to Mars» (Αποστολή στον Άρη) και πάει καλά εισπρακτικά, χάριν του «ψαγμένου» σεναρίου των μετρ της επιστημονικής φαντασίας: αδερφών Τζιμ και Τζον Τόμας.
Το σενάριο της ταινίας μας μεταφέρει στο 2020, όπου τα μέλη της πρώτης εξερευνητικής αποστολής στον πλανήτη Άρη εξαφανίζονται κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, μετά από έναν παράξενο ήχο στο σύστημα επικοινωνιών τους. Η αποστολή διάσωσης, που σπεύδει προς βοήθεια, διαπιστώνει ότι εκτός από τον Λιουκ, που είναι ο μοναδικός επιζών, υπάρχει μάλλον και κάποιος άλλος, μια μυστηριώδη ύπαρξη, που προσπαθεί να εμποδίσει οποιαδήποτε επίσκεψη στον αφιλόξενο πλανήτη. Η μυστηριώδη ύπαρξη δεν είναι παρά η τεχνίτη νοημοσύνη που προστατεύει το γιγαντιαίο Πρόσωπό του Κόκκινου πλανήτη από πιθανούς εισβολείς. Έτσι το πλήρωμα αποστέλλει ένα ρομποτικό rover για να αναπαραγάγει το ολοκληρωμένο σήμα που αντιπροσωπεύει τον χάρτη συντεταγμένων του ανθρώπινου DNA με ένα επιπλέον ζευγάρι χρωμοσωμάτων. Μετά τη μετάδοση, εμφανίζεται ένα άνοιγμα στη πλευρά της δομής του Προσώπου, στην οποία εισέρχονται οι Τζιμ, Τέρι και Λιουκ, ενώ ο Φιλ παραμένει στην επισκευασμένη διαστημική άτρακτο επιστροφής στη Γη, με εντολές να ξεκινήσει, με ή χωρίς τους υπόλοιπους, την συμφωνημένη ώρα. Οι τρεις κοσμοναύτες μπαίνουν μέσα στο Πρόσωπο που όπως αποκαλύπτεται είναι ένα τεράστιο πλανητάριο που προβάλει την καταστροφή του «φιλόξενου σε ζωή» Άρη από έναν τεράστιο αστεροειδή. Επίσης, με την παρουσία μίας εικονικής Αρειανής οντότητας αποκαλύπτει στους παρευρισκόμενους ότι ένα από τα διαστημόπλοια της εκκένωσης προσγειώθηκε στη Γη για να δημιουργήσει τις μορφές ζωής του πλανήτη και τα ανθρώπινα όντα, που θα μπορούσαν κάποια μέρα να προσγειωθούν στον Άρη και να αναγνωριστούν ως απόγονοι. Έπειτα προσφέρει ένα ταξίδι προς το νέο τους σπίτι, με τον Τζιμ να δέχεται την πρόσκληση και να μπαίνει σε ένα Αρειανό σκάφος, γεμάτο με αμνιακό υγρό, που απογειώνεται από τον εγκέφαλο του Προσώπου…
Στο εσωτερικό μιας Μαύρης Τρύπας.
Ο όρος «μαύρη τρύπα» επινοήθηκε το 1967 από τον Αμερικανό αστρονόμο και θεωρητικό φυσικό, Τζον Γουίλερ. Δεν αναφέρεται σε τρύπα με τη συνήθη έννοια της οπής, αλλά σε μια περιοχή του χώρου σαν ρουφήχτρα, από την οποία τίποτα δεν μπορεί να επιστρέψει. Μία μαύρη τρύπα είναι το σημείο εκείνο του διαστήματος, όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός γιγάντιου άστρου, και ο οποίος, στην τελική φάση της εξέλιξης του άστρου, έχασε την πάλη του ενάντια στη βαρύτητα, με αποτέλεσμα το υλικό του να καταρρεύσει και να συμπιεστεί περισσότερο ακόμα και από το υλικό ενός αστέρα νετρονίων. Τίποτα, ούτε καν το φως, δεν μπορεί να δραπετεύσει από το εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας, ενώ το γεγονός ότι δεν αντανακλά την κάνει μη ορατή στα γήινα τηλεσκόπια. Το σχήμα της είναι σφαιρικό, από παντού φαίνεται ίδια, ενώ αν κοιτάζαμε μέσα της, δεν θα βλέπαμε την άλλη μεριά, αλλά θα αντικρίζαμε ένα άπειρο σκοτάδι που θα ήταν το ίδιο απ` οπουδήποτε και αν τη κοιτάζαμε.
Η φαντασία και τα σενάρια για το ποια είναι η μοίρα όσων έχουν την ατυχία να εξαφανιστούν σε μια τέτοια τρύπα δίνουν και παίρνουν. Άλλοι υποστηρίζουν πως τους «τρώει» το μαύρο σκοτάδι, άλλοι μιλούν για άγνωστες τρομακτικές μορφές ζωής, άλλοι αναφέρουν ότι περνούν σε έναν άλλο αιώνιο κόσμο και άλλοι υποστηρίζουν πως κομματιάζονται σε ατομικό και μοριακό επίπεδο. Τι ισχύει όμως σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες;
Τον Φεβρουάριο του 2016 ανακοινώθηκε από τους επιστήμονες η επιτυχής παρατήρηση των βαρυτικών κυμάτων, μια εξέλιξη η οποία χαιρετίστηκε ως η μεγαλύτερη ανακάλυψη του αιώνα, καθώς έγινε δυνατή η παρατήρηση αντικειμένων στο σύμπαν τα οποία δεν εκπέμπουν φως, όπως οι μαύρες τρύπες και η σκοτεινή ύλη. Επομένως, οι επιστήμονες εικάζουν τώρα πια πως προχωρώντας βαθύτερα στη μαύρη τρύπα η καμπύλη που δημιουργείται από την ισχυρή της βαρύτητα όλο και συγκλίνει μέχρι το κέντρο της. Μάλιστα, τονίζουν πως στο εσωτερικό της ο χρόνο παγώνει και δεν ισχύει κανένας νόμος της φυσικής. Επομένως, αν κάποιος εισέλθει σε μια μαύρη τρύπα ο χρόνος που θα χρειαστεί για να το καταφέρει είναι πολλαπλάσιος του ταξιδιού στο διάστημα. Έτσι, σε αντίθεση με τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, που οι ήρωες χάνονται στην αχανή έκταση των μαύρων τρυπών με τη ταχύτητα του φωτός, στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο. Παράλληλα, υποστηρίζουν πως ο άνθρωπος ή το αντικείμενο όταν πλησιάζουν στον ορίζοντα της τρύπας μένουν ακίνητοι για αρκετή ώρα, μέχρι που η υψηλή θερμοκρασία τα μετατρέπει σε τέφρα και τα ενσωματώνει σε αυτήν. Οπότε ένας εξωτερικός παρατηρητής δεν θα μας δει ποτέ να «βυθιζόμαστε» μέσα στη μαύρη τρύπα. Αντιθέτως, η απομάκρυνσή μας από αυτόν θα φαίνεται να συμβαίνει με μειούμενη ταχύτητα, μέχρι που η εικόνα μας θα σταματούσε στον ορίζοντα γεγονότων, και θα έσβηνε σιγά-σιγά ενώ θα αποκτούσαμε σταδιακά ερυθρό χρώμα. Τέλος, οι επιστήμονες τονίζουν πως όταν εισέλθει κάποιος (ή κάτι) σε μια μαύρη τρύπα είναι αδύνατο να διασωθεί. Η βαρυτική έλξη καθώς και η ανομοιομορφία σε αυτή συνεχώς θα αυξάνουν, με αποτέλεσμα τα άτομα που μας αποτελούν να χωριστούν βίαια το ένα από το άλλο, με αποτέλεσμα το βιολογικό μας θάνατο. Ακόμα κι αν τα άτομα διασωθούν, θα χαθεί η ένωση και η πληροφορία. Χωρίς τις πληροφορίες τα πάντα στο σύμπαν θα ήταν τα ίδια…
Μέσα σε μία εξωγήινη βάση.
Τον Οκτώβριο του 2005, σε ένα Ευρωπαϊκό συνέδριο UFO που πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία, ένας αγρότης αποκάλυψε μια ιστορία που κρατούσε κρυφή για 40 ολόκληρα χρόνια. Το όνομα του ήταν Ρόμπερτ Λ. και ισχυριζόταν ότι στα νιάτα του έζησε έναν ολόκληρο χρόνο μέσα σε μία εξωγήινη βάση!
Από το 1966 έως το 1969, ο αγρότης δεχόταν πολλές επισκέψεις στο δωμάτιό του τη νύχτα από τρεις οντότητες, που περνούσαν μέσα από τους τοίχους και περιτριγύριζαν το κρεβάτι του αλλά και από φωτεινές μπάλες στο αγρόκτημά του. Τον Ιανουάριος του 1969 ένας ιπτάμενος δίσκος προσγειώθηκε στο αγρόκτημα του χωρίς να αγγίζει το έδαφος. Έτοιμος για την μεγάλη στιγμή, βγήκε από το σπίτι και στάθηκε μπροστά σε μία περίεργη ανοιχτή τετράγωνη είσοδο. Μέσα από αυτή, εμφανίστηκε η οντότητα που οδηγούσε το σκάφος και τον συνόδεψε στο εσωτερικό του. Με την απογείωση οι τοίχοι έγιναν διαφανείς και σε δευτερόλεπτα βρέθηκαν να πετούν σε υψόμετρο 40.000 μέτρων, χωρίς καμία ανιχνεύσιμη κίνηση. Το ταξίδι διήρκεσε λιγότερο από μια ώρα και προορισμός τους ήταν ένα σημείο εντός του πλανήτη, σε μια υπόγεια εξωγήινη βάση στα Ιμαλάια, περίπου 3000 πόδια κάτω από τη γη.
Οι οντότητες ήταν φιλικές και όπως εξήγησαν στον Ρόμπερτ, οι επισκέψεις πραγματοποιούνταν για συλλογή δειγμάτων αίματος και ανάλυσης της γενετικής του δομής, ώστε να είναι έτοιμοι να διαμορφώσουν έναν ειδικό χώρο φιλοξενίας, γι'αυτόν, στη βάση τους. Ο σκοπός της μεταφοράς αλλά της παραμονής του εκεί, ήταν να χρησιμεύσει ως δότης γενετικού υλικού που θα συμπλήρωνε τη δημιουργία ζωής σε ένα μακρινό πλανήτη. Από τη στιγμή που ο Ρόμπερτ έφτασε στη βάση, συνοδευόταν διαρκώς από τον «οδηγό» και τις δύο θηλυκές οντότητες: μία «Βιολόγο» και μία «Εθνολόγο», όπως αυτές του συστήθηκαν. Η εθνολόγος, έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους πολιτισμούς της Γης. Ρωτούσε τον Ρόμπερτ για την ανθρώπινη συμπεριφορά σε διάφορες καταστάσεις, αλλά και για το πως αντιμετωπίζουμε τον πλανήτη. Η βιολόγος, φρόντιζε την σωματική υγεία του Ρόμπερτ, τη διατροφή του, ενώ είχε την μέριμνα για την λήψη σπέρματος κάθε δύο ημέρες, που προοριζόταν για τη συμπλήρωση ζωής σε ένα μακρινό πλανήτη που κατέρρεε. Επίσης, ήταν αυτή που τοποθέτησε ένα ιατρικό μόσχευμα κάτω από το δέρμα της πλάτης του αγρότη (για άγνωστους λόγους). Ένα μόσχευμα που εντοπίστηκε ενεργό (να κινείται και να εκπέμπει ένα ηλεκτρικό πεδίο) από έναν επαφικό κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, 20 χρόνια αργότερα από την τοποθέτησή του. Τέλος, ο «οδηγός», ανέλυε στον νεαρό αγρότη τις λειτουργίες του σύμπαντος, την μορφολογία του και τους διαστρικούς τρόπους επικοινωνίας. Ήταν αυτός που του εξήγησε τη προσοχή που πρέπει να ληφθεί από τις κυβερνήσεις μας όσον αφορά τους πυρηνικούς κινδύνους και του ξεκαθάρισε ότι παρά την πολιτική της καλοσύνης, της μη παρεμβολής και του σεβασμού για την «ελεύθερη βούληση» του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη, σε μια περίπτωση πυρηνικής σύγκρουσης θα παρέμβαιναν για την αποτροπή της. Ίσως αυτό το κομμάτι της ιστορίας να εξηγεί τις παρεμβάσεις UFO στους πυρηνικούς πυραύλους, το 1967 στην αεροπορική βάση Malmstrom στη Montana, το 1980 στην αμερικάνικη αεροπορική βάση Bentwaters στη νοτιοανατολική Αγγλία, το 1982 στην βάση Usovo της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και την εμφάνιση ενός φωτεινού πούρου το 2012 πάνω από το πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία.
Μέσα στην εξωγήινη βάση, ο πρώτος προορισμός του αγρότη ήταν μία κρεβατοκάμαρα με στρογγυλεμένους τοίχους για διανυκτέρευση. Στο υπνοδωμάτιο υπήρχε επίσης ένα μάτι σαν συσκευή τρισδιάστατης τηλεόρασης, όπου μπορούσε να δει όλα όσα συνέβαιναν στο σπίτι του και να ακούσει τις συνομιλίες των γονιών του, προφανώς, για να μην νοιώθει απομονωμένος από τον εξωτερικό κόσμο καθ'όλη τη διάρκεια της παραμονής του. Την επόμενη μέρα αφού φόρεσε μία κολλητή στολή συλλογής μαγνητικών ακτίνων(!), του σερβιρίστηκε το πρώτο του γεύμα. Νερό και κόκκοι, που συνοδεύονταν από πλάκες με γεύση βόειου κρέατος. Όπως το χαρακτήρισε... γρήγορο, απλό και υγιεινό! Αμέσως μετά, ακολούθησε η ξενάγηση στο σπήλαιο. Η βάση είχε κατασκευαστεί μέσα σε αυτό και είχε πολλά επίπεδα. Ο οδηγός και οι δύο θηλυκές οντότητες, του έδειξαν πρώτα την εξωτερική ζώνη, που αποτελούταν από τρία προστατευτικά πεδία, τα δύο για θερμομόνωση και το τρίτο για ανθεκτικότητα από τους σεισμούς. Μέσα, υπήρχαν πολλά δωμάτια σε κάθε επίπεδο, που τα ένωναν πολλοί ανελκυστήρες εδάφους και στη μία πλευρά μία πλατφόρμα που οδηγούσε στην επιφάνεια, σε μία κοιλάδα ανάμεσα σε πανύψηλα χιονισμένα βουνά. Χαμηλότερα στη κοιλάδα, υπήρχε μία τεράστια επίπεδη σφραγισμένη είσοδος που έκρυβε ένα υπόγειο υπόστεγο που περιείχε όλους τους ιπτάμενους δίσκους της βάσης και το προσωπικό τους. Το υπόγειο υπόστεγο, επικοινωνούσε εσωτερικά με την υπόλοιπη βάση με μία οφιοειδή σήραγγα, που δεν μπόρεσε ποτέ να εξερευνήσει λεπτομερώς ο Ρόμπερτ, καθώς εκεί του απαγορευόταν η πρόσβαση. Όπως και σε πολλές άλλες ζώνες εντός και εκτός της βάσης. Στη μόνη απαγορευμένη ζώνη που ο επισκέπτης απέτισε να εισέλθει ήταν στα κατώτερα δωμάτια με τους πυρηνικούς, τους μαγνητικούς και τους ηλεκτρικούς πυρήνες. Και αυτό για το λόγο, μήπως πίσω από τα λεγόμενα των εξωγήινων όντων κρυβόταν μία υποχθόνια προετοιμασία επίθεσης προς την ανθρωπότητα. Οι οντότητες, χωρίς δισταγμό, σεβάστηκαν την επιθυμία του και του επέτρεψαν να δει μία φορά τα σχετικά δωμάτια προστατευμένος πίσω από ένα αόρατο ηλεκτρικό τείχος.
Οι μήνες κυλούσαν γρήγορα και η καθημερινότητα στην υπόγεια βάση των Ιμαλάιων ήταν πιστό αντίγραφο της πρώτης ημέρας. Αν και το πρόγραμμα τηρούσε μία επαναλαμβανόμενη ακολουθία, υπήρχαν και κάποιες στιγμές διαφορετικότητας. Μία από αυτές τις στιγμές ήταν όταν κάλεσαν τον Ρόμπερτ να παρακολουθήσει μία συνάντηση υψηλόβαθμων όντων της Γαλαξιακής Ομοσπονδίας. Εκείνη τη μέρα, τον οδήγησαν σε ένα δωμάτιο εξοπλισμένο με ένα μεγάλο οβάλ τραπέζι και μια τεράστια μπάλα φωτός, ακριβώς πάνω από αυτό, σαν σφαιρική διάφανη τηλεόραση. Τον διέταξαν να παραμείνει απόλυτα ήσυχος και απλά να παρατηρεί. Μετά από λίγα λεπτά, οντότητες από διαφορετικές φυλές άρχισαν να γίνονται αισθητές γύρο από το τραπέζι, μέσα από τρισδιάστατους προβολείς. Η συζήτηση ήταν σχετική με κάποια άγνωστα αστρικά συστήματα και την κίνηση των διαστημικών σκαφών μεταξύ των ζώντων πλανητών τους, με αρκετά δυσνόητους όρους. Στο τέλος του συνεδρίου, ο οδηγός θέλοντας να δώσει μία πιο ξεκάθαρη εικόνα στον επισκέπτη μας, του μίλησε για μία διαφορετική αντίληψη σχετικά με το χρόνο το χώρο και την μαγνητική ενέργεια που απαιτείται για τέτοιου είδους ταξίδια.
Όμως η σημαντικότερη στιγμή της φιλοξενίας, ήταν τον Οκτώβριο του 1969, όταν ο Ρόμπερτ έκανε μία μικρή βόλτα στη Γαλλία πάνω σε ένα εξωγήινο ιπτάμενο δίσκο, με κορυφαία στιγμή της πτήσης, την αναχαίτιση από ένα Mirage ΙΙΙ. Παρουσιάζοντας στο Ευρωπαϊκό συνέδριο το περιστατικό, ο Ρόμπερτ ανέφερε, να ανοίγει μια οθόνη στον εσωτερικό τοίχο του διαστημικού οχήματος και να φαίνεται παράλληλα το Γαλλικό μαχητικό τζετ. Μέσα από την οθόνη μπορούσε να διακρίνει τον πιλότο να τους κοιτάζει, το ταμπλό του πιλοτηρίου και έναν αριθμό εγγραφής για το γήινο μαχητικό.
Με τη λήξη του συνεδρίου, το 2005, πολλοί έμειναν έκπληκτοι από την μαρτυρία του 59χρονου αγρότη και το ενεργό εμφύτευμα, όμως ακόμα περισσότεροι ήταν δύσπιστοι ως προς την αληθοφάνεια της διήγησης και αποφάσισαν να ελέγξουν πολλά από τα στοιχεία της. Η πιο αξιόπιστη πηγή για πρώτη διασταύρωση, ήταν η Γαλλική αεροπορία στρατού και η πιθανή αντίστοιχη αναφορά στο φύλο του πιλότου, τον Οκτώβριο του 1969. Τελικά, η υπηρεσία επιβεβαίωσε την πτήση του Mirage ΙΙΙ εκείνο το μήνα (στις 27 Οκτωβρίου) από τη στρατιωτική βάση στο Ντιζόν.
Ούτε η τοποθεσία της βάσης δεν αποτέλεσε έκπληξη στους ερευνητές, καθώς στη συγκεκριμένη περιοχή των Ιμαλάιων, υπάρχουν δεκάδες σύγχρονες καταγραφές UFO, όπως και νεότερες αναφορές για πιθανή εξωγήινη βάση. Σύμφωνα με τους ντόπιους στην ινδική και την κινεζική πλευρά στο Kongka La, μία κορυφογραμμή στα Ιμαλάια και στην αμφισβητούμενη παραμεθόρια περιοχή Ινδίας-Κίνας στο Ladakh (για την ΝΔ Ινδία) ή Aksai Chin (για την ΒΑ Κίνα), έχουν γίνει αντιληπτά UFO να βγαίνουν από το έδαφος σε τακτικά χρονικά διαστήματα. Μπορεί τα παραπάνω στοιχεία να μην αποδεικνύουν ότι η ιστορία του Ρόμπερτ είναι όντος αληθινή, όμως μας επιβεβαιώνουν ένα υπαρκτό μυστήριο δεκαετιών να περιστρέφεται γύρο της.
Στο άγνωστο εκεί έξω!
Εδώ το ταξίδι μας, απόψε, τελειώνει! Όμως, η περιπέτεια τώρα ξεκινά γιατί μετά από το ταξίδι μας στο εσωτερικό των πιο ανεξιχνίαστων μυστήριων τόπων που μόλις ολοκληρώσαμε, ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε το άγνωστο εκεί έξω. Και πιστέψτε με, δεν είναι λιγότερο εντυπωσιακό. Τι θα λέγατε, λοιπόν, να μαθαίνατε περισσότερα, για τους 18 + 2 πλανήτες του Ηλιακού μας Συστήματος, για την πιθανότητα να υπάρχει πρωτόγονη ζωή στους βυθούς των ωκεανών του δορυφόρου «Ευρώπη», για τον μυστηριώδη εξωγήινο δορυφόρο «Μαύρο Ιππότη», για την Κρυστάλλινη δομή στην σκοτεινή πλευρά της σελήνης, για τις γραμμές και τα σχήματα της Νάζκα που σχεδιάστηκαν πριν 1800 χρόνια να είναι ορατά μόνο από τον ουρανό, για τα χειρόγραφα του έγκυρου Αιγύπτιου ιστορικού Μανέθωνα που μιλούν για τις βασιλείες Ουράνιων θεών και ημίθεων πριν τους Φαραώ, για τις μπαταρίες της Βαγδάτης, για την θαμμένη Πυραμίδα της Βοσνίας, για τον μετεωρίτη Allan Hills 84001 που έφερε απολιθωμένο δείγμα ζωής στη Γη, για την 37 Παράλληλο και τη σχέση της με την Ελλάδα, για την άγνωστη απάντηση στο ραδιοσήμα του Αρεσίμπο, για τον πολύποδα οργανισμό που φωτογραφήθηκε στον πλανήτη Άρη από το ερευνητικό ρομποτικό όχημα Curiosity, για την άτρακτο ενός πανάρχαιου διαστημόπλοιου στην επιφάνεια της σελήνης, για τον πάπυρο του Τούλι, για τις αδιευκρίνιστου DNA μούμιες του Περού, και για τα υπόλοιπα αντισυμβατικά μυστήρια που υπάρχουν γύρω μας και είναι θέμα χρόνου να τα ανακαλύψουμε…
