ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΕΞΩΓΗΙΝΟΥ ΣΚΑΦΟΥΣ ΣΤΟΝ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΩΚΕΑΝΟ;

Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του Live Science, η ομάδα των επιστημόνων του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ολοκλήρωσε προ ημερών την ανέλκυση και την ανάλυση των κομματιών ενός «παρείσακτου» αντικειμένου από το Διάστημα που έπεσε στον Ειρηνικό Ωκεανό, γνωστού ως CNEOS 2014-01-08 ή με τη κωδική ονομασία «IM1» – τo οποίο έπεσε στον πλανήτη μας στις 8 Ιανουαρίου του 2014. Οι επιστήμονες έχουν ισχυρές ενδείξεις ότι το αντικείμενο αυτό προήλθε εκτός του ηλιακού μας συστήματος και μάλιστα μετά τις αναλύσεις κάνουν λόγο για συντρίμμια τεχνητής προέλευσης, που τους κάνουν να πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να είναι απομεινάρια ενός διαδραστικού διαστημικού σκάφους. Αυτή η ομολογία έρχεται ως συνέχεια των δηλώσεων του Πενταγώνου πως εξωγήινα «μητρικά πλοία» θα μπορούσαν να πετάξουν μέσω του ηλιακού μας συστήματος - μη ανιχνεύσιμα από τα διαστημικά μας τηλεσκόπια.

Η αποστολή ανάσυρσης, που ονομάστηκε Galileo Project, ξεκίνησε σαν μία ιδιωτική προσπάθεια του Αμίρ Σιράζ (αστροφυσικού στο Χάρβαρντ και first author ενός νέου επιστημονικού άρθρου που δημοσιεύτηκε στο Arxiv) και του Αβραάμ Λεμπ (πασίγνωστου αστροφυσικού και πρώην διευθυντή αστρονομίας στο Χάρβαρντ). Ήταν μια αποστολή που κόστισε 1,6 εκατομμύρια δολάρια και ουσιαστικά περιλάμβανε το κατέβασμα ενός μαγνήτη μεγέθους 1Χ2,5μ. στο σημείο όπου υπολόγιζε το Πεντάγωνο των ΗΠΑ πως βρίσκονται βυθισμένα τα κομμάτια του αντικειμένου, περίπου 300 χλμ βόρεια του νησιού Μανούς στη Θάλασσα του Μπίσμαρκ στον νοτιοδυτικό Ειρηνικό ωκεανό. Ο μαγνήτης σύρθηκε στον πυθμένα για 10 ημέρες και τελικά «έπιασε» τα σιδηρομαγνητικά σφαιρικά απομεινάρια, όπου ο Λέμπ και ο Σιραζ υποπτεύονταν εξαρχής πως δεν ανήκαν σε έναν απλό μετεωρίτη του ηλιακού συστήματος αλλά σε έναν πιο πολύπλοκο διαστρικό ταξιδιώτη. Τελικά, ο μαγνήτης συνέλεξε στο σύνολο 50 ασυνήθιστες σιδερένιες σφαίρες, που στάλθηκαν για εργαστηριακή ανάλυση σε εργαστήριο του Μπέρκλεϊ και αποκαλύφθηκε πως είναι «ανώμαλες» και ανθεκτικότερες από κάθε παρατηρούμενο μετεωρίτη που παράγεται από τη φύση.

Ο CNEOS 2014-01-08 που εξερράγη πάνω από τον Νότιο Ειρηνικό θεωρείται ότι προέρχεται από άλλο αστρικό σύστημα επειδή ταξίδευε με 60 χλμ/δευτερόλεπτο και αυτή είναι μια πολύ μεγάλη ταχύτητα σε αντικείμενα που δεσμεύει η βαρύτητα του Ήλιου. «Στην απόσταση που βρίσκεται η Γη από τον Ήλιο, οποιοδήποτε αντικείμενο ταξιδεύει ταχύτερα από 42 χλμ ανά δευτερόλεπτο βρίσκόταν σε μια αδέσμευτη, υπερβολική τροχιά διαφυγής σε σχέση με τον Ήλιο» είπε ο Σιράζ. «Αυτό σημαίνει πως ο CNEOS 2014-01-08 ξεκάθαρα ξεπερνούσε το τοπικό όριο ταχύτητας για τα δεσμευμένα αντικείμενα και η πορεία του δεν διασταυρώθηκε με αυτές άλλων πλανητών, οπότε ήρθε από το εξωτερικό του ηλιακού μας συστήματος». Επίσης, απαιτούνται περαιτέρω δοκιμές για να εξηγηθεί πώς αυτό το διαστρικό αντικείμενο άντεξε πάνω από 200 megapascal, πίεση τετραπλάσια αυτής που συνέτριψε το υποβρύχιο Titan της OceanGate στα βάθη του Ατλαντικού, κοντά στον Τιτανικό. Το IM1 άντεξε τέσσερις φορές την πίεση που θα κατέστρεφε συνήθως έναν συνηθισμένο μετεωρίτη σιδήρου-μετάλλου, ενώ περνούσε μέσα από την ατμόσφαιρα της Γης με ταχύτητα 100.215 μιλιών την ώρα. Ο σίδηρος είναι ήδη το κύριο συστατικό στα πιο σκληρά γνωστά είδη φυσικών μετεωριτών, έτσι πιστεύεται ότι πρέπει να υπάρχει κάτι πολύ ασυνήθιστο σχετικά με τον τρόπο κατασκευής αυτού του αντικειμένου. Έτσι, το επιστημονικό «δίδυμο» του Χάρβαρντ όχι μόνο υποστηρίζει ευθέως ότι το IM1 ήταν «τεχνητής προέλευσης», αλλά αρνήθηκε και να αποκλείσει ότι ήταν τμήμα ενός «διαστρικού διαστημικού σκάφους» κατασκευασμένο από εξωγήινους, πιθανότατα κάποιος εξωγήινος ανιχνευτής.

Ο καθηγητής Loeb ανέφερε επίσης ότι: «περισσότερο από το 95% όλων των μετεωριτών περιέχουν μέταλλο σιδήρου-νικελίου. Ως συνέπεια, οι μετεωρίτες έχουν συγκεντρώσεις νικελίου πολύ μεγαλύτερες από αυτές σχεδόν οποιουδήποτε επίγειου βράχου». Ωστόσο, σε αντίθεση με αυτούς τους τυπικούς μετεωρίτες σιδήρου-νικελίου, τα θραύσματα του IM1 περιείχαν μόνο «αμελητέες» ποσότητες νικελίου, μαζί με άλλα «ιχνοστοιχεία», σύμφωνα με μια προκαταρκτική δήλωση που δόθηκε στη DailyMail.com. Ιχνοστοιχεία, σε αυτό το είδος επιστημονικής ανάλυσης, σημαίνει οποιαδήποτε χημική ένωση ή ατομικό στοιχείο που υπάρχει μόνο σε εξαιρετικά μικρές ποσότητες, μικρότερες από 100 μέρη ανά εκατομμύριο. «Το θεμελιώδες ερώτημα είναι εάν ο μετεωρίτης ήταν φυσικής ή τεχνολογικής προέλευσης», καταλήγει ο καθηγητής Loeb. «Ελπίζουμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα με περαιτέρω ανάλυση της ισοτοπικής του σύνθεσης και της ραδιενεργής χρονολόγησης».

Αλλά το IM1 δεν ήταν το μόνο αντικείμενο που ανακάλυψαν ο Siraj και ο καθηγητής Loeb που έδειχνε μια διαστρική τροχιά. Ο καθηγητής Loeb είπε ότι είτε το IM1 είτε το δεύτερο αντικείμενο, το IM2, ο τρίτος ισχυρότερος μετεωρίτης στον κατάλογο CNEOS της NASA, μπορεί «να κινούνταν γρήγορα και να ήταν σκληροί επειδή είναι τεχνητής προέλευσης, δηλαδή χημικώς προωθούμενα διαστρικά σκάφη». Τα αντικείμενα, είπε ο καθηγητής Loeb, θα μπορούσαν να είναι «σαν τους δικούς μας διαστρικούς ανιχνευτές, αλλά εκτοξεύτηκαν πριν από ένα δισεκατομμύριο χρόνια». Από πλευράς του, ο Siraj είπε στο DailyMail.com ότι είναι ακόμη πιο αισιόδοξος για νέα και περισσότερα στοιχεία από ένα διαστρικό αντικείμενο. Το IM2, είπε, ήταν πολύ μεγαλύτερο από το IM1, οκτώ φορές τη μάζα του, και ταξίδευε πολύ πιο αργά μέσα από την ατμόσφαιρα της Γης όταν προσέκρουσε στον Ατλαντικό Ωκεανό στα ανοικτά των ακτών της Πορτογαλίας...