ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΑ PODCASTS, ΤΙΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΕΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ, ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΚΟΝΕΣ:

Βρείτε επίσης όλα μας τα media, από εδώ: https://linktr.ee/ufogreece

ΤO ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΑΣΙΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟ WOOLPIT, 1135-1173.

 

Τα πράσινα παιδιά του Woolpit είναι μια ιστορία που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα, η οποία μιλά για τα δύο παράξενα παιδιά που εμφανίστηκαν στην άκρη ενός μικρού χωριού στο Woolpit της Αγγλίας. Σύμφωνα τώρα με τις γραπτές μαρτυρίες εκείνης της εποχής, τα παιδιά βρέθηκαν από θεριστές που εργάζονται στα χωράφια τους την εποχή της συγκομιδής κοντά σε χαντάκια που είχαν σκαφτεί για λυκοπαγίδες στο St Mary του λύκου Pits (Woolpit). Τα νεαρά παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι, ήταν ντυμένα με περίεργα ρούχα φτιαγμένα από ένα άγνωστο υλικό και μιλούσαν μια άγνωστη γλώσσα. Αλλά μακράν το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό αυτών των παιδιών ήταν το χρώμα του δέρματός τους, το οποίο ήταν πράσινο. Ανίκανοι να επικοινωνήσουν μαζί τους, και μπερδεμένοι με το τι έπρεπε να γίνει, οι χωρικοί πήγαν το κορίτσι και το αγόρι, που ήταν θλιμμένα και έδειχναν χαμένα, στο σπίτι του Sir Richard de Calne, ενός ντόπιου γαιοκτήμονα. Εκεί τα φιλοξένησε και τα περιποιήθηκε με περίσσια καλοσύνη, τόσο ο σερ Ρίτσαρντ, όσο και οι υπηρέτες του. 

Αρχικά τα παιδιά αρνούνταν να φάνε οποιαδήποτε τροφή τους προσέφεραν με αποτέλεσμα να φθάσουν στα πρόθυρα του θανάτου από την πείνα. Τελικά, κατά περίεργο τρόπο όταν οι χωρικοί τους πρόσφεραν φασόλια, τα παιδιά στην κυριολεξία τα καταβρόχθισαν. Επέζησαν για πολλούς μήνες μόνο με φασόλια μέχρι που σιγά σιγά συνήθισαν και την γεύση του ψωμιού το οποίο και έτρωγαν. Μετά από λίγο καιρό όμως αρρώστησαν βαριά. Το αγόρι σε λιγότερο από ένα χρόνο είχε πεθάνει. Ευτυχώς, ωστόσο, το κορίτσι επέζησε και καθώς μεγάλωνε η πράσινη απόχρωση του δέρματός της εξαφανίστηκε σταδιακά. Κατά τη διάρκεια των ετών της παραμονής της στο σπίτι του σερ Ρίτσαρντ, η Άγκνες έμαθε αγγλικά και τελικά μπόρεσε να αποκαλύψει κάτι για το από πού είχαν έρθει εκείνη και ο αδερφός της και τον τρόπο με τον οποίο είχαν φτάσει στο Γούλπιτ. Υποστήριξε ότι προέρχονταν από ένα άγνωστο μέρος που ονομαζόταν St. Martin’s Land, στο οποίο επικρατεί ένα μόνιμο λυκόφως, και όπου οι άνθρωποι ζούσαν κάτω από τη γη και είχαν όλοι χρώμα πράσινο. 

Η Άγκνες Τελικά παντρεύτηκε έναν άντρα από το King’s Lynn στο Νόρφολκ, ανώτερο πρεσβευτή του Ερρίκου Β' σύμφωνα με ορισμένες πηγές, και έγινε γνωστή ως Agnes Barre. Μερικοί είδαν την ιστορία σαν έναν μύθο που περιγράφει μια φανταστική συνάντηση με τους κατοίκους της υπόγειας γης, ή ενός παράλληλου κόσμου, ή ακόμη και με εξωγήινους, ενώ άλλοι το αποδέχονται ως ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός, που χρήζει περαιτέρω διερεύνησης. Το χωριό Woolpit βρίσκεται στο Suffolk, East Anglia. Κατά τον Μεσαίωνα, ήταν μια πυκνοκατοιημένη αγροτική περιοχή, με μεγάλη αγροτική παραγωγή. Το χωριό ανήκε στην πλούσια και ισχυρή Μονή του Αγίου Edmunds Bury. Η ιστορία καταγράφηκε από δύο χρονογράφους του 12ου αιώνα, τον Ralph των Coggestall (απεβίωσε το 1228 μ.Χ.), ηγούμενος ενός κιστερκιανού μοναστηριού στο Coggeshall (περίπου 42 χιλιόμετρα νότια του Woolpit), ο οποίος κατέγραψε την ιστορία για τα πράσινα παιδιά στο βιβλίο του "Chronicon Anglicanum" (Χρονικό της Αγγλίας), και τον ιστορικό William του Newburgh (1136-1198 μ.Χ.), ο οποίος περιλαμβάνει την ιστορία των πράσινων παιδιών στο έργο του Historia rerum Anglicarum (Ιστορίες Αγγλικών Υποθέσεων). Οι συγγραφείς ανέφεραν ότι τα γεγονότα που έλαβαν χώρα ήταν αληθινά και συνέβησαν ανάμεσα στο 1135-1173, όταν ήταν στο θρόνο ο Στέφανος της Αγγλίας (1135-1154) ή ο διάδοχός του, ο βασιλιάς Ερρίκος Β (1154-1189).

Σύμφωνα με τις εξιστορήσεις της Άγκνες, όλα ξεκίνησαν όταν αυτή και ο αδελφός της που φρόντιζαν το κοπάδι του πατέρα τους, είδαν ένα σπήλαιο. Μπήκαν στο σπήλαιο και περιπλανήθηκαν μέσα στο σκοτάδι για πολύ ώρα, μέχρι που έφθασαν στην άλλη πλευρά, βλέποντας για πρώτη φορά το φως του ήλιου το οποίο τα εντυπωσίασε. Τότε ήταν που τα βρήκαν οι χωρικοί. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, έχουν δοθεί αρκετές ερμηνείες για να εξηγήσουν το περίεργο αυτό γεγονός. Όσον αφορά το πράσινο χρώμα τους, μία υπόθεση είναι ότι τα παιδιά έπασχαν από υποχρωμική αναιμία, αρχικά γνωστή ως Χλώρωση (προέρχεται από την ελληνική λέξη «Χλωρίς», που σημαίνει πρασινοκίτρινο). Η κατάσταση αυτή προκαλείται από κακή διατροφή που επηρεάζει το χρώμα των ερυθρών αιμοσφαιρίων και οδηγεί σε αισθητά πράσινη απόχρωση του δέρματος. Γεγονός που ενισχύει τη θεωρία αυτή είναι το γεγονός ότι το χρώμα του δέρματος του κοριτσιού γίνεται κανονικό με την υιοθέτηση μιας υγιεινής διατροφής. Όσον αφορά την περιγραφή της παράξενης χώρας, ο Paul Harris υποστηρίζει ότι τα παιδιά ήταν ορφανά από τη Φλάνδρα, ένα κοντινό μέρος που είναι γνωστό και ως Fornham St. Martin, το οποίο χωρίζεται με το Woolpit από τον ποταμό Lark. Πολλοί μετανάστες της Φλάνδρας είχαν φθάσει κατά τη διάρκεια του 12ου αιώνα, αλλά εκδιώχθηκαν από τον βασιλιά Ερρίκο Β. Το 1173, πολλοί σκοτώθηκαν κοντά Bury St Edmunds. Αν λοιπόν τα παιδιά είχαν καταφύγει στο πυκνό δάσος του Thetford, πιθανόν να τους φαινόταν σαν μόνιμο λυκόφως. Μπορεί επίσης να είχαν καταφύγει σε μία από τις πολλές υπόγειες στοές ορυχείου στην περιοχή, η οποία τους οδήγησε τελικά στο Woolpit. Ντυμένα με τα παράξενα φλαμανδικά ρούχα και μιλώντας άλλη γλώσσα, τα παιδιά είχαν παρουσιαστεί σαν ένα πολύ παράξενο θέαμα για τους χωρικούς του Woolpit. Άλλοι ερευνητές έχουν προτείνει μια πιο «υπερκόσμια» προέλευση για τα παιδιά. Ο Robert Burton πρότεινε το 1621 στο βιβλίο του «Η Ανατομία της Μελαγχολίας» ότι τα πράσινα παιδιά "ήρθαν από τον ουρανό", και συνεπώς είχαν εξωγήινη προέλευση. Μάλιστα σε ένα άρθρο του 1996, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Analog, ο αστρονόμος Duncan Lunan υπέθεσε ότι τα παιδιά είχαν μεταφερθεί κατά λάθος στο Woolpit από τον πλανήτη τους μέσω κάποιας Πύλης τηλεμεταφοράς. 

Ο μύθος των πράσινων παιδιών έχει μείνει ζωντανός για πάνω από οκτώ αιώνες. Αν και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν πρόκειται για πραγματικό γεγονός, ή όχι, η παράξενη αυτή ιστορία υπήρξε έμπνευση, για πολλά ποιήματα, μυθιστορήματα και όπερες, ενώ έχει γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο, και συνεχίζει να εξάπτει την φαντασία πολλών ανθρώπων...