Η ΑΠΟΘΗΚΕΥΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ.

Τελικά τι είναι το Σύμπαν; Πολλά έχουν ειπωθεί και ακόμα περισσότερα έχουν γραφτεί, χωρίς κοινή παραδοχή αλλά σε μία κοινή νόηση ανά τους αιώνες. Και κάπου εκεί αναρωτιέμαι, μήπως ήδη γνωρίζουμε την ιστορία του Σύμπαντος και δεν χρειάζεται να πάμε στα πέρατα του Διαστήματος για να την μάθουμε. Μήπως η ιστορία, δηλαδή η πορεία στο χρόνο, αυτού του τεράστιου οικοδομήματος είναι αποθηκευμένη υποατομικά μέσα στην αθάνατη ύλη του σε μορφή πληροφορίας και απλά χρειάζεται να ξεκλειδώσουμε το νου μας για να αντιληφθούμε ότι υφίσταται μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία, που δημιουργεί ξανά και ξανά Σύμπαντα από τα ίδια υλικά και τις ίδιες οδηγίες, μέσα από συνεχή Big Bank και Big Crunch (συμβάντα Μεγάλων Εκρήξεων και Μεγάλων Συνθλίψεων);

Και πως γίνεται να γνωρίζουμε την επανάληψή του; Μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά απ’ότι νομίζουμε και τα τελευταία ταξίδια στο χώρο απλά μας επιβεβαιώνουν αυτά που ειπώθηκαν από χαρισματικές προσωπικότητες ανά τους αιώνες, που κατάφεραν να αντλήσουν αυτές τις αποθηκευμένες πληροφορίες από την αθάνατη ύλη υποατομικών σωματιδίων της κυτταρικής δομής του ανθρώπινου εγκεφάλου τους;
Μήπως… το σύνολο των άυλων πληροφοριών που δημιουργούν δομές, οργανική ύλη, κτλ, εμπεριέχονται στις κυψέλες μνήμης μας και ορισμένοι χαρισματικοί ανθρώπινοι εγκέφαλοι καταφέρνουν να διαβάσουν την επαναλαμβανόμενη ιστορία του Σύμπαντος σε όλο το χωροχρονικό του ταξίδι; Ψυχικές άυλες πληροφορίες που εκφράζονται εν κατακλείδι καλλιτεχνικά από τους νευρώνες των ανθρώπινων εγκεφάλων (με ζωγραφική, με γραφή και επιστήμη) και δημιουργούν πολιτισμούς ανά τους αιώνες;
Είναι λογικό να σας μπέρδεψα με την τετραδιάστατη οπτική ενός θέματος που σας έχει διδαχθεί τρισδιάστατα έως τώρα. Ίσως να ξεκίνησα και απότομα, ή ανάποδα. Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι αυτά που έγραψα έως τώρα θα μπορούσαν να ήταν ο επίλογος αυτών που θα αναγνώσετε μετά, και μπορεί να έχουν δίκιο. Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι στις επόμενες σελίδες δεν σκοπεύω να σας καταθέσω ένα ακόμα άρθρο μου με τη γνωστή σύνηθες δομή ενός άρθρου, αλλά την εν μέρει αποδεδειγμένη πεποίθηση μου για την ύπαρξη ενός άυλου manual οδηγιών μιας ανώτερης νοημοσύνης που συνθέτει το δυσκολότερο χωροχρονικό παζλ που έχει ποτέ φτιαχτεί… και ξαναφτιαχτεί… και ξαναφτιαχτεί… Οδηγίες μιας ανώτερης νοημοσύνης που βρίσκονται κάπου μέσα στο κάθε άτομο του Σύμπαντος, αλληλεπιδρούν με τις δημιουργίες τους, και αφομοιώνονται στους πολύπλοκους ανθρώπινους εγκεφάλους μας σαν νόηση* που μετατρέπεται σε γνώση, ανά τους αιώνες:

«Οι βασικοί νόμοι του Σύμπαντος είναι απλοί, αλλά επειδή οι αισθήσεις μας είναι περιορισμένες, δεν μπορούμε να τους συλλάβουμε. Υπάρχει ένα μοτίβο στη Δημιουργία.»,  «Μου αρέσει να βιώνω το σύμπαν ως ένα αρμονικό σύνολο. Κάθε κύτταρο έχει ζωή. Η ύλη επίσης έχει ζωή: είναι ενέργεια στερεοποιημένη. Τα σώματά μας είναι σαν φυλακές, και ανυπομονώ να απελευθερωθώ», ανέφερε σε ομιλία του ο Άλμπερτ Άινσταϊν, τον 20ο αιώνα μ.Χ. .

«Τα άπειρα σε αριθμό και σε σχήμα άτομα στροβιλίζονται στο άπειρο, όπως η σκόνη στον αέρα και, καθώς συνωθούνται, σχηματίζουν απείρους Κόσμους, σ' ένα από τους οποίους ανήκει και η Γαία.», « …Από αυτά δημιουργούνται άπειροι Κόσμοι, που διαλύονται πάλι σ' αυτά τα στοιχεία», έγραψε ο Δημόκριτος στον Μέγα Διάκοσμο, τον 5^ο αιώνα π.Χ. .

«Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους», όπως αποτυπώθηκε η στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) στα κεφάλαια της Γένεσις, το 16^ο αιώνα π.Χ..

ΛΕΞΙΚΟ [1^οΠΛΑΙΣΙΟ] : Νόηση είναι η δυνατότητα που έχουμε να αφομοιώσουμε και να επεξεργαζόμαστε τα δεδομένα που προέρχονται από διαφορετικές διαδρομές (αντίληψη, εμπειρία, πεποιθήσεις...) για να τις μετατρέψουμε σε γνώση.

ΛΕΞΙΚΟ [2^ο ΠΛΑΙΣΙΟ] : Το Παράδοξο, πρακτικά στη φιλοσοφική και την επιστημονική σκέψη, εκθέτει τα θεμελιακά λάθη μας στην κατανόηση μιας κατάστασης εκ της οποίας προκύπτουν στο τέλος τα λογικά αδιέξοδα σε επιμέρους ζητήματα (παράδοξα, παρα+δοξείν, λάθος νομιζόμενο).

1. ΤΟ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ*.

Το 1927, ο Βέλγος Ρωμαιοκαθολικός ιερέας, καθηγητής της Φυσικής, αστρονόμος, κοσμολόγος και μαθηματικός, Ζωρζ Λεμαίτρ, εισήγαγε την κοσμολογική θεωρία σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν δημιουργήθηκε από μια υπερβολικά πυκνή και θερμή κατάσταση, πριν από περίπου 13,798 δισεκατομμύρια χρόνια σε σφαιρική απόσταση 46-47 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς σε οποιαδήποτε κατεύθυνση. Η θεωρία αυτή για τη δημιουργία του Σύμπαντος είναι η πιο διαδεδομένη σήμερα στην επιστημονική κοινότητα, χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί, αφού η ανθρωπότητα έχει καταφέρει να δει με την σημερινή τεχνολογία μέσα στο Σύμπαν (άρα και μέσα στο παρελθόν) μέχρι και τη μικροκυματική ακτινοβολία υπόβαθρου που εκπέμφθηκε την περίοδο του διαχωρισμού των φωτονίων, που εκτιμάται ότι συνέβη περίπου 380.000 χρόνια μετά από μια πιθανή μεγάλη έκρηξη (the Big Bang theory).

Εφόσον, λοιπόν, το παρατηρήσιμο Σύμπαν* είναι χτισμένο σε εικόνα του παρελθόντος, δηλαδή από φως που έρχεται στα μάτια μας από τα 380.000 πρώτα χρόνια της δημιουργίας του Σύμπαντος έως και σήμερα, τότε η αρχή, το παρόν και το μέλλον αυτού του οικοδομήματος είναι μη παρατηρησιακό, όμως καλά στηριγμένο πάνω σε νόμους που διέπουν την δομή και την παρατηρήσιμη εξέλιξη του (όπως τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής, την θεωρία της σχετικότητας, κ.α.) Νόμους και θεωρίες που προκύπτουν από την εγκεφαλική διέγερση ανώτερων εγκεφάλων που ίσως κατάφεραν να τα αντλήσουν από υποατομικές πληροφορίες του συμπαντικού manual που όλοι εμπεριέχουμε στις δομές μας…

ΛΕΞΙΚΟ [3ο ΠΛΑΙΣΙΟ] : Παρατηρήσιμο Σύμπαν είναι ο συμπαντικός χώρος που αποτελείται από ύλη και ενέργεια που μπορούμε να ανιχνεύουμε από τη Γη, ακόμα και ότι έχει πλέον χαθεί αλλά το φως του έρχεται ακόμα στη Γη. Δεν ανήκουν στο παρατηρήσιμο Σύμπαν τα υπάρχοντα μέρη του που είναι υπερβολικά μακριά και το αρχικό φως που εξέπεμψαν δεν έχει φτάσει ακόμα στη Γη ή τα μέρη που απομακρύνονται από εμάς με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτή του φωτός και το φως τους δεν θα μας φτάσει ποτέ.

1.1 - ΤΑ ΥΠΟΘΕΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ.

Τον τελευταίο αιώνα, η επιστήμη που ασχολείται με τα πεδία της μη παρατηρήσιμης αρχής του Σύμπαντος, του θεωρητικού παρόντος του Σύμπαντος και του μαθηματικού μέλλοντός του, ονομάζεται Κοσμολογία. Όλες αυτές οι προβλέψεις σχετικά με το μέλλον της Γης, του Ηλιακού Συστήματος και του Σύμπαντος, εντάσσονται στο πεδίο της Κοσμοθεωρίας και γράφονται σε χρονολογικούς καταλόγους του μακρινού μέλλοντος. Παρότι οι επιστημονικές προβλέψεις του 21^ου αιώνα (που διανύουμε) για τα μελλοντικά γεγονότα δεν μπορούν να είναι ποτέ βέβαιες σε απόλυτο βαθμό, η παρούσα αντίληψη της έρευνας των διαφόρων επιστημονικών πεδίων επιτρέπει την σε γενικά πλαίσια πρόβλεψη αρκετών μελλοντικών γεγονότων, που θα βρείτε πολύ ενδιαφέροντα να τα γνωρίζετε…

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν σε αυτή την ενότητα ένα θεωρητικό ταξίδι στο μέλλον, ένα ταξίδι όμως που μας θεμελιώνουν δεκάδες εξισώσεις και νόμοι της φυσικής, και μας προσκαλούν στην πιθανότερη πραγματικότητα που θα συμβεί σε λίγα χιλιάδες, εκατομμύρια, ή τετράκις εκατομμύρια χρόνια από τώρα… ή συνέβη πριν το δικό μας Big Bang…

1.2 - ΤΟ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΜΑΚΡΙΝΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ.

Το 2100 μ.Χ., ο Μίτσιο Κάκου, διακεκριμένος Αμερικανο-ιάπωνας καθηγητής θεωρητικής φυσικής, εκτίμησε ότι το πιθανότερο «είναι να εντοπίσουμε έως τότε έναν εξωγήινο πολιτισμό, ακούγοντας τις ραδιοεπικοινωνίες του». Το 12.000 μ.Χ., οι πιθανότητες εξαφάνισης της ανθρωπότητας φτάνουν το 95% έως αυτό το χρονικό σημείο, σύμφωνα με τις απαισιόδοξες παραμέτρους στην εξίσωση του «επιχειρήματος της ημέρας της κρίσης*».

ΛΕΞΙΚΟ [4ο ΠΛΑΙΣΙΟ] : Επιχείρημα της ημέρας της κρίσης είναι το πιθανόπλευρο επιχείρημα που ισχυρίζεται ότι προβλέπει τον αριθμό των μελλοντικών μελών του ανθρώπινου είδους και δίνει μια εκτίμηση του συνολικού αριθμού των ανθρώπων που έχουν γεννηθεί μέχρι στιγμής.

Το 50.000 μ.Χ., η Γη επιστρέφει πίσω στην εποχή των παγετώνων, ανεξάρτητα από την επίδραση της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής. Το 100.000 μ.Χ., συμπληρώνεται ο απαιτούμενος χρόνος για την γαιοπλασία του πλανήτη Άρη ώστε να διαθέτει ατμόσφαιρα πλούσια σε οξυγόνο, χρησιμοποιώντας μόνο φυτά και με ήλιο, ξεκινώντας από σήμερα. Τα 1 εκ. έτη είναι ο εκτιμώμενος ελάχιστος χρόνος βάσει του οποίου η ανθρωπότητα θα μπορούσε να εποικίσει τον Γαλαξία και να είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί όλη την ενέργεια του, σε περίπτωση όπου θα διαθέτει δυνατότητα διαστημικών πτήσεων με ταχύτητα εφάμιλλη του 10% της ταχύτητας του φωτός. Χωρίς συντήρηση, μετά από 1 εκ. έτη, οι πυραμίδες της Γκίζας θα διαβρωθούν έως τον βαθμό όπου θα είναι μη αναγνωρίσιμες. Αν η ζωή σταματούσε σήμερα στη Γη, αυτό θα ήταν και το τελευταίο κτίσμα που θα έδειχνε την ύπαρξη του νοήμονα πολιτισμού μας, τότε. Στα 2 εκ. έτη, τα σπονδυλωτά είδη τα οποία είναι διαχωρισμένα για τόσο καιρό θα εμφανίσουν «αλλοπάτρια ειδογένεση». Δηλαδή εάν η ανθρωπότητα είναι διασκορπισμένη σε απομονωμένες διαστημικές αποικίες, ως φυσική διαδικασία λόγω των απομονωμένων περιβαλλόντων θα δημιουργηθεί μια τεράστια ποικιλία ανθρωπίνων ειδών με εμφανείς διαφοροποιήσεις μεταξύ τους. Στα 7,8 εκ. έτη, η πιθανότητα εξαφάνισης της ανθρωπότητας φτάνει στο 95%, σύμφωνα με τις πιο αισιόδοξες παραμέτρους στην εξίσωση του «επιχειρήματος της ημέρας της κρίσης». Στα 10 εκ. έτη, είναι ο εκτιμώμενος χρόνος για το 6^ο γεγονός μαζικού αφανισμού (εμείς σήμερα ζούμε στην 5^η επανεκκίνηση της ζωής στη Γη). Ακόμη και χωρίς να συμβεί κάποια μαζική εξαφάνιση, έως την εποχή αυτή τα περισσότερα είδη που ζουν στην σημερινή εποχή θα έχουν εξαφανιστεί, ενώ πολλά θα έχουν ανελιχτεί σε νέες μορφές ζωής. Στα 100 εκ. έτη ορίζεται η μέγιστη διάρκεια ζωής των τεχνολογικών πολιτισμών, σύμφωνα με την εξίσωση του Φρανκ Ντρέηκ. Η εξίσωση του Ντρέηκ είναι φυσική εξίσωση που χρησιμοποιείται ως μέσο εκτίμησης για τον αριθμό των πιθανών εξωγήινων πολιτισμών στον Γαλαξία. Αποτελεί χρονικό ορόσημο της αστροβιολογίας. Επίσης, στα 100 εκ. έτη μ.Χ. η Γη θα έχει πιθανότατα χτυπηθεί από αστεροειδή ο οποίος θα είναι παρόμοιου μεγέθους με αυτόν που προκάλεσε την εξαφάνιση των δεινοσαύρων 65 εκατομμύρια έτη πριν, εάν δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί τεχνική αποφυγής πρόσκρουσης με τον αστεροειδή. Στα 600 εκ. έτη, η αυξανόμενη λαμπρότητα του Ήλιου αρχίζει να αποσυντονίζει τον κύκλο ζωής με βάση τον άνθρακα και το πυριτικό άλας, κάνοντας το 99% των φυτών τα οποία χρησιμοποιούν φωτοσύνθεση να πεθάνουν. Στα 1 δισ. έτη η εκτιμώμενη διάρκεια ζωής των 2 χρυσών δίσκων του Βόγιατζερ τελειώνει, καθώς οι πληροφορίες που είναι αποθηκευμένες σε αυτούς είναι μη προσβάσιμες πλέον από τον πιθανό εξωγήινο πολιτισμό που θα τις εντοπίσει. Στα 2,8 δισ. έτη, η μέση θερμοκρασία επιφανείας της Γης, ακόμη και στους πόλους, φτάνει στους 149 βαθμούς Κελσίου. Αυτό θα είναι και το τέλος και των ποιο ανθεκτικών μονοκύτταρων οργανισμών πάνω της. Δηλαδή, τελειώνει και επίσημα η ζωή στη Γη. Στα 4 δισ. έτη, ο γαλαξίας της Ανδρομέδας θα έχει συγκρουστεί με τον Γαλαξία μας, δημιουργώντας έναν νέο γαλαξία. Οι πλανήτες του Ηλιακού συστήματος δεν αναμένεται να επηρεαστούν σημαντικά από την σύγκρουση αυτή. Στα 7,9 δισ. έτη, με την κορύφωση της μετατροπής του Ήλιου σε ερυθρό γίγαντα κατά το διάγραμμα Χέρτζσπρουνγκ-Ράσελ, και την μεγέθυνση του κατά 256 φορές σε σχέση με την σημερινή εποχή, ο Ερμής και η Αφροδίτη με βεβαιότητα, πολύ πιθανώς η Γη, και πιθανώς και ο Άρης, θα καταστραφούν. Κατά την περίοδο αυτή, είναι πιθανό πως ο Τιτάνας, δορυφόρος του Κρόνου, θα αποκτήσει θερμοκρασία επιφανείας κατάλληλη για την υποστήριξη της ζωής. Στα 100 δισ. έτη, η διαστολή του σύμπαντος κάνει όλους τους γαλαξίες πέρα από την τοπική ομάδα των 47 γαλαξιών του πρώην Γαλαξία μας να μην είναι πλέον ορατοί στο παρατηρήσιμο σύμπαν. Στο 1 τρισ. έτη, η ανίχνευση της Μεγάλης Έκρηξης γίνεται αδύνατη από τον γαλαξία μας. Στα 100 τρισ. έτη, ο σχηματισμός αστέρων θα σταματήσει σε όλους τους γαλαξίες καθώς εξαντλούνται τα νέφη αερίων τα οποία είναι αναγκαία για την δημιουργία των άστρων. Στα 10–100 τετράκις εκ. έτη, όλα τα εναπομείναντα αστέρια εξαντλούν τα καύσιμα τους και πεθαίνουν. Το σύμπαν είναι σχεδόν νεκρό. Έως τα 30 δωδεκάκις εκ. έτη (3×10⁴³), εάν τα πρωτόνια δεν αποσυντεθούν, θα ξεκινήσει η περίοδος όπου οι μαύρες τρύπες θα είναι τα μοναδικά ουράνια αντικείμενα στο σχεδόν νεκρό σύμπαν. Έως τα 1,7×10¹⁰⁶έτη, όλα τα φυσικά αντικείμενα θα έχουν αποσυντεθεί σε υποατομικά σωματίδια. Έως τα 10^{10^10^56} έτη, μέσω κβαντικών μεταλλαγών και του φαινομένου της σήραγγας*, θα δημιουργηθεί μια νέα Μεγάλη Έκρηξη.  Ένα νέο σύμπαν θα δημιουργηθεί στη θέση του δικού μας και όλα θα επανεκκινηθούν ξανά…

ΛΕΞΙΚΟ [5ο ΠΛΑΙΣΙΟ] : Το φαινόμενο της σήραγγας μια κατεξοχήν κβαντική διαδικασία, η οποία επιτρέπει στα σωματίδια του μικρόκοσμου ανεξαρτήτου ενέργειας να «διεισδύουν» διαμέσου φραγμάτων δυναμικής ενέργειας, που είναι ενεργειακά απαγορευμένες για τα κλασικά σωματίδια. (Σκεφτείτε τα σαν φαντάσματα που περνούν μέσα από τοίχο.)

2. ΤΟ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ

Η κοσμολογία είναι κλάδος της αστροφυσικής που εξετάζει το πώς και γιατί γεννήθηκε το Σύμπαν (ή οποιοσδήποτε σχηματισμός το περικλείει), τι υπήρχε ενδεχομένως πριν από αυτό, την εξέλιξή του μέχρι την κατάληξή του και το αν θα υπάρχει τέτοια. Η κοσμολογία έγινε βαθμιαία πειραματική και παρατηρησιακή επιστήμη, αφού πρώτα πέρασε από πολλά στάδια ανά τους αιώνες.

2.1 – Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

H Κοσμολογία των αρχαίων Ελλήνων ήταν η πρώτη που βασίστηκε σε επιστημονική μέθοδο και μελετούσε τον κόσμο με δεδομένα της φύσης. Έναν από τους πρώτους κοσμολόγους και από τους σημαντικότερους μπορούμε να ονομάσουμε τον Δημόκριτο (460 π.Χ.- 370 π.Χ.) που ήταν προσωκρατικός φιλόσοφος, γεννηθείς στα Άβδηρα της Θράκης. Πίστευε ότι η ύλη αποτελούνταν από αδιάσπαστα, αόρατα στοιχεία, τα άτομα. Επίσης ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε ότι ο Γαλαξίας είναι το φως από μακρινά αστέρια. Ήταν ανάμεσα στους πρώτους που ανέφεραν ότι το σύμπαν έχει και άλλους «κόσμους» και μάλιστα ορισμένους κατοικημένους. Επίσης, ξεκαθάριζε ότι το κενό δεν ταυτίζεται με το τίποτα (μη ον), είναι δηλαδή κάτι το υπαρκτό. Δάσκαλος του Δημόκριτου ήταν ο Λεύκιππος, Έλληνας φιλόσοφος του 5ου αι. π.Χ. από τα Άβδηρα ή την Μίλητο, εισηγητής της ατομικής θεωρίας. Όπως αναφέρει ο Διογένης Λαέρτιος, ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος υποστηρίζουν πως οι συγκρούσεις των ατόμων δημιουργούν νέα σώματα αλλά και νέους Κόσμους. Στον Αριστοτέλη διαβάζουμε, πως ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος υποστηρίζουν, ότι τα στοιχεία είναι το πλήρες και το κενό, αποκαλώντας τα αντίστοιχα ὄν και μη ὄν. Το ὄν είναι γεμάτο και στερεό, το μη ὄν άδειο και αραιό. 

2.2. – ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.

Σήμερα, στην επιστήμη της Κοσμολογίας, η Μεγάλη έκρηξη (Big Bang) είναι η επικρατέστερη θεωρεία εκκίνησης του Σύμπαντος, όταν το σύμπαν ήταν ένας υποατομικός μικρόκοσμος. Πώς όμως φτάσαμε σε αυτό το συμπέρασμα; Φυσικά, κοιτώντας στο βάθος του ουρανού εδώ και αιώνες…
Η ανθρωπότητα μπορούσε ανέκαθεν να δει με γυμνό μάτι, τη Σελήνη, πολλούς πλανήτες του Ηλιακού μας συστήματος, αλλά και αρκετούς πλανήτες του Γαλαξία μας. Όμως για χιλιάδες χρόνια δεν μπορούσε να αντιληφθεί το μακρύτερο αντικείμενο που μπορούσε να δει με γυμνό οφθαλμό που δεν είναι άλλος από τον γείτονα γαλαξία της Ανδρομέδας, που βρίσκεται σε βάθος 2,5 εκατομμυρίων ετών φωτός. Η πρώτη βεβαιωμένη μνεία του Γαλαξία της Ανδρομέδας γίνεται από τον Πέρση συγγραφέα Abdal Rahman Abual Husain, πιο γνωστό ως Αλ Σούφι (Al Sufi), σε ένα χάρτη του έτους 964.
Στη δεκαετία του 1920 ο αστρονόμος Edwin Hubble, χρησιμοποιώντας το ισχυρότερο τηλεσκόπιο της εποχής του, ανακάλυψε κι άλλους γαλαξίες, αποδεικνύοντας μάλιστα ότι αυτοί απομακρύνονται από εμάς με ταχύτητες ανάλογες της απόστασής τους. Αυτή ήταν η πρώτη, τεκμηριωμένη απόδειξη ότι το παρατηρήσιμο Σύμπαν διαστέλλεται.
Προς τιμήν, λοιπόν, του Edwin Hubble και των παρατηρήσεων του για την δομή του Σύμπαντος, το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, που τέθηκε σε τροχιά γύρω από τη Γη τον Απρίλιο του 1990, συνεχίζει το έργο του 100 χρόνια αργότερα. Το τηλεσκόπιο, ύστερα από την τελευταία του αναβάθμιση, μπόρεσε και κοίταξε ακόμα πιο μακριά, έως και 13 δις χρόνια πριν (περίπου 500 εκατομμύρια χρόνια μετά το Big Bang) και έθεσε θεμελιώδη συμπεράσματα για τον κόσμο μας. Όρισε την ηλικία του σύμπαντος στα 13.7 δις χρόνια, κατέληξε στην ύπαρξη μαύρων τρυπών στο κέντρο των περισσότερων γαλαξιών, παρακολουθεί την γέννηση εξωπλανητών, και πραγματοποιεί παρατηρήσεις πιθανής ύπαρξης ζωής σε άλλα αστρικά συστήματα. Όμως, παρά την τεράστια δύναμη του Hubble, πολλοί περιορισμοί στην κατασκευή του μας εμποδίζουν την εκτενέστερη παρατήρηση.
Το Φεβρουάριο του 2003 ο δορυφόρος WMAP που φτιάχτηκε για να μετρήσει την Κοσμική Ακτινοβολία Υποβάθρου έφτιαξε την πιο λεπτομερή εικόνα της Κοσμικής Ακτινοβολίας Υποβάθρου (CMB), την ακτινοβολία που εκπέμφθηκε από το σύμπαν όταν είχαν περάσει 380.000 χρόνια από το Big Bang. Η ακτινοβολία αυτή θεωρείται το αρχαιότερο φως στον Κόσμο, το οποίο διέρρευσε από το νεογέννητο σύμπαν όταν αυτό ήταν ακόμα μια πυρακτωμένη σφαίρα πλάσματος.
Τον Φεβρουάριο του 2016 ανακοινώθηκε από τους επιστήμονες η επιτυχής παρατήρηση των βαρυτικών κυμάτων, μια εξέλιξη η οποία χαιρετίστηκε ως η μεγαλύτερη ανακάλυψη του αιώνα καθώς μέσω της παρατήρησης τους μπορεί να μελετηθεί απευθείας η στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης, πιθανότατα με την εύρεση μιας διάχυτης ισότροπης ακτινοβολίας που θα πρέπει να είναι ακόμα και σήμερα ανιχνεύσιμη και αδυνατούν να συλλέξουν τα συμβατικά τηλεσκόπια λόγω της μη επαρκούς διασποράς του φωτός.
Γεγονός είναι ότι από τα 380.000 έτη φωτός και πριν, δεν έχουμε καταφέρει να δούμε. Εδώ όμως έρχονται κάποιοι χαρισματικοί εγκέφαλοι (Steffen Gielen και Neil Turok) να μας ξαναπούν για την πιθανότητα του Big Bank αλλά και πριν από αυτό για την πιθανότητα μιας κατάρρευσης ενός Big Crunch σε Big Bounce, δηλαδή τη «Μεγάλη Αναπήδηση» που δημιούργησε τη μεγάλη εναρκτήρια έκρηξη του παρόντος συμπαντικού οικοδομήματος από ένα προηγούμενο που τελικά συμπιέστηκε σε ένα μοναδικό στοιχείο, το «πρωταρχικό άτομο», το οποίο διέθεσε ξανά τις ίδιες πληροφορίες για μια νέα αποσυμπίεση του Σύμπαντος. Μια τέτοια Μεγάλη Έκρηξη ως αναπήδηση, απαγορεύεται από την κλασική Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του μακρόκοσμου*, αλλά επιτρέπεται στις θεωρίες της κβαντικής βαρύτητας* του μικρόκοσμου*, δημιουργώντας ακόμα ένα άλυτο επιστημονικό παράδοξο.

ΛΕΞΙΚΟ [6ο ΠΛΑΙΣΙΟ] : Μακρόκοσμο ονομάζουμε ότι εκτείνεται από τον άνθρωπο προς το άπειρο σύμπαν ως ένα ενιαίο και οργανικό σύνολο που περιέχει πλανήτες, αστρικά συστήματα, γαλαξίες, σμήνη, μαύρες τρύπες, σκοτεινή ύλη, σκοτεινή ενέργεια κτλ. Μικρόκοσμο ονομάζουμε αυτό που εκτείνεται απ' τον ίδιο τον άνθρωπο ως τα πιο μικρά υποατομικά σωματίδια και συμπεριλαμβάνει τα μόρια, το DNA, το RNA, τα άτομα, τα νετρίνο, τα βαρυόνια, τα κουάρκ, τα λεπτόνια, κτλ.

ΛΕΞΙΚΟ [7ο ΠΛΑΙΣΙΟ] : Η κβαντική βαρύτητα είναι πεδίο της θεωρητικής φυσικής που επιδιώκει να περιγράψει τη βαρύτητα σύμφωνα με τις αρχές της κβαντικής μηχανικής. Η κβαντική μηχανική είναι αξιωματικά θεμελιωμένη θεωρία της φυσικής που περιγράφει τη συμπεριφορά της ύλης στο μοριακό, ατομικό και υποατομικό επίπεδο και αναπτύχθηκε με σκοπό την ερμηνεία φαινομένων που η Νευτώνια Μηχανική ή Κλασσική μηχανική αδυνατούσε να περιγράψει. Η Νευτώνια Μηχανική περιγράφει τον κόσμο γύρω μας, αδυνατεί ωστόσο να περιγράψει φαινόμενα σε μικροσκοπική κλίμακα όπως αυτή του ατόμου και των υποατομικών σωματιδίων ή σε υπερβολικά μεγάλη κλίμακα όπως οι Μαύρες τρύπες.

 

3. ΤΟ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ.

Το 1514 π.Χ. γράφτηκε σε μερικές δερμάτινες σελίδες δεμένες με σκοινί, ένα κεφάλαιο που περιγράφει την δημιουργία του Σύμπαντος, της Γης και του ανθρώπου. Οι σημερινοί επιστήμονες, φυσικοί και μαθηματικοί που ασχολούνται με την επιστήμη της Κοσμολογίας, δηλαδή τον κλάδο αυτό που προσπαθεί να λύσει τα μυστήρια του σύμπαντος, επαναλαμβάνουν την ίδια ιστορία 3500 χρόνια μετά, χωρίς να ασπάζονται λέξη από αυτό το εύρημα! Αστρονόμοι και ιστορικοί, επίσης, διηγούνται σε γενικό πλαίσιο τη ίδια εξελικτική διαδικασία που αφορά την δημιουργία της Γης και της ζωής πάνω σε αυτή!

Το μυστηριώδη αυτό «βιβλίο» -που διασώζεται έως τις μέρες μας- δεν έχει τίτλο, ονομαζόταν για χιλιάδες χρόνια με την πρώτη λέξη που έφερε στο κείμενό του, δηλαδή ως «Μπερεσίθ» («Bərēšīṯ» που σημαίνει: εν αρχή), ενώ το πρώτο του κεφάλαιο, που έγραφε για την δημιουργία του Κόσμου με επιστημονική λογική, έγινε γνωστό στην ανθρωπότητα με τη λέξη που ελήφθη από τον 4ο στίχο του δευτέρου Κεφαλαίου του, δηλαδή ως «Γένεσις».

3.1. - Η ΓΕΝΕΣΗ.

Το σύγγραμμα της Γένεσης θεωρείται, από τους θεολόγους, ως το αρχαιότερο συστηματικό ιστορικό βιβλίο Κοσμογονίας καθώς αναφέρεται σε θεμελιώδη γεγονότα που παρατίθενται με μια αλληλουχία ενοτήτων. Στο μεγαλύτερο μέρος του, παρουσιάζεται η προοδευτική δημιουργία του κόσμου με αποκορύφωμα της δημιουργίας: τον άνθρωπο, σε «έξι σάρος» (που σημαίνει: έξι χρονικές περιόδους και όχι ημέρες όπως έχει κακός διατυπωθεί). Τα διάφορα γεγονότα περιγράφονται από την άποψη ενός παρατηρητή, που δεν αναφέρεται σε κανένα σημείο ποιος είναι αυτός, αλλά με μόνη αποκάλυψη τη θέση παρατήρησής του που βρίσκεται στο έδαφος της Γης. Ο παρατηρητής αρχίζει την αφήγησή του απ΄τη δημιουργία του χώρου και του χρόνου και προχωράει με τη δημιουργία σε έξι ημέρες του φωτός, του στερεώματος, της ξηράς και της θάλασσας, του φυτικού βασιλείου και των φωστήρων του ουρανού, των ψαριών, των ερπετών και των πτηνών, και τελικά του ανθρώπινου ανδρόγυνου…

3.2. - ΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ.

ΓΕΝΕΣΙΣ 1,1-1,5: Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρε το ἐπάνω τοῦ ὕδατος. καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους. καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς ἡμέραν καὶ τὸ σκότος ἐκάλεσε νύκτα. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ημέρα μία.

Στην αρχή, δημιουργήθηκε από το μηδέν το στοιχείο του χώρου και της ύλης (το «πρωταρχικό άτομο» που δημιούργησε το σύμπαν). Η Γη ακόμα δεν υπήρχε και δεν είχε κατασκευαστεί, ενώ το άπειρο σκότος ήταν στη θέση του εδάφους και του υγρού στοιχείου. Τότε άπλετο φως ξεπετάχτηκε από το πουθενά  και χωρίστηκε από το σκοτάδι (θεωρίας της Μεγάλης Εκρήξεως). Το φως ονομάστηκε μέρα, το σκοτάδι νύχτα, τα μεσοδιαστήματα ξημέρωμα και σούρουπο (αλληγορική περιγραφή της λειτουργίας του Ηλιακού συστήματος όπως διέπεται από τα βαρυτικά πεδία) και έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη περίοδος της δημιουργίας.

ΓΕΝΕΣΙΣ 1,6-1,8: Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον ὕδατος καὶ ὕδατος. Καὶ ἐγένετο οὕτως. καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸ στερέωμα, καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ ὕδατος, ὃ ἦν ὑπο κάτω τοῦ στερεώματος, καὶ ἀναμέσον τοῦ ὕδατος τοῦ ἐπάνω τοῦ στερεώματος. καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ στερέωμα οὐρανόν. καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν, καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα δευτέρα.

Τα διάχυτα υλικά του σύμπαντος αφήνουν το χάος της πρωταρχικής τους κατάστασης και αλληλεπιδρούν βαρυτικά, παίρνοντας σχήμα (γενηθήτω στερέωμα). Τα υλικά ενώνονται δημιουργώντας στερέωμα και διαχωρίζονται σε γη, ουρανό και υγρό στοιχείο. Οι πλανήτες παίρνουν την τελική τους μορφή με την ατμόσφαιρα να περιβάλει τη γη και με το υγρό στοιχείο μέσα και πάνω σε αυτή. Και έτσι ολοκληρώθηκε (ο Αδαίος μεγααιώνας, 4,6 ως 4 δισεκατομμύρια χρόνια πριν ) η δεύτερη περίοδος της δημιουργίας.

ΓΕΝΕΣΙΣ 1,9-1,13: Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· συναχθήτω τὸ ὕδωρ τὸ ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ εἰς συναγωγὴν μίαν, καὶ ὀφθήτω ἡ ξηρά. καὶ ἐγένετο οὕτως. καὶ συνήχθη τὸ ὕδωρ τὸ ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ εἰς τὰς συναγωγὰς αὐτῶν, καὶ ὤφθη ἡ ξηρά. καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὴν ξηρὰν γῆν καὶ τὰ συστήματα τῶν ὑδάτων ἐκάλεσε θαλάσσας. καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν. καὶ εἶπεν ὁ Θεός· βλαστησάτω ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατὰ γένος καὶ καθ᾿ ὁμοιότητα, καὶ ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν, οὗτὸ σπέρμα αὐτοῦ ἐνα ὐτῷ κατὰ γένος ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἐγένετο οὕτως. καὶ ἐξήνεγκεν ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατὰ γένος καὶ καθ᾿ ὁμοιότητα, καὶ ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν, οὗτὸ σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ κατὰ γένος ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα τρίτη.

(2,5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν το σήμερα στον πλανήτη μας) ο γιγάντιος ωκεανός, η Πανθάλασσα, αποτραβήχτηκε στους πόλους δημιουργώντας τη Ροδινία, μια υπερ-ήπειρο ξηράς πριν την Παγγαία. Εκεί βλάστησαν τα πρώτα μικρά χόρτα που έβγαλαν σπόρους και αναπαράχθηκαν κατά γένος και καθ᾿ ομοιότητα. Με το πέρασμα των αιώνων τα φυτά έγιναν δέντρα και οι σπόροι καρποί, με την αναπαραγωγή τους να συμβαίνει αδιάκοπα κατά γένος και καθ᾿ ομοιότητα. Η χλωρίδα κάλυψε την ξηρά στη Γη, και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η τρίτη περίοδος της δημιουργίας. 

ΓΕΝΕΣΙΣ 1,14-1,19 : Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω σαν φωστῆρες ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ εἰς φαῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς, τοῦ διαχωρίζειν ἀνὰ μέσον τῆς ἡμέρας καὶ ἀνὰ μέσον τῆς νυκτός· καὶ ἔστω σαν εἰς σημεῖα καὶ εἰς καιροὺς καὶ εἰς ἡμέρας καὶ εἰς ἐνιαυτούς· καὶ ἔστω σαν εἰς φαῦσιν ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ, ὥστε φαίνειν ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἐγένετο οὕτως. καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τοὺς δύο φωστῆρας τοὺς μεγάλους, τὸν φωστῆρα τὸν μέγαν εἰς ἀρχὰς τῆς ἡμέρας καὶ τὸν φωστῆρα τὸν ἐλάσσω εἰς ἀρχὰς τῆς νυκτός, καὶ τοὺς ἀστέρας. καὶ ἔθετο αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ, ὥστε φαίνειν ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἄρχειν τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νυκτὸς καὶ διαχωρίζειν ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους. καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα τετάρτη.

Και ο ουρανός καθάρισε από τα συνεχή νέφη, το ασταθή γεωλογικό κλίμα και έλαμψαν (φαῦσιν) οι φωτεινοί αστέρες τον ουρανό της Γης. Το λυκόφως έφυγε και διαχωρίστηκε η μέρα από τη νύχτα. Ο φωτεινός Ήλιος φώτιζε την μέρα και η σελήνη φώτιζε τη νύχτα, δημιουργώντας ένα συνεχές ωφέλιμο φως στο στερέωμα με τον ήλιο τη σελήνη και τα αστέρια να στέλνουν το φως στη Γη. Και έτσι ολοκληρώθηκε η τέταρτη περίοδος της δημιουργίας κατά τας γραφάς.

ΓΕΝΕΣΙΣ 1,20-1,23 : Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν καὶ πετεινὰ πετόμενα ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ. καὶ ἐγένετο οὕτως. καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὰ κήτη τὰ μεγάλα καὶ πᾶσαν ψυχὴν ζῴων ἑρπετῶν, ἃ ἐξήγαγετὰ ὕδατα κατὰ γένη αὐτῶν, καὶ πᾶν πετεινὸν πτερωτὸν κατὰ γένος. καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλά. καὶ εὐλόγησεν αὐτὰ ὁ Θεός, λέγων· αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὰ ὕδατα ἐν ταῖς θαλάσσαις, καὶ τὰ πετεινὰ πληθυνέσθω σαν ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα πέμπτη.

Και βγήκαν από τα ύδατα τα πρώτααμφίβια σπονδυλωτά. Εμφανίστηκαν και τα πρώτα έντομα (πετεινόν πτεροτών: πετούμενων με φτερά) να πετούν στους ουρανούς, ενώ τα αμφίβια, εξελίχθηκαν στα πρώτα είδη ερπετών (δεινοσαύρων). Με την πάροδο των χιλιετιών δημιουργήθηκαν (αυξάνεσθε και πληθύνεσθε) αμέτρητα είδη εντόμων και πτηνών, ενώ εμφανίστηκαν τεραστίων διαστάσεων θαλάσσια κήτη και δεινόσαυροι. Η πανίδα κάλυψε κάθε σπιθαμή της ξηράς και της ατμόσφαιρας, και κάπως έτσι συμπληρώθηκε η πέμπτη περίοδος της δημιουργίας κατά τας γραφάς. 

ΓΕΝΕΣΙΣ 1,24-1,31 :Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχὴν ζῶσαν κατὰ γένος, τετράποδα καὶ ἑρπετὰ καὶ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος. καὶ ἐγένετο οὕτως. καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὰ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος, καὶ τὰ κτήνη κατὰ γένος αὐτῶν καὶ πάντα τὰ ἑρπετὰ τῆς γῆς κατὰ γένος αὐτῶν. καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλά. καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσω μεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν, καὶ ἀρχέτω σαν τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆ καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ γῆς γῆς. καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεός, λέγων· αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς καὶ ἄρχετε τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆς καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ δεδωκα ὑμῖν πάντα χόρτον σπόριμον σπεῖρον σπέρμα, ὅ ἐστιν ἐπάνω πάσης τῆς γῆς, καὶ πᾶν ξύλον, ὃ ἔχει ἐν ἑαυτῷ καρπὸν σπέρματος σπορίμου, ὑμῖν ἔσται εἰς βρῶσιν· καὶ πᾶσι τοῖς θηρίοις τῆς γῆς καὶ πᾶσι τοῖς πετεινοῖς τοῦ οὐρανοῦ καὶ παν τὶ ἑρπετῷ ἕρποντι ἐπὶ τῆς γῆς, ὃ ἔχει ἐν ἑαυτῷ ψυχὴν ζωῆς, καὶ πάντα χόρτον χλωρὸν εἰς βρῶσιν. καὶ ἐγένετο οὕτως. καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησε, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα ἕκτη.

(Την Ηώκαινο εποχή,) εμφανίζονται τα αρχαϊκά θηλαστικά διαφόρων ειδών, τετράποδα και ερπετά και θηρία της ξηράς, το καθένα κατά το είδος του και συνεχίζουν να αναπτύσσονται σε όλη τη διάρκεια της περιόδου. Επίσης εμφανίζονται οικογένειες σύγχρονων θηλαστικών, ανάμεσά τους και τα πρωτόγονα κητοειδή. Μέχρι το τέλος της Μειόκαινου εποχής, οι παμφάγοι πρόγονοι των ανθρώπων είχαν διαχωριστεί από τους προγόνους του χιμπατζή για να ακολουθήσουν το δικό τους εξελικτικό μονοπάτι. Εδώ σύμφωνα με την θρησκεία ο άνδρας και η γυναίκα αποκτούν την (κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν) θεϊκή νοημοσύνη και εμφάνιση που τους οδήγησε στον απόλυτο διαχωρισμό από το ζωικό βασίλειο, νοητικά και λειτουργικά. Σύμφωνα με την γνώμη πολλών μελετητών ίσως να υπήρξε και εξω-γήινη παρέμβαση από ανώτερα όντα στο γονιδίωμα μας (περίπτωση SRGAP2) για ταχύτερη εξέλιξη. Και κάπως έτσι συνεπληρώθει η έκτη ημέρα της δημιουργίας.

ΓΕΝΕΣΙΣ 2,1-2,7 : Καὶ συνετελέσθησαν ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ καὶ πᾶς ὁ κόσμος αὐτῶν. καὶ συνετέλεσεν ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἕκτῃ τὰ ἔργα αὐτοῦ, ἃ ἐποίησε, καὶ κατέπαυσε τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ ἀπὸ πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ, ὧν ἐποίησε. καὶ εὐλόγησεν ὁ Θεὸς τὴν ἡμέραν τὴν ἑβδόμην καὶ ἡγίασεν αὐτήν· ὅτι ἐν αὐτῇ κατέπαυσεν ἀπὸ πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ, ὧν ἤρξατο ὁ Θεὸς ποιῆσαι. Αὕτη ἡ βίβλος γενέσεως οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὅ τε ἐγένετο· ᾗ ἡμέρᾳ ἐποίησε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν /… / καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐν εφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν.

Σήμερα, σύμφωνα με τη Γένεση, βιώνουμε την έβδομη μέρα της δημιουργίας, που (κατά έναν τρόπο) ολοκληρώθηκε η δημιουργία του Σύμπαντος, του ουρανού και της Γης, και όλου αυτού του στολισμού, της αρμονίας και της λαμπρότητας. /… / Όπως και η ολοκλήρωση του ανθρώπου, με την αθάνατη ψυχή και την ζωντανή υλικό-πνευματική του ύπαρξη…

*Το παρόν κείμενο είναι μία πρωτογενή και αυθεντική δημιουργία του Έλληνα ερευνητή Χαράλαμπου Κουτσιαύτη, στη προσπάθειά του να αιτιολογήσει τις ανεξήγητες εκλάμψεις νόησης που παρατηρούνται στον ανθρώπινο εγκέφαλο ανά τους αιώνες και μέσα από αυτές αποτυπώνεται η πραγματική ιστορία του σύμπαντος σε ένα ορθό χωροχρονικό μοντέλο από τον 16ο αιώνα π.Χ., που έρχεται σε ταύτιση με ότι έχει δει και υπολογίζει ότι «έχει συμβεί - συμβαίνει - και θα συμβεί» η σύγχρονη επιστήμη, χωρίς όμως να ξεχνάει ο ερευνητής τους ψυχολογικούς, ηθικούς και κοινωνικούς παράγοντες που συνέβαλαν όταν γράφονταν οι ιστορίες αυτές. Η θεωρία ότι η Ιστορία του Σύμπαντος είναι αποθηκευμένη μέσα στην αθάνατη υποατομική ύλη του σε μορφή πληροφορίας που δημιουργεί μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία, ξανά και ξανά, από τα ίδια υλικά και τις ίδιες οδηγίες, μέσα από συνεχή Big Βοunce δεν έχει θεμελιωθεί όμως είναι η μόνη που αποκλείει το επιστημονικό παράδοξο της ασυνέχειας των άλλων εκδοχών (όπως π.χ. του Big Rip «Μεγάλης Θραύσης» ή του Knife-Edge «διαρκώς διαστελλόμενου κενού από συμπαγή άκρη» ).

*Το άρθρο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο 6ο τεύχος του περιοδικού UtT.