ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ROSWELL – ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΙΔΗΣ.
…γράφει ο Χαράλαμπος Κουτσιαύτης, ερευνητής εξωγήινης επισκεψιμότητας & UFOs.
Αρχές Ιουλίου του 1947, ένα αστραφτερό αντικείμενο κάνει την εμφάνισή του στον ουρανό των Η.Π.Α. με πτωτική πορεία προς το έδαφος! Μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά και με αστραπιαία ταχύτητα καθόδου, δεν αποφεύγει το αναπόφευκτο και συνετρίβη σε ερημικό σημείο του Νέου Μεξικού, στο ράντσο Φόστερ πλησίον της πόλης Κορόνα, 30 χιλιόμετρα βόρεια του Ρόσγουελ, με το περιστατικό να μένει στην ιστορία ως η «υπόθεση Ρόσγουελ».
Αρχές Ιουλίου του 1947, ένα αστραφτερό αντικείμενο κάνει την εμφάνισή του στον ουρανό των Η.Π.Α. με πτωτική πορεία προς το έδαφος! Μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά και με αστραπιαία ταχύτητα καθόδου, δεν αποφεύγει το αναπόφευκτο και συνετρίβη σε ερημικό σημείο του Νέου Μεξικού, στο ράντσο Φόστερ πλησίον της πόλης Κορόνα, 30 χιλιόμετρα βόρεια του Ρόσγουελ, με το περιστατικό να μένει στην ιστορία ως η «υπόθεση Ρόσγουελ».
Η συντριβή στο Ρόσγουελ όπως περιγράφηκε το 1947.
Την επόμενη μέρα ο William "Mac" Brazel προσέχει κάποια περίεργα χαλάσματα καθώς εργάζεται στο ράντσο ως επιστάτης. Αρχικά, δεν δίνει σημασία αλλά μετά από περισσότερο προβληματισμό για την φύση των χαλασμάτων επιστρέφει στις 4 Ιουλίου με την σύζυγό του, τον γιο του, την κόρη του, και ένα 7χρονο κορίτσι, την Dee Proctor, για να μαζέψουν τα παράξενα χαλάσματα. Την επόμενη μέρα, ο Brazel ακούει τις αναφορές για μία λαμπερή πτώση στην ευρύτερη περιοχή που χαρακτηρίζεται μέχρι και πτώση ιπτάμενου δίσκου, και αναρωτιέται αν περιγράφει αυτό που ανακάλυψε. Στις 7 Ιουλίου επισκέπτεται τον σερίφη Wilcox και του «ψιθυρίζει εμπιστευτικά» ότι μπορεί να έχει βρει τα χαλάσματα αυτού του ιπτάμενου δίσκου. Ο σερίφης Wilcox καλεί αμέσως τη στρατιωτική μονάδα της Πολεμικής Αεροπορίας του Ρόσγουελ (σε συντόμευση: τη RAAF- Roswell Army Air Field) όπου ανταποκρίνεται άμεσα. Ο ταγματάρχης Jesse Marcel και ένας άντρας με πολιτικά συνοδεύουν τον Brazel πίσω στο ράντσο και συλλέγουν περισσότερα κομμάτια από τα συντρίμμια, που μεταφέρονται στην μονάδα.
Την επόμενη μέρα, την Τρίτη 8 Ιουλίου νωρίς το πρωί, η RAAF ανακοινώνει σε δελτίο τύπου, όλος περιέργως, λες και ήθελε να σπείρει τον πανικό, πως ανέκτησε τα συντρίμμια ενός ιπτάμενου δίσκου: «Οι πολλές φήμες σχετικά με τον ιπτάμενο δίσκο έγιναν πραγματικότητα χθες όταν το γραφείο πληροφοριών της 509ης Βομβαρδιστικής Ομάδας της 8ης Αεροπορικής Δύναμης, της στρατιωτικής μονάδας της Πολεμικής Αεροπορίας του Ρόσγουελ, ήταν αρκετά τυχερό να φέρει στην κατοχή του έναν δίσκο με την συνεργασία ενός από τους τοπικούς κτηνοτρόφους και το γραφείο του Σερίφη της επαρχίας Τσάβες. Το ιπτάμενο αντικείμενο κατέπεσε σε ράντσο κοντά στο Ρόσγουελ κάποια στιγμή την προηγούμενη εβδομάδα. Μη έχοντας τηλεφωνική εγκατάσταση, ο κτηνοτρόφος αποθήκευσε τον δίσκο μέχρι να μπορέσει να επικοινωνήσει με το γραφείο του σερίφη, ο οποίος στην συνέχεια ειδοποίησε τον ταγματάρχη Jesse A. Marcel του γραφείου πληροφοριών της 509ης Βομβαρδιστικής Ομάδας. Αμέσως έγιναν οι κατάλληλες ενέργειες και ο δίσκος μεταφέρθηκε στο σπίτι του κτηνοτρόφου. Επιθεωρήθηκε στη RAAF και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε ανώτερα επιτελεία.»
Την επόμενη μέρα, την Τρίτη 8 Ιουλίου νωρίς το πρωί, η RAAF ανακοινώνει σε δελτίο τύπου, όλος περιέργως, λες και ήθελε να σπείρει τον πανικό, πως ανέκτησε τα συντρίμμια ενός ιπτάμενου δίσκου: «Οι πολλές φήμες σχετικά με τον ιπτάμενο δίσκο έγιναν πραγματικότητα χθες όταν το γραφείο πληροφοριών της 509ης Βομβαρδιστικής Ομάδας της 8ης Αεροπορικής Δύναμης, της στρατιωτικής μονάδας της Πολεμικής Αεροπορίας του Ρόσγουελ, ήταν αρκετά τυχερό να φέρει στην κατοχή του έναν δίσκο με την συνεργασία ενός από τους τοπικούς κτηνοτρόφους και το γραφείο του Σερίφη της επαρχίας Τσάβες. Το ιπτάμενο αντικείμενο κατέπεσε σε ράντσο κοντά στο Ρόσγουελ κάποια στιγμή την προηγούμενη εβδομάδα. Μη έχοντας τηλεφωνική εγκατάσταση, ο κτηνοτρόφος αποθήκευσε τον δίσκο μέχρι να μπορέσει να επικοινωνήσει με το γραφείο του σερίφη, ο οποίος στην συνέχεια ειδοποίησε τον ταγματάρχη Jesse A. Marcel του γραφείου πληροφοριών της 509ης Βομβαρδιστικής Ομάδας. Αμέσως έγιναν οι κατάλληλες ενέργειες και ο δίσκος μεταφέρθηκε στο σπίτι του κτηνοτρόφου. Επιθεωρήθηκε στη RAAF και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε ανώτερα επιτελεία.»
Με την έκδοση του δελτίου τύπου, ο συνταγματάρχης William H. Blanchard της 509ης, επικοινωνεί με τον στρατηγό Roger M. Ramey της 8ης Αεροπορικής Δύναμης στο Fort Worth του Τέξας, ο οποίος διατάζει να μεταφερθεί το αντικείμενο στην Στρατιωτική Αεροπορική Βάση του Fort Worth. Στη Βάση, ο Εντεταλμένος Αξιωματικός Irving Newton επιβεβαιώνει την προκαταρκτική γνώμη του Ramey, αναγνωρίζοντας το αντικείμενο ως μετεωρολογικό μπαλόνι. Ένα ακόμα δελτίο τύπου εκδίδεται, αστραπιαία, αυτή τη φορά από τη βάση του Fort Worth, περιγράφοντας το αντικείμενο ως μετεωρολογικό μπαλόνι: «Ο δίσκος είχε σχήμα εξάγωνου και κρεμόταν με καλώδιο από μπαλόνι διαμέτρου περίπου 20 ποδιών. Ο ταγματάρχης επιβεβαίωσε ότι το αντικείμενο έμοιαζε με μετεωρολογικό μπαλόνι μεγάλου υψόμετρου με κάτοπτρο ραντάρ.»
Εκείνη τη μέρα στο Fort Worth, αρχειοθετούνται με την αναφορά και μερικές φωτογραφίες που δείχνουν τα φερόμενα χαλάσματα ως ανήκοντα στο αντικείμενο. Τα χαλάσματα μοιάζουν να επιβεβαιώνουν τις αναφορές για μετεωρολογικό μπαλόνι με αερόστατο. Ο στρατηγός Ramey, ο συνταγματάρχης Thomas J. Dubose και ο ταγματάρχης Marcel εμφανίζονται επίσης στις φωτογραφίες. Ο Brazel ωστόσο, σε συνέντευξη στην εφημερίδα Roswell Daily Record και στο Associated Press απέρριπτε τον ισχυρισμό του στρατού. Αναφερόμενος σε περιγραφές αρκετών μετεωρολογικών μπαλονιών που είχε βρει στο παρελθόν στο ράντσο, είπε: «Είμαι σίγουρος πως αυτό που βρήκα δεν ήταν μετεωρολογικό μπαλόνι.»
Όπως περιέγραψε η Roswell Daily Record στο φύλλο της 9ης Ιουλίου του 1947: «Το μπαλόνι το οποίο ανύψωνε το αντικείμενο, εάν αυτό λειτουργούσε κατ' αυτόν τον τρόπο, πρέπει να ήταν 12 πόδια (3,65 μέτρα) μακρύ, υπολόγισε ο Brazel βασιζόμενος στο μέγεθος του δωματίου στο οποίο καθόταν. Το λάστιχο ήταν γκρίζο στο χρώμα του καπνού και διασκορπισμένο σε μία περιοχή με διάμετρο περίπου 200 γιάρδες (183 μέτρα). Όταν τα χαλάσματα μαζεύτηκαν, το αλουμινόχαρτο, το χαρτί, η ταινία και οι ράβδοι σχημάτισαν ένα δέμα μήκους 3 ποδιών (90 εκατοστών) και πάχους 7 ή 8 ιντσών (18 ή 20 εκατοστών), ενώ το λάστιχο σχημάτισε ένα δέμα μήκους 46 με 48 εκατοστών και πάχους 18 εκατοστών. Υπολόγισε ότι όλα τα συντρίμμια ζύγιζαν συνολικά 5 λίβρες (2,25 κιλά). Δεν υπήρχε σημάδι κάποιου μετάλλου στην περιοχή το οποίο θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιηθεί ως μηχανή και κανένα ίχνος οποιουδήποτε είδους προπέλας. Ωστόσο ένα χάρτινο πτερύγιο ήταν κολλημένο σε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτου. Δεν βρέθηκε κείμενο πουθενά επάνω στο όργανο, αν και υπήρχαν γράμματα σε κάποια κομμάτια. Σημαντική ποσότητα σελοφάν και κάποια ταινία με λουλούδια τυπωμένα στην επιφάνεια είχαν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή. Επίσης, δεν βρέθηκαν νήματα ή καλώδια, αλλά υπήρχαν οπές στο χαρτί που υποδείκνυαν ότι κάποιου είδους σύνδεση είχε χρησιμοποιηθεί.»
Εκείνη τη μέρα στο Fort Worth, αρχειοθετούνται με την αναφορά και μερικές φωτογραφίες που δείχνουν τα φερόμενα χαλάσματα ως ανήκοντα στο αντικείμενο. Τα χαλάσματα μοιάζουν να επιβεβαιώνουν τις αναφορές για μετεωρολογικό μπαλόνι με αερόστατο. Ο στρατηγός Ramey, ο συνταγματάρχης Thomas J. Dubose και ο ταγματάρχης Marcel εμφανίζονται επίσης στις φωτογραφίες. Ο Brazel ωστόσο, σε συνέντευξη στην εφημερίδα Roswell Daily Record και στο Associated Press απέρριπτε τον ισχυρισμό του στρατού. Αναφερόμενος σε περιγραφές αρκετών μετεωρολογικών μπαλονιών που είχε βρει στο παρελθόν στο ράντσο, είπε: «Είμαι σίγουρος πως αυτό που βρήκα δεν ήταν μετεωρολογικό μπαλόνι.»
Όπως περιέγραψε η Roswell Daily Record στο φύλλο της 9ης Ιουλίου του 1947: «Το μπαλόνι το οποίο ανύψωνε το αντικείμενο, εάν αυτό λειτουργούσε κατ' αυτόν τον τρόπο, πρέπει να ήταν 12 πόδια (3,65 μέτρα) μακρύ, υπολόγισε ο Brazel βασιζόμενος στο μέγεθος του δωματίου στο οποίο καθόταν. Το λάστιχο ήταν γκρίζο στο χρώμα του καπνού και διασκορπισμένο σε μία περιοχή με διάμετρο περίπου 200 γιάρδες (183 μέτρα). Όταν τα χαλάσματα μαζεύτηκαν, το αλουμινόχαρτο, το χαρτί, η ταινία και οι ράβδοι σχημάτισαν ένα δέμα μήκους 3 ποδιών (90 εκατοστών) και πάχους 7 ή 8 ιντσών (18 ή 20 εκατοστών), ενώ το λάστιχο σχημάτισε ένα δέμα μήκους 46 με 48 εκατοστών και πάχους 18 εκατοστών. Υπολόγισε ότι όλα τα συντρίμμια ζύγιζαν συνολικά 5 λίβρες (2,25 κιλά). Δεν υπήρχε σημάδι κάποιου μετάλλου στην περιοχή το οποίο θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιηθεί ως μηχανή και κανένα ίχνος οποιουδήποτε είδους προπέλας. Ωστόσο ένα χάρτινο πτερύγιο ήταν κολλημένο σε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτου. Δεν βρέθηκε κείμενο πουθενά επάνω στο όργανο, αν και υπήρχαν γράμματα σε κάποια κομμάτια. Σημαντική ποσότητα σελοφάν και κάποια ταινία με λουλούδια τυπωμένα στην επιφάνεια είχαν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή. Επίσης, δεν βρέθηκαν νήματα ή καλώδια, αλλά υπήρχαν οπές στο χαρτί που υποδείκνυαν ότι κάποιου είδους σύνδεση είχε χρησιμοποιηθεί.»
Μετά την αναφορά της RAAF και του επιστάτη William "Mac" Brazel για ιπτάμενο δίσκο, και τις ανασκευασμένες δηλώσεις του Fort Worth και της Roswell Daily για μετεωρολογικό μπαλόνι, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των Η.Π.Α. αφήνιασαν, μετατρέποντας σε αληθινό κάθε φανταστικό σενάριο που τους ερχόταν στο μυαλό, θεωρώντας ότι ο στρατός απέκρυπτε το πραγματικό γεγονός. Το συμβάν στο Ρόσγουελ δεν έγινε η πιο διάσημη περίπτωση με συντριβή UFO στην ιστορία της γης, όπως θα πίστευε κανείς, και σύντομα ξεχάστηκε…
Η συντριβή στο Ρόσγουελ όπως αναβιώθηκε το 1978.
Η ιστορία δεν ξεχάστηκε, όμως, από τους εξωγηινομανείς και τους συνομωσιολόγους. Έτσι, το 1978, ένας άντρας ειδικός στα UFO, ο πρώην πυρηνικός φυσικός και συγγραφέας Stanton T. Friedman, πήρε συνέντευξη από τον τότε Ταγματάρχη Jesse Marcel, που είχε πάρει μέρος στην ανάκτηση των συντριμμιών του ιπτάμενου αντικειμένου. O γέρος πια Marcel εκτός των άλλων, αποκάλυψε στον Friedman πως η αμερικανική κυβέρνηση συγκάλυψε τελικά την ανάκτηση ενός εξωγήινου σκάφους. Η είδηση έπεσε σαν βόμβα, με τους Αμερικανούς να ξεκινούν πάλι τα σενάρια.
Η συντριβή στο Ρόσγουελ όπως αναβιώθηκε το 1978.
Η ιστορία δεν ξεχάστηκε, όμως, από τους εξωγηινομανείς και τους συνομωσιολόγους. Έτσι, το 1978, ένας άντρας ειδικός στα UFO, ο πρώην πυρηνικός φυσικός και συγγραφέας Stanton T. Friedman, πήρε συνέντευξη από τον τότε Ταγματάρχη Jesse Marcel, που είχε πάρει μέρος στην ανάκτηση των συντριμμιών του ιπτάμενου αντικειμένου. O γέρος πια Marcel εκτός των άλλων, αποκάλυψε στον Friedman πως η αμερικανική κυβέρνηση συγκάλυψε τελικά την ανάκτηση ενός εξωγήινου σκάφους. Η είδηση έπεσε σαν βόμβα, με τους Αμερικανούς να ξεκινούν πάλι τα σενάρια.
Έως τις αρχές του 1990, ο Friedman, ερευνητές των UFO όπως οι William Moore, Karl T. Pflock, και η ομάδα των Kevin D. Randle και Donald R. Schmitt, είχαν πάρει συνέντευξη από εκατοντάδες ανθρώπους που είχαν, ή ισχυρίζονταν πως είχαν σχέση με τα γεγονότα του Ρόσγουελ το 1947. Επιπλέον, εκατοντάδες έγγραφα ανακτήθηκαν μέσω αιτήσεων της Δράσης για Ελευθερία στη Πληροφόρηση, και ορισμένα από διαρροές «από μέσα», όπως τα αμφιλεγόμενα απόρρητα έγγραφα «Majestic 12». Τα συμπεράσματά τους ήταν ότι τουλάχιστον ένα εξωγήινο σκάφος κατέπεσε στην περιοχή του Ρόσγουελ, ότι εξωγήινοι - κάποιοι πιθανώς ακόμη ζωντανοί - συλλέχθηκαν και ότι μία μαζική επιχείρηση συγκάλυψης οποιασδήποτε πληροφορίας για το συμβάν έλαβε χώρα. Πολυάριθμα βιβλία, άρθρα, τηλεοπτικές εκπομπές, ακόμη και μία ταινία, έφεραν στο περιστατικό του 1947 φήμη και θόρυβο, τόσο ώστε έως τα μέσα της δεκαετίας του 90, ισχυρές πλειοψηφίες σε δημοσκοπήσεις, όπως το CNN/Time poll, πίστευαν ότι εξωγήινοι είχαν επισκεφτεί τη Γη, και συγκεκριμένα ότι εξωγήινοι είχαν προσγειωθεί στο Ρόσγουελ και ότι η Αμερικάνικη Κυβέρνηση συγκάλυπτε το γεγονός.
Τότε, το Γραφείο της Γραμματείας της πολεμικής Αεροπορίας αναγκάστηκε να κάνει εσωτερική έρευνα, που κράτησε 19 ολόκληρα χρόνια! Το 1995, η πρώτη έκθεση έδειξε πως επρόκειτο πιθανώς για τα συντρίμμια ενός top secret κυβερνητικού προγράμματος με το όνομα «Project Mogul». Δηλαδή, μια -όχι και πολύ επιτυχημένη- προσπάθεια των ΗΠΑ με ογκώδη μπαλόνια που είχαν δεμένα μεγάλα δισκοειδή κάτοπτρα, με μικρόφωνο και κεραία, να «αφουγκραστούν» σε μεγάλο ύψος στην ατμόσφαιρα, ήχους και δονήσεις από πυρηνικές δοκιμές των Σοβιετικών.
Ωστόσο η δεύτερη έκθεση, που ακολούθησε δυο χρόνια αργότερα, ασχολήθηκε περισσότερο με τις αναφορές ότι εκτός από τα συντρίμμια, ο στρατός προχώρησε στην περισυλλογή εξωγήινων πτωμάτων, αλλά και ενός επιζώντα, του ΕΒΕ-1! Η έρευνα έβγαλε το συμπέρασμα πως αυτές οι αναφορές προέρχονταν από ταραγμένες αναμνήσεις πρώην στρατιωτικών με κρανιοεγκεφαλικά ατυχήματα.
Ωστόσο η δεύτερη έκθεση, που ακολούθησε δυο χρόνια αργότερα, ασχολήθηκε περισσότερο με τις αναφορές ότι εκτός από τα συντρίμμια, ο στρατός προχώρησε στην περισυλλογή εξωγήινων πτωμάτων, αλλά και ενός επιζώντα, του ΕΒΕ-1! Η έρευνα έβγαλε το συμπέρασμα πως αυτές οι αναφορές προέρχονταν από ταραγμένες αναμνήσεις πρώην στρατιωτικών με κρανιοεγκεφαλικά ατυχήματα.
Τα ΜΜΕ προέβαλαν ένα φιλμ όπου ένα ανθρωπόμορφο σώμα που έμοιαζε με εξωγήινο και είχε ανακτηθεί από τα συντρίμμια, ήταν ξαπλωμένο πάνω σε ένα ανατομικό κρεβάτι, μέσα σε ένα λευκό δωμάτιο που διέθετε ιατρικό εξοπλισμό, την ώρα που κάποιοι το εξέταζαν. Πολλοί μίλησαν για μια αποτυχημένη διαστημική επιχείρηση, άλλοι για ψεύτικο υλικό αυτοψίας που ξεγέλασε τους πάντες και ορισμένοι, ισχυρίστηκαν πως ίσως αυτό το πλάσμα να ήταν ένα πειραματόζωο από τις πυρηνικές έρευνες που έκαναν οι Αμερικανοί την ίδια εποχή. Σε ένα ακόμα βίντεο εμφανίστηκαν και ορισμένα κομμάτια που υποδείκνυαν εξωγήινο πιλοτήριο, αλλά και μία δοκό που στο εσωτερικό της είχε χαραγμένη τη λέξη «ελεφθερία». Αμέσως δεκάδες χιλιάδες πιστοί τα θεώρησαν ως τα πραγματικά κομμάτια της συντριβής, κάτι τέτοιο όμως δεν αποδείχθηκε ποτέ…
Η τελευταία αποκάλυψη για την συντριβή του Ρόσγουελ, ίσως και από τις σημαντικότερες της μετα-περιόδου από το 1978 και μετά, βγαίνει στο φως της δημοσιότητας το καλοκαίρι του 2007, όταν ανοίγεται η μεταθανάτια ένορκη κατάθεση του Walter Haut, όπως ο ίδιος είχε ζητήσει να γίνει μετά τον θάνατό του. Ο πλωτάρχης Walter Haut, ήταν το 1947 αξιωματικός δημοσίων σχέσεων στην βάση του Ρόσγουελ και ο άνθρωπος που έδωσε στη δημοσιότητα τις πρωτότυπες διαδοχικές δηλώσεις τύπου που ακολούθησαν την πτώση του αντικειμένου, κάτω από τις οδηγίες του διοικητή της βάσης, συνταγματάρχη William Blanchard. Η κατάθεση αποκαλύπτει ότι ο ισχυρισμός για το μετεωρολογικό μπαλόνι αποτελούσε μία ιστορία κάλυψης και πως το πραγματικό αντικείμενο ανακτήθηκε από τον στρατό και αποθηκεύτηκε σε ένα υπόστεγο. Ένα αυγοειδές μεταλλικό αντικείμενο, με μήκος 3,6 ως 4,5 μέτρα και φάρδος περίπου 1,8 μέτρα, χωρίς παράθυρα, φτερά, ουρά, τροχούς προσγείωσης ή οποιαδήποτε άλλη προεξοχή. Ο Haut περιέγραφε πως δεν είδε μόνο το σκάφος, αλλά και με τα ίδια του τα μάτια τα εξωγήινα σώματα, που είχαν ύψος περίπου 1,2 μέτρα με δυσανάλογα μεγάλα κεφάλια. Αναφέρεται επίσης και σε μία υψηλόβαθμη συνάντηση στην οποία είχε λάβει μέρος μαζί με τον διοικητή της βάσης William Blanchard και τον διοικητή της 8ης πολεμικής αεροπορικής δύναμης, τον πτέραρχο Roger Ramey, όπου σ΄ αυτήν τη συνάντηση υπήρχαν κομμάτια από τα συντρίμμια που μπορούσαν να τα αγγίξουν και να τα εξετάσουν οι παρευρισκόμενοι, αλλά κανένας τους δεν κατόρθωσε να αναγνωρίσει το υλικό που ήταν κατασκευασμένα.
Αυτό που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον σχετικά με τον Walter Haut είναι πως στις πολυάριθμες συνεντεύξεις που έδωσε πριν από το θάνατό του, υποτιμούσε το ρόλο του στην υπόθεση και δεν είχε προβεί σε τέτοιους ισχυρισμούς. Εάν αποζητούσε τη δημοσιότητα, θα είχε αναφερθεί στο σκάφος και στα σώματα. Ούτως ή άλλως, όμως, όσο εντυπωσιακή κι αν ήταν η μεταθανάτια αποκάλυψή του, δεν αποτελεί παρά μία ακόμα ιστορία, με το μυστήριο ακόμα να κρατεί…
Η συντριβή του Ρόσγουελ στην Ελληνική Πραγματικότητα.
Το περιστατικό στο Ρόσγουελ γοήτευσε αρκετούς ερευνητές κι εδώ στην Ελλάδα, με τον Σωκράτη Αικατερινίδη να παρουσιάζει στους Έλληνες αναγνώστες, αναλυτικότερα απ’ όλους τους άλλους, τη παράξενη συντριβή, το 1977, ένα χρόνο πριν ο Friedman ξεκινήσει τις μεταγενέστερες έρευνες. Μάλιστα αποκαλύπτει και κάποιες επιπλέον πληροφορίες: για 4 νεκρά όντα δίπλα στα χαλάσματα που είδε ένας 5χρονος εν ονόματι Τζέραλντ Άντερσον, ο οποίος μάλιστα είχε και τηλεπαθητική επικοινωνία με έναν ετοιμοθάνατο εξωγήινο, αλλά και για κάποιο εύκαμπτο μεταλλικό υλικό που δεν συνάδει με υλικό γήινης τεχνολογίας της εποχής εκείνης, δηλαδή δύο επιπλέον πληροφορίες που δεν βρήκαμε πουθενά αλλού γραμμένες στο πλούσιο μεταφρασμένο αρχείο του διαδικτύου! Ποιος ήταν όμως, ο Σωκράτης Αικατερινίδης;
Ο Σωκράτης Αικατερινίδης γεννήθηκε στο Λασίθι της Κρήτης, φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών και υπήρξε ένας από τους πιο διάσημους Έλληνες ερευνητές UFO. Ασχολήθηκε με τη μελέτη των ΑΤΙΑ από το 1969, μετά από μία προσωπική σχετική εμπειρία, ενώ την περίοδο 1981-82 ήταν εκδότης του περιοδικού «UFO – Αστρική Επαφή». Οι έρευνές του τον οδήγησαν σε πολλά σημεία της χώρας απ’ όπου συνέλεξε πληροφορίες και μαρτυρίες για γεγονότα που συνέβησαν στις συγκεκριμένες περιοχές. Το αποτέλεσμα των ερευνών του ήταν η έκδοση του βιβλίου του με τίτλο «Εξωγήινα όντα στην Ελλάδα» το 1977, αλλά και η συμμετοχή του σε τέσσερα συλλογικά έργα: το «Ανεξήγητο: Στα μονοπάτια της γνώσης» το 2000, το «Ανεξήγητο: Περιπλάνηση σε άγνωστους κόσμους» το 2002, το «Αρχαία ελληνική επιστήμη» το 2003 και το «Πεπρωμένο μας είναι τα άστρα» το 2005. Επίσης, έχει δημοσιεύσει περί τα επτακόσια σχετικά άρθρα σε ελληνικά περιοδικά και εφημερίδες (έχει συνεργαστεί με «Ταχυδρόμο», «Εικόνες», «Κλικ», «Ρομάντζο», «Cosmopolitan», «Colt», «Ναυτέλληνα», «Ανεξήγητο», «Τηλέραμα», «Ζώδια και Άστρα», «Φάκελο Χ», κρητικό περιοδικό «Στιγμές», «Stranger», κτλ.), ενώ έχει δώσει συνεντεύξεις σε τηλεοπτικές εκπομπές του Mega channel, του ΣΚΑΙ, του Star channel, και του Καναλιού 5. Τέλος, ήταν ο πρώτος επίσημος συνεργάτης του MUFON (Mutual UFO Network) στην Ελλάδα. Απεβίωσε στις 25 Δεκεμβρίου του 2005.
Εκτός της παγκοσμίως διάσημης συντριβής του Ρόσγουελ, ο Αικατερινίδης είχε την ευκαιρία να μελετήσει ακόμα μία παρόμοια συντριβή UFO που έγινε γνωστή σε όλο το κόσμο, μάλιστα σε επιτόπια έρευνα, μαζί με τους συνεργάτες του Σταύρο Μίχα και Στέφανο Αντωνίου. Μιλάμε για το παρόμοιο περιστατικό της συντριβής στην Αταλάντη που συγκαταλέγεται στις 10 γνωστότερες συντριβές UFO του πλανήτη, με διεθνή εμφάνιση το Νοέμβριο του 1996 στο 5ο τεύχος του γνωστού αγγλικού περιοδικού «Alien».
Η συντριβή του Α.Τ.Ι.Α. στην Αταλάντη, το 1990.
Ήταν Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου του 1990, όταν μία σειρά από περίεργα φώτα αρχικά εντοπίστηκαν να διασχίζουν τον κεντροελλαδικό χώρο. Οι πρώτες αναφορές έκαναν λόγο για ένα σμήνος 12 με 17 ιπτάμενων αντικειμένων, που εμφανίστηκαν αρχικά επάνω από το βουνό της Πεντέλης, στην Αθήνα, πέρασαν πάνω από την Κεντρική Ελλάδα, και κατευθύνθηκαν βόρεια. Εκεί, καθώς πετούσαν πάνω από τη Θεσσαλονίκη, τη Χαλκιδική και τελικά την Καβάλα, άλλαξαν πορεία, και κατευθύνθηκαν πίσω ξανά στη νότια Ελλάδα. Αυτή τη φορά το παράξενο σμήνος πετά νότια ως την Πελοπόννησο, όπου και πάλι αλλάζει πορεία προς την κεντρική Ελλάδα. Σε αυτό το σημείο, περίπου στις 9:30 μ.μ., ένα από τα ΑΤΙΑ φαίνεται να έχει δυσλειτουργίες, δεδομένου ότι αλλάζει το χρώμα του σε φωτεινό κόκκινο και ακούγονται μεταλλικοί θόρυβοι. Τότε, κακήν-κακός προσγειώνεται άτσαλα στο λόφο Τυμφρηστό, πλησίον της εκκλησίας του Προφήτη Ηλία, σε υψόμετρο 726 μέτρων, ακριβώς έξω από το μικρό χωριό Μέγας Πλάτανος, μερικά χιλιόμετρα από την Αταλάντη. Μόλις το αντικείμενο συνετρίβη, τα υπόλοιπα αντικείμενα που βρίσκονται ακόμα σε σχηματισμό, προσγειώνονται κάθετα γύρω από το πρώτο, σχηματίζοντας κύκλο. Το μέγεθος τους είναι ενός τρακτέρ σε στρογγυλή μορφή, ενώ η παραμονή τους στο λόφο ξεκινά στις 9:30 μ.μ. της Κυριακής και ολοκληρώνεται στις 3:00 π.μ. ξημερώματα της Δευτέρας.
Η τελευταία αποκάλυψη για την συντριβή του Ρόσγουελ, ίσως και από τις σημαντικότερες της μετα-περιόδου από το 1978 και μετά, βγαίνει στο φως της δημοσιότητας το καλοκαίρι του 2007, όταν ανοίγεται η μεταθανάτια ένορκη κατάθεση του Walter Haut, όπως ο ίδιος είχε ζητήσει να γίνει μετά τον θάνατό του. Ο πλωτάρχης Walter Haut, ήταν το 1947 αξιωματικός δημοσίων σχέσεων στην βάση του Ρόσγουελ και ο άνθρωπος που έδωσε στη δημοσιότητα τις πρωτότυπες διαδοχικές δηλώσεις τύπου που ακολούθησαν την πτώση του αντικειμένου, κάτω από τις οδηγίες του διοικητή της βάσης, συνταγματάρχη William Blanchard. Η κατάθεση αποκαλύπτει ότι ο ισχυρισμός για το μετεωρολογικό μπαλόνι αποτελούσε μία ιστορία κάλυψης και πως το πραγματικό αντικείμενο ανακτήθηκε από τον στρατό και αποθηκεύτηκε σε ένα υπόστεγο. Ένα αυγοειδές μεταλλικό αντικείμενο, με μήκος 3,6 ως 4,5 μέτρα και φάρδος περίπου 1,8 μέτρα, χωρίς παράθυρα, φτερά, ουρά, τροχούς προσγείωσης ή οποιαδήποτε άλλη προεξοχή. Ο Haut περιέγραφε πως δεν είδε μόνο το σκάφος, αλλά και με τα ίδια του τα μάτια τα εξωγήινα σώματα, που είχαν ύψος περίπου 1,2 μέτρα με δυσανάλογα μεγάλα κεφάλια. Αναφέρεται επίσης και σε μία υψηλόβαθμη συνάντηση στην οποία είχε λάβει μέρος μαζί με τον διοικητή της βάσης William Blanchard και τον διοικητή της 8ης πολεμικής αεροπορικής δύναμης, τον πτέραρχο Roger Ramey, όπου σ΄ αυτήν τη συνάντηση υπήρχαν κομμάτια από τα συντρίμμια που μπορούσαν να τα αγγίξουν και να τα εξετάσουν οι παρευρισκόμενοι, αλλά κανένας τους δεν κατόρθωσε να αναγνωρίσει το υλικό που ήταν κατασκευασμένα.
Αυτό που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον σχετικά με τον Walter Haut είναι πως στις πολυάριθμες συνεντεύξεις που έδωσε πριν από το θάνατό του, υποτιμούσε το ρόλο του στην υπόθεση και δεν είχε προβεί σε τέτοιους ισχυρισμούς. Εάν αποζητούσε τη δημοσιότητα, θα είχε αναφερθεί στο σκάφος και στα σώματα. Ούτως ή άλλως, όμως, όσο εντυπωσιακή κι αν ήταν η μεταθανάτια αποκάλυψή του, δεν αποτελεί παρά μία ακόμα ιστορία, με το μυστήριο ακόμα να κρατεί…
Η συντριβή του Ρόσγουελ στην Ελληνική Πραγματικότητα.
Το περιστατικό στο Ρόσγουελ γοήτευσε αρκετούς ερευνητές κι εδώ στην Ελλάδα, με τον Σωκράτη Αικατερινίδη να παρουσιάζει στους Έλληνες αναγνώστες, αναλυτικότερα απ’ όλους τους άλλους, τη παράξενη συντριβή, το 1977, ένα χρόνο πριν ο Friedman ξεκινήσει τις μεταγενέστερες έρευνες. Μάλιστα αποκαλύπτει και κάποιες επιπλέον πληροφορίες: για 4 νεκρά όντα δίπλα στα χαλάσματα που είδε ένας 5χρονος εν ονόματι Τζέραλντ Άντερσον, ο οποίος μάλιστα είχε και τηλεπαθητική επικοινωνία με έναν ετοιμοθάνατο εξωγήινο, αλλά και για κάποιο εύκαμπτο μεταλλικό υλικό που δεν συνάδει με υλικό γήινης τεχνολογίας της εποχής εκείνης, δηλαδή δύο επιπλέον πληροφορίες που δεν βρήκαμε πουθενά αλλού γραμμένες στο πλούσιο μεταφρασμένο αρχείο του διαδικτύου! Ποιος ήταν όμως, ο Σωκράτης Αικατερινίδης;
Ο Σωκράτης Αικατερινίδης γεννήθηκε στο Λασίθι της Κρήτης, φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών και υπήρξε ένας από τους πιο διάσημους Έλληνες ερευνητές UFO. Ασχολήθηκε με τη μελέτη των ΑΤΙΑ από το 1969, μετά από μία προσωπική σχετική εμπειρία, ενώ την περίοδο 1981-82 ήταν εκδότης του περιοδικού «UFO – Αστρική Επαφή». Οι έρευνές του τον οδήγησαν σε πολλά σημεία της χώρας απ’ όπου συνέλεξε πληροφορίες και μαρτυρίες για γεγονότα που συνέβησαν στις συγκεκριμένες περιοχές. Το αποτέλεσμα των ερευνών του ήταν η έκδοση του βιβλίου του με τίτλο «Εξωγήινα όντα στην Ελλάδα» το 1977, αλλά και η συμμετοχή του σε τέσσερα συλλογικά έργα: το «Ανεξήγητο: Στα μονοπάτια της γνώσης» το 2000, το «Ανεξήγητο: Περιπλάνηση σε άγνωστους κόσμους» το 2002, το «Αρχαία ελληνική επιστήμη» το 2003 και το «Πεπρωμένο μας είναι τα άστρα» το 2005. Επίσης, έχει δημοσιεύσει περί τα επτακόσια σχετικά άρθρα σε ελληνικά περιοδικά και εφημερίδες (έχει συνεργαστεί με «Ταχυδρόμο», «Εικόνες», «Κλικ», «Ρομάντζο», «Cosmopolitan», «Colt», «Ναυτέλληνα», «Ανεξήγητο», «Τηλέραμα», «Ζώδια και Άστρα», «Φάκελο Χ», κρητικό περιοδικό «Στιγμές», «Stranger», κτλ.), ενώ έχει δώσει συνεντεύξεις σε τηλεοπτικές εκπομπές του Mega channel, του ΣΚΑΙ, του Star channel, και του Καναλιού 5. Τέλος, ήταν ο πρώτος επίσημος συνεργάτης του MUFON (Mutual UFO Network) στην Ελλάδα. Απεβίωσε στις 25 Δεκεμβρίου του 2005.
Εκτός της παγκοσμίως διάσημης συντριβής του Ρόσγουελ, ο Αικατερινίδης είχε την ευκαιρία να μελετήσει ακόμα μία παρόμοια συντριβή UFO που έγινε γνωστή σε όλο το κόσμο, μάλιστα σε επιτόπια έρευνα, μαζί με τους συνεργάτες του Σταύρο Μίχα και Στέφανο Αντωνίου. Μιλάμε για το παρόμοιο περιστατικό της συντριβής στην Αταλάντη που συγκαταλέγεται στις 10 γνωστότερες συντριβές UFO του πλανήτη, με διεθνή εμφάνιση το Νοέμβριο του 1996 στο 5ο τεύχος του γνωστού αγγλικού περιοδικού «Alien».
Η συντριβή του Α.Τ.Ι.Α. στην Αταλάντη, το 1990.
Ήταν Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου του 1990, όταν μία σειρά από περίεργα φώτα αρχικά εντοπίστηκαν να διασχίζουν τον κεντροελλαδικό χώρο. Οι πρώτες αναφορές έκαναν λόγο για ένα σμήνος 12 με 17 ιπτάμενων αντικειμένων, που εμφανίστηκαν αρχικά επάνω από το βουνό της Πεντέλης, στην Αθήνα, πέρασαν πάνω από την Κεντρική Ελλάδα, και κατευθύνθηκαν βόρεια. Εκεί, καθώς πετούσαν πάνω από τη Θεσσαλονίκη, τη Χαλκιδική και τελικά την Καβάλα, άλλαξαν πορεία, και κατευθύνθηκαν πίσω ξανά στη νότια Ελλάδα. Αυτή τη φορά το παράξενο σμήνος πετά νότια ως την Πελοπόννησο, όπου και πάλι αλλάζει πορεία προς την κεντρική Ελλάδα. Σε αυτό το σημείο, περίπου στις 9:30 μ.μ., ένα από τα ΑΤΙΑ φαίνεται να έχει δυσλειτουργίες, δεδομένου ότι αλλάζει το χρώμα του σε φωτεινό κόκκινο και ακούγονται μεταλλικοί θόρυβοι. Τότε, κακήν-κακός προσγειώνεται άτσαλα στο λόφο Τυμφρηστό, πλησίον της εκκλησίας του Προφήτη Ηλία, σε υψόμετρο 726 μέτρων, ακριβώς έξω από το μικρό χωριό Μέγας Πλάτανος, μερικά χιλιόμετρα από την Αταλάντη. Μόλις το αντικείμενο συνετρίβη, τα υπόλοιπα αντικείμενα που βρίσκονται ακόμα σε σχηματισμό, προσγειώνονται κάθετα γύρω από το πρώτο, σχηματίζοντας κύκλο. Το μέγεθος τους είναι ενός τρακτέρ σε στρογγυλή μορφή, ενώ η παραμονή τους στο λόφο ξεκινά στις 9:30 μ.μ. της Κυριακής και ολοκληρώνεται στις 3:00 π.μ. ξημερώματα της Δευτέρας.
Η σημαντικότερη μαρτυρία από εκείνο το «φωτεινό βράδυ», προέρχεται από τα μέλη της οικογένειας Καραντράτου. «Ήταν σαν χαρταετός που πήγε και χώθηκε μέσα στο φεγγάρι. Μετά γύρισε και έπεσε εκεί κάτω όπου και κάηκε», είπε η 9χρονη Ειρήνη Καραντάτου όπου ζωγράφισε μάλιστα το σμήνος στον δημοσιογράφο του περιοδικού Ταχυδρόμος, κο Βασίλη Καββαθά. «Τέτοιο φως δεν είχα ξαναδεί στην ζωή μου!», αναφώνησε η μητέρα, πριν ξεκινήσει να περιγράφει λέξη προς λέξη αυτά που βίωσε : «Μετά από 15 λεπτά, άκουσα τρεις διαδοχικές εκρήξεις, και στον ουρανό εμφανίστηκε ένα κόκκινο αντικείμενο, πολύ μεγαλύτερο από τα προηγούμενα, που έμοιαζε να έχει πάρει φωτιά ή να έχει πάθει βλάβη. Ενώ το κοιτούσα, αυτό έπεσε στο έδαφος, στο διπλανό λόφο, που απείχε ένα χιλιόμετρο από εμάς. Μετά τη πτώση του το αντικείμενο έβγαζε μαύρο καπνό, σαν λάστιχα που καίγονταν. Έπειτα από λίγο ήρθαν, πετώντας με μεγάλη ταχύτητα, άλλα μικρότερα και περικύκλωσαν το μεγάλο. Προσγειώθηκαν σχηματίζοντας κύκλο γύρο από το αρχικό, φωτίζοντας έντονα την περιοχή. Έμοιαζε, να έχουν σχηματίσει ένα προστατευτικό τείχος, που εμπόδιζε την φωτιά να απλωθεί στις γύρω καλαμιές, και από εκεί στα πεύκα. Από ότι φάνηκε το πρωί πριν την αναχώρησή τους, κάτι είχαν ρίξει στην περιοχή της συντριβής, γιατί ο τόπος ήταν υγρός και οι καλαμιές κολλούσαν.»
«Στεκόμασταν και παρακολουθούσαμε. Ο άντρας μου φοβήθηκε μήπως έρχονταν προς τα εμάς. Άρπαξε το δίκαννο και κίνησε προς το μέρος τους, για να τα βλέπει καλύτερα. Μπροστά από το φλεγόμενο αντικείμενο φάνηκαν να περνούν κάποιες σκιές, αλλά δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε αν ήταν άνθρωποι ή κάτι άλλο. Κάτι έκαναν μέσα στον φωτεινό κύκλο, που είχαν σχηματίσει γύρω από το μεγάλο αντικείμενο. Παρέμειναν εκεί περίπου από τις δέκα το βράδυ της Κυριακής μέχρι τις τρείς τα ξημερώματα της Δευτέρας.»
Το πρωί το μόνο που υπήρχε ήταν λίγος καπνός, ενώ το έδαφος όπου έγινε η προσγείωση και η γύρω χαμηλή βλάστηση είχαν καεί. Η κα Καραντράτου, βρήκε κάποια εξαρτήματα μηχανισμού και ένα σπογγώδες υλικό. Κοντά στο σημείο αυτό βρισκόταν ένα πεύκο, με τον κορμό του καμένο σε χαμηλό ύψος. Όταν ο άντρας της επιχείρησε να πιάσει το πεύκο, στο χέρι του εμφανίστηκαν μικρές φουσκάλες, σαν να είχε καεί. Στην περιοχή της προσγείωσης υπήρχαν επίσης κυκλικές τρύπες στο έδαφος, με βουναλάκια χώματος γύρω από το άνοιγμα κάθε τρύπας. Εκεί εντόπισαν και παρέδωσαν στο τοπικό Αστυνομικό Τμήμα ένα παράξενο αντικείμενο: ένα κυκλικό εξάρτημα με δυο διαμετρικά αντίθετες κεραίες και χαραγμένο επάνω του ένα σχήμα που θύμιζε κεραυνό.
«Στεκόμασταν και παρακολουθούσαμε. Ο άντρας μου φοβήθηκε μήπως έρχονταν προς τα εμάς. Άρπαξε το δίκαννο και κίνησε προς το μέρος τους, για να τα βλέπει καλύτερα. Μπροστά από το φλεγόμενο αντικείμενο φάνηκαν να περνούν κάποιες σκιές, αλλά δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε αν ήταν άνθρωποι ή κάτι άλλο. Κάτι έκαναν μέσα στον φωτεινό κύκλο, που είχαν σχηματίσει γύρω από το μεγάλο αντικείμενο. Παρέμειναν εκεί περίπου από τις δέκα το βράδυ της Κυριακής μέχρι τις τρείς τα ξημερώματα της Δευτέρας.»
Το πρωί το μόνο που υπήρχε ήταν λίγος καπνός, ενώ το έδαφος όπου έγινε η προσγείωση και η γύρω χαμηλή βλάστηση είχαν καεί. Η κα Καραντράτου, βρήκε κάποια εξαρτήματα μηχανισμού και ένα σπογγώδες υλικό. Κοντά στο σημείο αυτό βρισκόταν ένα πεύκο, με τον κορμό του καμένο σε χαμηλό ύψος. Όταν ο άντρας της επιχείρησε να πιάσει το πεύκο, στο χέρι του εμφανίστηκαν μικρές φουσκάλες, σαν να είχε καεί. Στην περιοχή της προσγείωσης υπήρχαν επίσης κυκλικές τρύπες στο έδαφος, με βουναλάκια χώματος γύρω από το άνοιγμα κάθε τρύπας. Εκεί εντόπισαν και παρέδωσαν στο τοπικό Αστυνομικό Τμήμα ένα παράξενο αντικείμενο: ένα κυκλικό εξάρτημα με δυο διαμετρικά αντίθετες κεραίες και χαραγμένο επάνω του ένα σχήμα που θύμιζε κεραυνό.
Με το περιστατικό ασχολήθηκε ο τότε διευθυντής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Φθιώτιδας, κος Πανέτσος. Ενημέρωσε προσωπικά τον αντιεισαγγελέα κο Ζησιμόπουλο, ο οποίος παρήγγειλε τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για την υπόθεση. Στα αντικείμενα που παραδόθηκαν από τους μάρτυρες προστέθηκαν διάφορα μεταλλικά κομμάτια και ένα στρογγυλό μεταλλικό πλαίσιο από καλώδια. Όλα αυτά μεταφέρθηκαν στην αεροπορική βάση της Τανάγρας. Οι υπάλληλοι της πολεμικής αεροπορίας που πήραν τα αντικείμενα από την περιοχή της συντριβής, έγραψαν στην αναφορά τους, ότι τα συντρίμμια δεν ήταν τίποτε το αξιόλογο, και πιθανώς να ήταν από ένα πολεμικό αεροπλάνο. Αλλά η επιτροπή του Κέντρου Έρευνας και Τεχνολογίας της πολεμικής Αεροπορίας (ΚΕΤΑ-ETHM) με έδρα το στρατόπεδο της Άνω Γλυφάδας, που κατέβηκε και εξέτασε το τι βρέθηκε στην Αταλάντη, είχε διαφορετική άποψη. Στις 19 Οκτωβρίου του 1990, το πόρισμα τους ανέφερε:
«Πιστοποιούμε ότι το εν λόγω αντικείμενο έκαψε το χορτάρι και τους θάμνους σε μια ακτίνα 200 μέτρων. Τα συντρίμμια που συλλέχθηκαν είχαν ως εξής: Κομμάτια ενός θηλυκού βύσματος 11 εκατοστά στη διάμετρο, φτιαγμένο από χαλκό και με αραβικούς αριθμούς στο κέντρο του. Μία σειρά ενός multipin καλωδίου φτιαγμένο από χαλκό, συνδεδεμένο με προαναφερθέν βύσμα. Ο μονωτής αυτών των καλωδίων έγινε από ένα μετάξι, όπως το ύφασμα και το τεφλόν. Ένα καμένο ελαστικό κυκλικό κάλυμμα. Ένα δαχτυλίδι από χάλυβα. Τρεις μπάρες από χάλυβα 10 εκατοστών η κάθε μία. Στην κάτω μεριά δύο ρυθμιστές με το ελληνικό γράμμα Φ στην βάση τους.» Επίσης, η έκθεση βεβαίωνε ότι: «Τα συντρίμμια που βρέθηκαν, ήταν γήινης προέλευσης, δεδομένου ότι υπήρχαν αριθμητικές και αλφαβητικές ενδείξεις. Ήταν παλαιάς τεχνολογίας, πιθανά κομμάτια ενός παλαιού δορυφόρου. Αυτό το συμπέρασμα βασίστηκε στις μετρήσεις, την καλωδίωση και την κατασκευή. Ο δορυφόρος πρέπει να είναι από την Ευρώπη ή την πρώην Σοβιετική Ένωση, δεδομένου ότι μόνο σε αυτές τις περιοχές του κόσμου το μετρικό σύστημα είναι σε μέτρα και εκατοστά. Σχετικά το γράμμα Φ, είναι από τη Σοβιετική Ένωση δεδομένου ότι εκείνη η χώρα χρησιμοποιεί το ελληνικό αυτό γράμμα στο κυριλλικό αλφάβητό της και επίσης έχει την τεχνολογία για μια τέτοια συσκευή.»
Τα παράξενα της υπόθεσης της συντριβής στην Αταλάντη.
Ο καθένας θα τελείωνε κάπου εδώ την ιστορία της συντριβής στην Αταλάντη, αφού οι πειστικές εξηγήσεις είχαν δοθεί. Όμως, ο Σωκράτης Αικατερινίδης εντόπισε ότι όλη η υπόθεση ήταν γεμάτη από ανακρίβειες και παραλείψεις, τα οποία δεν παρέλειπε να γράφει σε μεταγενέστερα άρθρα του σε περιοδικά και να αναφέρει σε ραδιοφωνικές εκπομπές ως καλεσμένος. Η συγκάλυψη ενός εξαιρετικότερου γεγονότος ήταν εμφανής…
Το περιβόητο πόρισμα που όριζε ότι τα συντρίμμια ανήκαν σε παλιό δορυφόρο δεν ήταν προϊόν σοβαρής έρευνας. Κανείς δεν αναρωτήθηκε ποτέ ότι εάν μιλάγαμε για δορυφόρο θα μιλάγαμε επίσης για κρατήρα στο σημείο και για μεγαλύτερα διάσπαρτα κομμάτια. Και κρατήρας δεν υπήρχε. Ούτε περισσότερα και μεγαλύτερα κομμάτια.
Ύποπτη χαρακτηρίζεται, επίσης, και η παράλειψη στο πόρισμα του ΚΕΤΑ οποιασδήποτε αναφοράς στο σχήμα του κεραυνού που αναφέρθηκε ότι υπήρχε πάνω σε ένα εξάρτημα. Όσο για το γράμμα Φ με τα λοιπά γράμματα στα συντρίμμια της Αταλάντης, ούτε αυτά δεν συσχετίστηκαν ποτέ με τα αντίστοιχα «ελληνικά» του Ρόσγουελ…
Παράξενο χαρακτηρίζεται επίσης το γεγονός, ότι επιφανείς ειδικοί βιάστηκαν να δώσουν ερμηνείες για το παράξενο αυτό φαινόμενο, λες και ήθελαν να κοπάσει η δημοσιοποίησή του όσο τα δυνατόν συντομότερα. Συγκεκριμένα, ο κος Μακρής, διευθυντής του Αστρονομικού Ινστιτούτου του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, κοινοποίησε στα ΜΜΕ την δική του εκτίμηση χωρίς να επισκεφθεί την περιοχή αλλά και πριν βγουν τα αποτελέσματα της έρευνας του ΚΕΤΑ, δημοσιεύοντας τα εξής: «Μόνο για εξωγήινους δεν πρόκειται. Αυτόν τον καιρό (Σεπτέμβριο του 1990) η τροχιά της Γης περνά κοντά από σμήνος μετεωριτών, τους λεγόμενους Περσίδες. Οι μετεωρίτες αυτοί, μόλις μπουν στην ατμόσφαιρα της γης και σε ύψος περίπου εκατό χιλιομέτρων, λόγω της μεγάλης ταχύτητας αναπτύσσουν μεγάλη τριβή και αναφλέγονται. Έτσι, ο κόσμος βλέπει λάμψεις. Όταν δεν πρόκειται για μετεωρίτες, ενδέχεται να είναι τεχνητοί δορυφόροι. Όσα κομμάτια του δορυφόρου καταστρέφονται, επίσης αναφλέγονται στην ατμόσφαιρα. Τέλος, τα φαινόμενα πιθανόν να οφείλονται και σε ανώμαλες διαθλάσεις ή ανακλάσεις στην ατμόσφαιρα, από φώτα που υπάρχουν στην γη. Ακόμη και τα φώτα μιας σειράς αυτοκινήτων μπορούν να προκαλέσουν ένα τέτοιο εντυπωσιακό θέαμα. Όλα τα άλλα στερούνται σοβαρότητας και οφείλονται στην φαντασία ή σε ομαδική υστερία.»
Ο Αστυνομικός Διευθυντής έγραψε επίσης στην αναφορά του, ότι εκτός από τα άτομα που βεβαίωσαν το γεγονός, υπάρχει επίσης και η αναφορά των αστυνομικών και των κατοίκων από τα γειτονικά χωριά που επιβεβαίωναν την ιστορία. Όμως, ούτε αυτή η γραπτή παραδοχή λήφθηκε σοβαρά υπόψιν. Γιατί αν αναφερόταν εκτεταμένα κάτι τέτοιο, δύο πράγματα θα έπρεπε να συνέβαιναν: Είτε ολόκληρη η περιοχή της Αταλάντης να υπέφερε από μαζική υστερία και παραισθήσεις για εξωγήινους, ή όλα αυτά τα λευκά φώτα να είχαν ανεβοκατέβει στη πραγματικότητα εκεί, για να βοηθήσουν στην επισκευή του πρώτου.
Διάφοροι σκεπτικιστές, λένε ότι το γεγονός έγινε κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών για την επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου», και ότι όλα μπορεί να ήταν ένα μυστικό πρόγραμμα της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, ή ότι οι Αμερικανοί εξέταζαν το νέο εξοπλισμό τους στην Ελλάδα! Βέβαια, ποτέ δεν διέρρευσε μία τέτοια αλήθεια έως σήμερα…
Το πιο παράξενο απ’ όλα, όμως, είναι ότι τα συντρίμμια που συλλέχθηκαν από τους μάρτυρες, τους αστυνομικούς και τους στρατιωτικούς, μετά από το λίγο της παραμονής τους στην βάση της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας στη Τανάγρα, μεταφέρθηκαν εσπευσμένα στη NASA για περεταίρω έλεγχο και από τότε δεν ξανάκουσε κανείς τίποτα γι’ αυτά. Γιατί μερικά συντρίμμια που δεν θεωρούνταν αξιόλογα μεταφέρθηκαν εσπευσμένα στη μεγαλύτερη διαστημική υπηρεσία του πλανήτη;
25 χρόνια μετά τη συντριβή της Αταλάντης τα παράδοξα συνεχίζονταν…
Η ιστορία της συντριβής στην Αταλάντη, έγινε θρύλος, καθώς παρέμενε ένα άλυτο μυστήριο που δεν άφηναν οι λάτρεις του ανεξήγητου να ξεχαστεί. Οι συχνές αναφορές σε περιοδικά, εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοπτικές εκπομπές, έφεραν άσβεστη τη φλόγα του μυστηρίου εκείνης της νύχτας, σε εκείνο το λόφο, που αποφάσισα να επισκεφθώ προσωπικά (ο γραφών αυτού του άρθρου, Χάρης Κουτσιαύτης) το 2015 μετά από την παρότρυνση του τηλεοπτικού συνεργείου του VICE για τη συμμετοχή μου στη δημιουργία ενός σχετικού ντοκιμαντέρ στη περιοχή. Βέβαια, είχα ξαναεπισκεφθεί το σημείο, και γνώριζα τι θα αντίκριζα, αλλά αυτή τη φορά είχα τους ιδανικούς μάρτυρες για να προβάλω στον κόσμο τα εναπομείναντα παράδοξα του τόπου, χωρίς να χαρακτηριστώ μυθομανής ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ως «σκηνοθέτης» καταστάσεων…
Έτσι, πρωί-πρωί, στις 5 Σεπτεμβρίου του 2015, το παντελώς άγνωστο σε εμένα τηλεοπτικό συνεργείο του VICE και εγώ, ξεκινήσαμε οδικός από την Αθήνα, με πρώτη στάση στη πόλη της Αταλάντης. Στη πρώτη καφετέρια που βρήκαμε και αποφασίσαμε να πιούμε το καφεδάκι μας, προβληματίσαμε με την παρουσία μας, έως ότου ενημερώσαμε τον λόγο της επίσκεψής μας. Αμέσως ανακαλύψαμε ότι όλοι οι παρευρισκόμενοι στο καφέ είχαν κάτι να μας πουν για την συντριβή. Το θέμα παρέμενε «ενεργό» στη πόλη 25 χρόνια μετά! Και όπως διαπιστώθηκε λίγη ώρα αργότερα, όχι μόνο στη πόλη, αλλά και στον λόφο…
Στη κορυφή του λόφου, δίπλα στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία που παρκάραμε τα αυτοκίνητά μας, μας περίμεναν δύο εκπλήξεις. Η πρώτη ήταν η λέξη UFO ζωγραφισμένη σε έναν μικρό υποσταθμό μαζί με ένα δεξί βέλος που έδειχνε σε ένα μονοπάτι και η δεύτερη το ανύπαρκτο στίγμα στο GPS. Μας οδηγούσε το ένστικτο… και το μονοπάτι φυσικά, που κατέληγε σε ένα τσιμεντένιο βάθρο (κολονάκι) της Γεωγραφικής Υπηρεσίας του Ελληνικού Στρατού. Τα βάθρα αυτά βοηθούν στην υλοποίηση του εκάστοτε Ελληνικού Γεωδαιτικού Συστήματος Αναφοράς και είναι πολύ σημαντικά για Τοπογραφικές εργασίες, δεδομένου ότι αποτελούν σημεία ελέγχου. Η θέα από εκεί ήταν καταπληκτική. Μονοπάτι παραπέρα δεν υπήρχε αλλά η καμένη βλάστηση έδειχνε προς τα πού έπρεπε να κατευθυνθείς για να βρεις το σημείο της συντριβής. Συνεχίσαμε νότια κατάβαση σε τραχιά κατσάβραχα, ενώ δεξιά μας βλέπαμε στους πρόποδες του λόφου τη Νατοϊκή βάση που εδρεύει την περιοχή. Ναι, καλά ακούσατε. Μία μικρή Νατοϊκή βάση με ένα Ραντάρ σαν τεράστια μπάλα του γκολφ βρισκόταν για άγνωστο λόγο εκεί κάτω, πραγματικά στο πουθενά, χτισμένη μετά τη συντριβή και «ενεργή» έως σήμερα.
Με το φόβο μην συλληφθούμε συνεχίσαμε τη κατάβαση στα καμένα, έως το σημείο της συντριβής που ήταν ένα τραχύ οροπέδιο πλησίον του επίμαχου πεύκου που περιέγραφε η οικογένεια Καραντράτου, το 1990. Ήταν απίστευτο, αυτό που αντικρίζαμε. Ο τόπος παρέμενε 25 χρόνια μετά ίδιος, με τους καμένους κορμούς των θάμνων όρθιους, ενώ η βλάστηση -όπου υπήρχε- δεν κατάφερνε να ξεπεράσει τα 5 εκατοστά, σε αντίθεση με το σημείο πριν το βάθρο που ήταν εκτός ορίων της φωτιάς και η βλάστηση έφτανε τα 50-80 εκατοστά. Αλλά το συγκλονιστικότερο όλων ήταν ότι ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο παρέμενε εγκλωβισμένο στο σημείο. Το EMF (ο μετρητής ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων) έδειχνε 3 φορές παραπάνω από το κανονικό και 2 φορές περισσότερο από την δοκιμαστική μέτρηση που είχα κάνει νωρίτερα, κάτω από μία κεραία υπερυψηλής τάσης στο σημείο που είχαμε παρκάρει τα αυτοκίνητα.
Μετά από 2,5 ώρες παραμονής στο λόφο για τις ανάγκες των γυρισμάτων, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, όλοι με έναν φρικτό πονοκέφαλο που δεν δικαιολογείται ούτε από το παράδοξο της υπόθεσης. Στο αυτοκίνητο τους έβλεπες όλους προβληματισμένους με αυτά που άκουσαν κι αντίκρισαν. Ήταν μία σιωπηλή επιστροφή. Εκείνες τις στιγμές της σιωπής είχες την εντύπωση ότι τα μόνα που μιλούσαν ήταν τα πρόσωπά τους. Όλα σαν να έλεγαν βουβά και να συμφωνούσαν στο ίδιο πράγμα: Πως οι θρύλοι που κυνηγούσαν εκείνο το απόγευμα είχαν αφήσει τα ίχνη τους στον πραγματικό κόσμο για πάντα…
Μετά από 2,5 ώρες παραμονής στο λόφο για τις ανάγκες των γυρισμάτων, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, όλοι με έναν φρικτό πονοκέφαλο που δεν δικαιολογείται ούτε από το παράδοξο της υπόθεσης. Στο αυτοκίνητο τους έβλεπες όλους προβληματισμένους με αυτά που άκουσαν κι αντίκρισαν. Ήταν μία σιωπηλή επιστροφή. Εκείνες τις στιγμές της σιωπής είχες την εντύπωση ότι τα μόνα που μιλούσαν ήταν τα πρόσωπά τους. Όλα σαν να έλεγαν βουβά και να συμφωνούσαν στο ίδιο πράγμα: Πως οι θρύλοι που κυνηγούσαν εκείνο το απόγευμα είχαν αφήσει τα ίχνη τους στον πραγματικό κόσμο για πάντα…
Ζήστε κι εσείς τη μαγεία της περιοχής, μέσα από το ντοκιμαντέρ του VICE, από εδώ: https://nkv.antenna.gr/templates/pages/watch?cid=/b_v_kubnnqm_y=
*Συλλογή πληροφοριών/κειμενογραφία: Χάρης Κουτσιαύτης. Διάθεση: Πρόδρομος Κοφσανίδης/ΕΟΕ. Πηγές από έρευνα ή αρθρογραφία των: Stanton Τ. Friedman, Σωκράτη Αικατερινίδη, Βασίλη Καββαθά, Χάρη Κουτσιαύτη, αρχείο Νικόλαου Κλιγκόπουλου.