ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΑ PODCASTS, ΤΙΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΕΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ, ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΚΟΝΕΣ:

Βρείτε επίσης όλα μας τα media, από εδώ: https://linktr.ee/ufogreece

ALIEN ABDUCTION OF GREECE - ΜΑΚΗΣ ΠΟΔΟΤΑΣ.

…γράφει ο Χαράλαμπος Κουτσιαύτης, ερευνητής εξωγήινης επισκεψιμότητας & UFOs.

Όλα τα χρόνια της ύπαρξης του σαν τέχνη, ο παγκόσμιος κινηματογράφος μας έχει δώσει περισσότερες από 100 ταινίες που δανείστηκαν θέματα από πραγματικά καταγεγραμμένα γεγονότα ALIENS ABDUCTIONS (απαγωγών από εξωγήινα όντα). Θυμάμαι μάλιστα πόσο τρομακτικό μου φαινόταν το θέμα όταν ήμουν μικρός, δηλαδή η εικόνα του απροστάτευτου πλανήτης μας να φαντάζει σαν ένας τεράστιος ζωολογικός κήπος για άφθονους δειγματοληπτικούς ελέγχους και γενετικά πειράματα που πραγματοποιούνταν από τους "έξω από εδώ", σε ζώα, έντομα και ανθρώπους. Ειδικά με τρόμαζαν οι ιστορίες που παρουσίαζαν υβρίδιο-γεννήσεις από γυναίκες πειραματόζωα... 
 
 
Ακόμα θυμάμαι πόσο με είχε αναστατώσει το σενάριο μιας ταινίας, αμερικανικής παραγωγής, που είχα δει για πρώτη φορά το 2001 στο Mega Channel με τίτλο Progeny. Στη ταινία, παραγωγής 1998, διαδραματιζόταν η ιστορία μιας γυναίκας που μαζί με την εγκυμοσύνη της ξεκινούσαν και κάποιες παράξενες αναμνήσεις από τη νύχτα της σύλληψης. Επίσης, κοινές παράξενες αναμνήσεις ξεκινούσαν και στον άντρα της. Σαν γιατρός θεωρούσε ότι αυτό τους συνέβαινε γιατί εκείνη μετέφερε μέσα της κάτι το μη φυσιολογικό. Τρομοκρατημένοι και οι δυό τους καταλήγουν σε έναν καθηγητή κολεγίου, λάτρη των παραφυσικών φαινομένων και υπνωτιστή, ο οποίος μέσα από κατάσταση ύπνωσης επαναφέρει την γυναίκα στη νύχτα της σύλληψης για να του αποκαλύψει ότι τότε την είχαν απαγάγει εξωγήινα όντα για να της εμποτίσουν τεχνητά ένα εξωγήινο έμβρυο, με σκοπό να το κυοφορήσει έως ότου αποφασίσουν να το ξαναπάρουν πίσω… 
 
Όπως διαπίστωσα χρόνια αργότερα, το σενάριο της ταινίας ήταν εν-μέρη εμπνευσμένο από μία πραγματική μαρτυρία απαγωγής που συγκαταλέγεται στα πιο αξιόλογα περιστατικά απαγωγών της αμερικανικής ηπείρου. Είχε ειπωθεί 9 χρόνια νωρίτερα από μία γυναίκα που ζούσε στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης και το όνομα αυτής: Λίντα Κορτίλε...
 
Η απαγωγή της Linda Cortile, 30 Νοεμβρίου 1989.
 
Ήταν το 1989 στη Νέα Υόρκη όταν η Linda Cortile Napolitano απήχθη μαγικά από το διαμέρισμά της, με τη συγκεκριμένη μάλιστα απαγωγή να έχει αρκετούς αυτόπτες μάρτυρες! Το ημερολόγιο έγραφε 30 Νοεμβρίου του 1989, γύρω στις 3 τα ξημερώματα, όταν έλαβε χώρα η εξωγήινη απαγωγή που έγινε θρύλος στη Νέα Υόρκη. Η γυναίκα δεν θυμόταν τίποτα αρχικά όταν επισκέφθηκε τον ειδικό ερευνητή UFO και υπνοθεραπευτή Budd Hopkins, παρά μόνο ότι την είχαν απαγάγει οι εξωγήινοι πριν 20 χρόνια. Ο Hopkins χρησιμοποιούσε την ύπνωση για να βοηθήσει ανθρώπους να θυμηθούν εμπειρίες για τις οποίες δεν είχαν συνειδητή μνήμη. Όπως και να ‘χει, η Linda κατάφερε να συνδέσει τα ελλιπή κομμάτια του παζλ: τρεις εξωγήινοι τη μετέφεραν με αιώρηση από το δωμάτιό της στον ιπτάμενο δίσκο, μέσα από το παράθυρό της, με όσα συνέβησαν εκεί να ακολουθούν τη γνωστή πεπατημένη των πειραμάτων και της τηλεπαθητικής επικοινωνίας.

Η ιστορία που διηγήθηκε σε κατάσταση ύπνωσης ήταν εκπληκτική: Κοιμόταν στο κρεβάτι της, μαζί με τον άντρα της, όταν ένοιωσε κάτι παράξενο που την ξύπνησε. Γυρίζοντας προς τον άντρα της, τον κούνησε και φώναξε το όνομα του αλλά αυτός δεν ανταποκρίθηκε. Τότε ένα μικρό πλάσμα εμφανίστηκε στην πόρτα. Με την τελευταία σταγόνα ενέργειας στο σώμα της, η Linda σήκωσε ένα μαξιλάρι και το πέταξε στο άγνωστο πλάσμα που πλησίαζε. Όμως το μαξιλάρι δεν πέτυχε τον στόχο του και η Linda δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο για να προστατεύσει τον εαυτό της. Ένιωθε να έχει παραλύσει εντελώς. Το μυαλό της σταμάτησε. Δεν ήταν μόνο ένας ο εξωγήινος, αλλά τέσσερις. Έχοντας καρφωμένο το παγερό μαύρο βλέμμα τους πάνω της, πλησίασαν την Linda που ήταν ανίκανη να κουνηθεί. Μετά την σήκωσαν ψηλά, κρατώντας τη, χωρίς στην ουσία να ακουμπάνε το σώμα της. Μαζί πέρασαν μέσα από το κλειστό παράθυρο, λες και το τζάμι δεν βρισκόταν εκεί. Έξω από την πολυκατοικία της, δώδεκα ορόφους πάνω από το έδαφος, η Linda πετούσε μέσα σε μια μπλε ακτίνα φωτός. Οι εξωγήινοι την πήγαιναν στο διαστημόπλοιο τους που βρισκόταν πάνω από τις πολυκατοικίες. Μέσα στο διαστημόπλοιο η Linda κοιτούσε έντρομη, καθώς οι εξωγήινοι συγκεντρώνονταν γύρω της κρατώντας όργανα και καθετήρες στα μακριά και λεπτά χέρια τους. Υποβλήθηκε σε μια παράξενη ιατρική εξέταση. Το επόμενο πράγμα που θυμόταν ήταν πως βρέθηκε στο δωμάτιο της. Όταν συνήλθε ήταν πάλι ξαπλωμένη στο κρεβάτι της. Πανικόβλητη ότι οι εξωγήινοι είχαν κάνει κακό στην οικογένεια της έτρεξε στο δωμάτιο των παιδιών της. Τα δυο αγόρια κοιμόντουσαν ακίνητα και δεν έδειχναν να αναπνέουν. Η καρδιά της Linda πάγωσε. Άρπαξε ένα μικρό καθρέπτη και τον κράτησε κάτω από τις μύτες τους. Ανακούφιση την πλημμύρισε όταν είδε πως το γυαλί θαμπώθηκε από την ανάσα τους. Βρισκόταν σε αφύσικο βαθύ ύπνο, αλλά ήταν ζωντανά. Το ίδιο και ο άντρας της.
 
 
Το παράξενο του πράγματος εδώ, είναι το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι ισχυρίστηκαν ότι είδαν την απαγωγή, η οποία δεν ερευνήθηκε ωστόσο όσο θα έπρεπε. Οι δύο σωματοφύλακες του γερουσιαστή Javier Perez de Cuellar, αλλά και ο ίδιος ο πολιτικός, είδαν τι συνέβη, αλλά και μία ακόμα γειτόνισσα εν ονόματι Janet Kimball. 

Μόλις δημοσιοποιήθηκε η απαγωγή, για την εύρεση παρόμοιων περιστατικών από τον ειδικό ερευνητή UFO και υπνοθεραπευτή Budd Hopkins που ανέλαβε την διαλεύκανση της υπόθεσης, δύο γράμματα έφτασαν στο γραφείο του. Και τα δύο αφορούσαν παράλληλες μαρτυρίες σε αυτό που συνέβη στη Linda.
Το πρώτο γράμμα έφτασε 15 μήνες μετά και δεν είχε διεύθυνση επιστροφής. Φαινόταν να είναι από δυο αστυνομικούς. Είχαν υπογράψει μόνο με τα μικρά τους ονόματα: Ρίτσαρντ και Νταν. Έγραφαν για την νύχτα της 30ης Νοεμβρίου του 1989, όταν συνόδευαν μια σημαντική προσωπικότητα στο ελικοδρόμιο της Νέας Υόρκης. Όλα πήγαιναν ομαλά μέχρι που διέσχισαν τη γέφυρα του Μπρούκλιν. Ξαφνικά η μηχανή της λιμουζίνας που οδηγούσαν έσβησε. Καθώς έμειναν καθισμένοι και παραξενεμένοι στο αυτοκίνητο, οι δυο αστυνομικοί και ο σημαντικός επιβάτης τους, είδαν ένα απίστευτο θέαμα. Ψηλά πάνω τους μια γυναίκα με φαρδύ λευκό νυχτικό πετούσε στο νυχτερινό ουρανό σε εμβρυακή στάση. Σαν άγγελος γλιστρούσε μέσα στον αέρα, μέχρι που έφτασε σε ένα σκάφος σε σχήμα δίσκου. Μαζί της υπήρχαν τρία ή τέσσερα πλάσματα με περίεργη εμφάνιση. Όταν όλοι μπήκαν μέσα στο σκάφος, απομακρύνθηκαν με ταχύτητα πάνω από την πόλη, προς το ανατολικό ποτάμι. Το σκάφος χωρίς να μειώσει ταχύτητα, βυθίστηκε κάτω από την επιφάνεια του νερού και εξαφανίστηκε.
Το δεύτερο γράμμα έφτασε στον Hopkins το Νοέμβριο του 1991. Ήταν από μια γυναίκα την οποία ο Hopkins την αποκαλεί Janet Kimball (χωρίς αυτό να είναι το πραγματικό της όνομα, όπως δηλώνει ο ίδιος). Στο γράμμα εξιστορούσε πως το βράδυ της 30ης Νοεμβρίου του 1989, διέσχιζε οδικώς την γέφυρα του Μπρούκλιν όταν το αυτοκίνητο της σταμάτησε περιέργως. Κοιτάζοντας γύρω της η Kimball συνειδητοποίησε πως όλα τα φώτα κατά μήκος της γέφυρας ήταν σβησμένα και τα άλλα αυτοκίνητα στη γέφυρα φαίνονταν επίσης σταματημένα. Καθώς βγήκε από το αυτοκίνητο της για να δει τι συνέβαινε, έγινε μάρτυρας ενός απίστευτου θεάματος: μια γυναίκα περικυκλωμένη από αρκετούς εξωγήινους, πέταξε σε έναν ιπτάμενο δίσκο.
 
 
Το αρχείο με τις ιστορίες της Λίντα, της Kimball, όπως και των δυο αστυνομικών, παραμένει ακόμα και σήμερα άλυτο και αδιευκρίνιστο, καθώς δύο βασικοί παράγοντες δεν συνάδουν στην πειστικότητα των περιγραφών. Πρώτον, απέναντι από την πολυκατοικία της Linda είναι τα γραφεία της New York Post και στις 3.00π.μ. που η Linda ισχυρίζεται πως απήχθη, οι δημοσιογράφοι που δούλευαν σε εκείνα τα γραφεία δεν είδαν τίποτε το ασυνήθιστο, ούτε μία μπλε ακτίνα, και ειδικότερα μια γυναίκα να πετάει έξω από το παράθυρο τους! Δεύτερον, τα Ηνωμένα Έθνη επιμένουν πως ο κύριος Javier Perez de Cuellar ήταν στο κρεβάτι του στις 3.00π.μ. στις 30 Νοεμβρίου του 1989. Επίσης, ο ίδιος δεν έχει μιλήσει ποτέ για την απαγωγή. Επίσης, δεν υπάρχει καμία καταγραφή χρήσης του ελικοδρομίου εκείνο το βράδυ από κάποιο πολιτικό πρόσωπο, αν και η αποστολή ήταν άκρως απόρρητη και μπορεί να μην είχε καταγραφεί.
Πάντως, η ιστορία της απαγωγής της Linda Cortile Napolitano, δεν υπήρξε η μοναδική του είδους της! Ένα χρόνο αργότερα, εδώ την Ελλάδα, είχαμε μία πανομοιότυπη μαρτυρία απαγωγής από εξωγήινα όντα! Όσο απίστευτο κι αν σας ακούγεται, οι εξωγήινοι απαγωγείς επέστρεψαν και ενέργησαν με τον ίδιο τρόπο απαγάγωντας αυτή τη φορά τη σύζυγο ενός Έλληνα βουλευτή. Την διαλεύκανση αυτής της υπόθεσης έτυχε να αναλάβει ο γνωστός Έλληνας ερευνητής Μάκης Ποδότας…

Ο Μάκης (Γεράσιμος) Ποδότας γεννήθηκε το 1949 στην Αθήνα. Είναι πολύ γνωστός ερευνητής στο χώρο των UFO, με πλούσια δράση, πολλές εμφανίσεις στην ελληνική τηλεόραση και ο «namegiver» του όρου A.T.I.A. (Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα), το οποίο είναι το Ελληνικό αντίστοιχο του UFO. Από πολύ νέος (15 ετών) ενδιαφερόταν για τα μυστικά του σύμπαντος και αφορμή ήταν μια εσωτερική παρόρμηση. Απέκτησε πτυχίο στην Ηλεκτρονική Μηχανική και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Τηλεπικοινωνίες. Το 1967 σχημάτισε με τους φίλους του την πρώτη παραφυσική ομάδα έρευνας στην Ελλάδα. Το 1984, ως ιδρυτικό μέλος της ΣΕΣΕΠ και με μια σειρά από συνεχιζόμενες διαλέξεις και ραδιοφωνικές εκπομπές στη δεκαετία του '80, γίνεται ο πρώτος άνθρωπος στη χώρα μας που τόλμησε να μιλήσει στο κοινό για θέματα που δεν ακούγονταν ποτέ πριν… όπως τα UFOs, οι ουράνιοι επισκέπτες, οι εξωγήινες απαγωγές, οι άλλες διαστάσεις, οι επαφικοί κ.τλ. Με αυτό τον τρόπο δημιούργησε σιγά-σιγά την κατανόηση και τη γνώση, ώστε οι συμπολίτες μας να καταλάβουν και να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους. Έτσι κατάφερε να εξετάσει εκατοντάδες περιπτώσεις αυτόπτων μαρτύρων, επαφικών και απαχθέντων στην ελληνική επικράτεια. Το πρώτο του βιβλίο ήρθε το 2000 με τίτλο «UFO: Φάκελος Ελλάδα» από τις εκδόσεις Έσοπτρον και συνάντησε μεγάλη επιτυχία, αφού ήταν αναγκαίο στην ελληνική βιβλιογραφία, καθώς είναι το μόνο εγχειρίδιο για το φαινόμενο των UFO, αλλά και μια πλήρη συλλογή καταγραφών στη σύγχρονη Ελλάδα. Μέσα σε αυτό το βιβλίο παρουσίασε και διέσωσε τη πιο γνωστή ιστορία απαγωγής από εξωγήινα όντα, αυτή της συζύγου του Έλληνα βουλευτή.
 
 
Η απαγωγή της συζύγου του Έλληνα βουλευτή, Νοέμβριος 1990.
 
Όλα ξεκίνησαν για τον Έλληνα ερευνητή τον Μάρτιο του 1991, όταν επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του ένας φίλος και συνεργάτης του, που υπήρξε στέλεχος των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών και κατείχε σημαντική θέση στο μηχανισμό πολιτικού κόμματος. Ήταν αρκετά ταραγμένος και έπεισε τον Μάκη Ποδότα για άμεση συνάντηση. Μετά από δυο ώρες συναντηθήκαν στην θέση «Καραούλι» στο δρόμο Πεντέλης – Ν. Μάκρης και του μίλησε για μια στενή του φίλη και σύζυγο βουλευτή, που είχε μια φοβερή εμπειρία τον Νοέμβριο του 1990 και ήταν πανικόβλητη. Η επίσκεψη του ερευνητή στο σπίτι της λίγο έξω από την Κηφισιά έγινε ένα μήνα αργότερα. Στην συνάντηση, που έγινε στο γκαράζ του σπιτιού για λόγους ασφαλείας, έλαβαν μέρος ο ερευνητής, ο κοινός φίλος και η παθούσα που ανέφερε ότι τον Νοέμβριο του 1990 σε ένα ξενοδοχείο στο Βόλο με θέα τον Παγασητικό κόλπο ξύπνησε κατάκοπη και γυμνή, με το ρολόι της να πηγαίνει μισή ώρα πίσω, αφότου λιποθύμησε το προηγούμενο βράδυ στη θέα ενός ιπτάμενου δίσκου σε ύψος περίπου 50 μέτρων πάνω από το μπαλκόνι της. Χαρακτηριστικά ήταν τα κοψίματα που εντόπισε στο αλειμμένο με ζελέ σώμα της, αλλά και το λίγο ξεραμένο αίμα πίσω από το αριστερό αυτί της.

Η σύζυγος του βουλευτή και παθούσα, ήταν γλυκύτατη, έξυπνη, μορφωμένη και χωρίς ιδιαίτερες μεταφυσικές ανησυχίες. Αφού προλόγισε τα παραπάνω απίστευτα, ο ερευνητής της ζήτησε να καταγράψει λέξη προς λέξη την εμπειρία της. Εκείνη, άρχισε να του διηγείται τα εξής: «Το καλοκαίρι του 1990 είδα τέσσερις με πέντε φορές στον ουρανό κάποια περίεργα ιπτάμενα αντικείμενα σε Ελλάδα και εξωτερικό. Μάλιστα, μία από αυτές τις φορές ήμουν μαζί με άλλα άτομα που επίσης τα είδαν. Παράλληλα, ξεκίνησα να βλέπω περίεργα όνειρα στα οποία πετούσα μέχρι την εξώσφαιρα της Γης, όπου βρίσκονταν κάποια άγνωστα σκάφη διαφόρων σχημάτων. Μάλιστα, κάποιες φορές έμπαινα μέσα σε αυτά χωρίς να νιώθω φόβο και συναντούσα διάφορα ανθρωποειδή όντα που εργάζονταν εκεί. Η οικογένειά μου ήταν αρκετά αυστηρή, οπότε δεν μοιράστηκα ποτέ όσα έβλεπα με κανέναν. Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς ταξίδευα με φιλικό πρόσωπο (μια φίλη μου) στη Θεσσαλονίκη. Φτάνοντας στο Βόλο είπαμε να σταματήσουμε για ύπνο και να συνεχίσουμε την επόμενη μέρα. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου στο οποίο μείναμε είχε μπαλκόνι με θέα τον Παγασητικό κόλπο και λίγο πριν από το δείπνο αισθάνθηκα την επιθυμία να βγω σε αυτό. Τότε, είδα στον ουρανό -σε μεγάλη απόσταση- ένα σταθερό και δυνατό φως. Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και δεν υπήρχε φεγγάρι στο τμήμα που έβλεπα. Γυρίζοντας από το δείπνο, βγήκα ξανά στο μπαλκόνι, είδα το φως στο ίδιο ακριβώς σημείο και στη συνέχεια έπεσα για ύπνο με τη φίλη μου, χωρίς να της αναφέρω τίποτα. Μετά από λίγη ώρα, ξύπνησα έντρομη καθώς αισθάνθηκα έντονα μια παρουσία στο δωμάτιο. Η φίλη μου κοιμόταν και η πόρτα παρέμενε κλειδωμένη (όπως την είχαμε αφήσει άλλωστε). Βγαίνω στο μπαλκόνι και το φως δεν υπήρχε στον ουρανό. Ωστόσο, κοιτάζοντας ακριβώς από πάνω μου, παγώνω, βλέποντας ένα άγνωστο σκάφος να πετάει σε χαμηλό ύψος, περίπου στα 50 μέτρα. Ήταν ένας σκοτεινός όγκος με κάτι περιμετρικά μικρά φώτα διαφόρων χρωμάτων. Λιποθυμώ… Νιώθω κάποιον να με σκουντάει. Ανοίγω τα μάτια μου. Είναι η φίλη μου που μου λέει να σηκωθώ, να πάρουμε πρωινό και να φύγουμε. Κοιτάζω έξω, έχει ξημερώσει για τα καλά. Το ρολόι μου δείχνει 8:00 το πρωί. Το πανάκριβο, ακριβείας ρολόι μου πηγαίνει μισή ώρα πίσω. Νιώθω κατάκοπη, πονάει όλο το σώμα μου, έχω πονοκέφαλο και ιλίγγους. Σηκώνομαι και βλέπω ότι είμαι γυμνή! Η φόρμα που φορούσα όταν έπεσα για ύπνο βρισκόταν ριγμένη σε μία πολυθρόνα απέναντί μου. Ξαφνιάζομαι και πηγαίνω στο μπάνιο. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Έχω τα χάλια μου. Τα μαλλιά μου είναι κολλημένα από τον ιδρώτα, τα μάτια μου με τσούζουν μόλις κοιτάω το φως του μπάνιου που είναι πάνω από τον καθρέφτη. Μυρίζω ολόκληρη μια φαρμακίλα. Το δέρμα μου κολλάει σαν να ήταν αλειμμένο με ζελέ, έμοιαζε με αυτή την ουσία που βάζουν για το υπερηχογράφημα. Κάνω εμετό. Μετά κάνω ντους και συνέρχομαι για λίγο. Δεν έχω όρεξη για φαγητό. Η φίλη μου πηγαίνει να πάρει το πρωινό και να το ανεβάσει στο δωμάτιο. Μένω μόνη μου και προσπαθώ να σκεφτώ ψύχραιμα. Με πονάνε και με τσούζουν διάφορα σημεία του σώματός μου. Ψηλαφώ το σώμα μου και πονάω όταν πιέζω τη κοιλιά μου, κοντά στον αφαλό. Βλέπω κοψίματα στη δεξιά πλευρά, λίγο κάτω από τη μασχάλη και ένα άλλο κόψιμο στο δεξιό μηρό, ψηλά. Βλέπω λίγο ξεραμένο αίμα πίσω από το αριστερό μου αυτί. Δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Φυσάω τη μύτη μου που πονούσε και βγάζω ξεραμένο αίμα, ενώ στο στόμα μου υπάρχει μία άσχημη μεταλλική γεύση. Έρχεται η φίλη μου με το πρωινό. Μου έχει φέρει τσάι με λεμόνι και φρυγανιές γιατί πιστεύει ότι κάτι με πείραξε από το χθεσινοβραδινό φαγητό ή ότι… είμαι έγκυος. Δεν μπορώ να φάω τίποτα. Μετά από λίγο ξεκινάμε για τη Θεσσαλονίκη. Ευτυχώς που δεν οδηγώ εγώ. Στη διαδρομή είμαι αμίλητη ενώ εκείνη μιλάει ασταμάτητα. Προσπαθώ να βάλω μία τάξη της σκέψεις μου. Το βράδυ κοιμάμαι σε ένα φιλικό σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Είμαι μόνη μου στη κρεβατοκάμαρα. Ο ύπνος μου είναι εφιαλτικός. Βλέπω σκόρπιες εικόνες, όπως πάρα πολλά άστρα σε ένα σκοτεινό ουρανό, ένα δωμάτιο κάτασπρο εντελώς άδειο και κάποια ανθρωποειδή, άλλα πιο κοντά και περίεργα, κι άλλα ψηλά σαν εμάς και πολύ όμορφα. Βλέπω κάποιες εφιαλτικές στιγμές που κλαίω, πονάω… Οι εικόνες αυτές επαναλαμβάνονται κάθε τόσο στον ύπνο μου όλο τον υπόλοιπο καιρό και στην Αθήνα. Κάποια στιγμή βλέπω ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, όπου σε κάποιο σημείο μιλάει για τα UFOs, για απόρρητη τεχνολογία και για απαγωγές. Τινάζομαι επάνω, αρχίζω να ουρλιάζω, παθαίνω υστερία (μέχρι τότε δεν έδινα σημασία σε αυτά, απλώς τα άκουγα εντελώς αδιάφορα). Το υπηρετικό προσωπικό και οι αστυνομικοί της ασφαλείας του σπιτιού ορμάνε στο δωμάτιο για να δουν τι συμβαίνει και προσπαθούν να με συνεφέρουν. Κανείς δεν πρόσεξε τη ταινία που έδειχνε η τηλεόραση. Όταν συνέρχομαι προσπαθώ να τους παραπλανήσω δίδοντάς τους βλακώδες απαντήσεις στις ερωτήσεις τους. Πολύ αργότερα γελούσα με αυτά που τους έλεγα. Τους παρακάλεσα να μην αναφέρουν το περιστατικό στην οικογένειά μου για να μην ανησυχήσει. Οι περίεργες σκηνές έρχονται τακτικά στα όνειρά μου γιʼ αυτό και αποφασίζω να μιλήσω σε σας ώστε να μάθω τι μου συμβαίνει».
 
 
Στο τέλος της συνάντησης ο ερευνητής Μάκης Ποδότας πρότεινε στη σύζυγο του βουλευτή να προχωρήσουν σε ύπνωση, για να θυμηθεί τι είχε συμβεί στο κενό χρόνου που είχε βιώσει, αλλά αντιμετώπισε αρχικά μία βίαιη και εχθρική αντίδραση από εκείνη, που μετά από πολλές ώρες συζήτησης κατέληξε σε αποδοχή. Το ραντεβού με τον υπνωτιστή κανονίστηκε ένα μήνα μετά περίπου – γιατί προέκυψαν διάφορες δυσκολίες – και έγινε στο ιατρείο του υπνωτιστή. Η ύπνωση και η αναδρομή στο παρελθόν ήταν όντως οδυνηρή. Κατά την ύπνωση, η παθούσα αποκάλυψε το κομμάτι του παζλ που έλειπε από τη στιγμή που λιποθύμησε στο ξενοδοχείο μέχρι που ανέκτησε τις αισθήσεις της: «Όταν λιποθύμησα στο μπαλκόνι, δεν έπεσα κάτω αλλά βρέθηκα ξαφνικά σε ένα δωμάτιο κάτασπρο και άδειο. Υπήρχε μόνο ένα παράθυρο που θύμιζε φινιστρίνι και κοίταξα έξω. Φαινόταν μόνο τα άστρα του ουρανού. Περίμενα αρκετή ώρα μόνη μου. Δεν ήξερα τι να κάνω. Κάποια στιγμή το δωμάτιο γέμισε με ένα φως ροζ χρώματος… Βρίσκομαι ανάσκελα με κάτι φωτεινές σφαίρες να κινούνται γύρω μου. Οι σφαίρες που ήταν σαν μπαλάκια του πινγκ-πονγκ, άρχισαν να διαπερνούν το σώμα μου. Εγώ τιναζόμουν πάνω-κάτω και πονούσα. Ήθελα να σηκωθώ να φύγω και να φωνάξω γιατί πονούσα πολύ… Ένιωσα τσουξίματα και κοψίματα στο δέρμα μου. Έκλαιγα. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ αυτό το μαρτύριο… Στο βάθος διέκρινα ένα κοντόσωμο ανθρωποειδές, με περίεργο κεφάλι, σαν πεπόνι. Βρισκόμουν στο πρώτο δωμάτιο (το κάτασπρο και άδειο). Μετά εμφανίστηκε ένα ανθρωποειδές το οποίο ήταν όμορφο, με γήινα χαρακτηριστικά, ψηλό, με πολύ λοξά γαλανά, αμυγδαλωτά μάτια και μακριά μαλλιά. Είχε ξανθά-άσπρα μαλλιά και πολύ σοβαρό και βαθύ βλέμμα. Φορούσε ολόσωμη φόρμα, μεταλλικού χρώματος. Είχε φαρδιά ζώνη στη μέση του και υπήρχαν πολλά κουτάκια (θήκες) και φωτάκια πάνω της. Άρχισε να μου μιλάει σε μία άγνωστη γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Σταμάτησε και άρχισε να μιλάει μέσα στο μυαλό μου. Μου είπε ότι έπρεπε να με πονέσουν, αλλά να μην φοβάμαι πια. Γνωριζόμασταν από μία παλαιότερη ζωή, τώρα ήμασταν στο διάστημα κι ότι το μόνο που θέλουν είναι να προσπαθήσουν να σώσουν τη Γη γιατί καταστρέφεται. Εκείνη τη στιγμή άπλωσε το χέρι του και μου έδωσε ένα τετράγωνο αντικείμενο, το οποίο μόλις άφησε απʼ τα χέρια του ξετυλίχθηκε και έγινε ένας μεγάλος χάρτης του διαστήματος. Ο χάρτης αυτός που σου έδινε την εντύπωση ότι δεν μπορεί να τσαλακωθεί ή να σχιστεί, ήταν γεμάτος από σημάδια και πάνω τους ήταν γραμμένα διάφορα περίεργα σύμβολα. Υπήρχαν και κάτι γραμμές, σαν τροχιές μεταξύ τους. Μου έδειξε μία κουκίδα στο χάρτη. Μου είπε ότι ήταν η Γη. Γύρω μας επικρατούσε χαμός από αστέρια σαν τη Γη. Μου έδειξε ένα άλλο άστρο, λίγο πιο πάνω από τη Γη και μου είπε ότι από εκεί είναι…» Κατά τη διάρκεια της ύπνωσης προέκυψαν και άλλα πολλά θέματα τα οποία ο ερευνητής δεν θεώρησε ποτέ κοινοποιήσιμα.

Όπως η ίδια δήλωσε (με γυρισμένη τη πλάτη), το 2007, στην τηλεοπτική εκπομπή της Άννας Δρούζα στη ΝΕΤ με τίτλο «η ζωή είναι παιχνίδι», παρόλο που προσπάθησε πολλές φορές να θυμηθεί κι άλλα πράγματα, δεν θυμήθηκε ποτέ τίποτα. Δεν μπόρεσε να θυμηθεί ούτε πως γύρισε πίσω, ούτε αν είδε μέσα στο σκάφος κι άλλα όντα. Ήταν μία τόσο απίστευτη εμπειρία που αν την άκουγε από κάποιον άλλο σίγουρα θα τον θεωρούσε τρελό.

Το 2018, μετά από χρόνια προσωπικών ερευνών πάνω στις εξωγήινες απαγωγές, όταν ερωτήθηκα (ο γραφών, Χάρης Κουτσιαύτης), από τον δημοσιογράφο του VICE, Αντώνη Κωνσταντάρα: «τι πιστεύω τελικά γι’ αυτήν την υπόθεση», απάντησα πως την θεωρώ ως μία κλασική περίπτωση απαγωγής από εξωγήινα όντα χωρίς εμφανή εμφυτεύματα, στα αμερικάνικα πρότυπα. Η απαγωγή πιθανότατα έγινε για γενετικές πληροφορίες του ατόμου, αν μπορεί δηλαδή να κυοφορήσει κάποιο υβρίδιο. Προφανέστατα, το θύμα που επιλέχθηκε δεν είχε την ικανότητα να δεχθεί το εξωγήινο DNA για να υπάρξει δεύτερη απαγωγή ώστε αυτό να της εισαχθεί, και να κυοφορήσει το υβριδικό αποτέλεσμα, ώστε να υπάρξει τρίτη απαγωγή για την εξαγωγή του.

Επίλογος.
 
Οι περισσότερες απαγωγές που πιθανολογούμε ότι γίνονται από εξωγήινα όντα καταγράφονται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όχι γιατί οι ΗΠΑ έχουν το «μέλι» αλλά γιατί σε αυτή τη χώρα έχει στηθεί εδώ και δεκαετίες ένα σωστό δίκτυο αντιμετώπισης τέτοιων περιστατικών, που δυστυχώς δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Ελλειπή της εξειδίκευσης, λοιπόν, που κατέχουν ελάχιστοι στη χώρα μας (μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού), αλλά και της ανύπαρκτης ενημέρωσης από τα πανελλαδικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι άνθρωποι που βιώνουν τη πιθανότητα να έχουν απαχθεί από εξωγήινα όντα στην Ελλάδα, νομίζουν ότι είναι δαιμονισμένοι, ή διαταραγμένοι ή ότι απλά ονειρεύονται παράξενα πράγματα και αυτοτραυματίζονται στον ύπνο τους, ή ότι έχουν κάποια αυτοάνωση πάθηση που εμφανίζει παράξενες ουλές στο σώμα τους. Έτσι, τα θύματα αδυνατούν να αντιληφθούν το ενδεχόμενο και, ή το πνίγουν μέσα τους , ή το αντιμετωπίζουν με ψυχοφάρμακα, όμως χωρίς να βρίσκουν ποτέ «γιατρειά».
Συγκεκριμένα η Ελλάδα δεν έχει να παρουσιάσει μόνο το περιστατικό τη απαγωγής από εξωγήινα όντα της συζύγου του βουλευτή. Υπάρχουν ελάχιστα ακόμα δημοσιευμένα, αρκετά περισσότερα αδημοσίευτα και κάποια που δεν τα μαθαίνουμε ποτέ, ούτε εμείς που βρισκόμαστε στη «πρώτη γραμμή». Δυστυχώς, δεκάδες μαρτυρίες δεν γίνονται γνωστές γιατί υπάρχει η νομική πλευρά περί προστασίας προσωπικών δεδομένων, γιατί δεν το επιθυμούν τα θύματα, και γιατί στη περίπτωσή μας δεν είμαστε άνθρωποι που ζητάμε ως αντάλλαγμα της βοήθειας που προσφέρουμε την προσωπική μας προβολή μέσα από το τρόμο του άλλου.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων που έρχονται σε εμάς, δεν έχουν σχέση με το φαινόμενο των UFOs αλλά τους έχουν πει κάποιοι άλλοι για τις εξωγήινες απαγωγές. Οπότε είναι αρκετά διστακτικοί έως ότου πραγματοποιηθεί μία συνάντηση, μία συνεδρία ή ακόμα και ένας υπνωτισμός, για να διαπιστώσουμε τι τους συμβαίνει. Βέβαια το πρώτο μας μέλημα είναι να μην ανησυχήσουμε περισσότερο τον παθόντα με πιθανές πληροφορίες για το τι μπορεί να του συμβαίνει, γιατί μπορεί να μην του συμβαίνει τελικά τίποτα τέτοιο και η διαταραχή του να μπορεί να αντιμετωπιστεί ακόμα και με μια απλή αλλαγή στις βραδινές διατροφικές του συνήθειες...

Οπωσδήποτε, εγώ και οι συνεργάτες μου ψάχνουμε πρώτα τη λογική εξήγηση και τη λογική αντιμετώπιση. Η ομάδα διαθέτει ψυχολόγο και υπνωτιστή. Το πρώτο μας μέλημα είναι να μην τρομοκρατήσουμε τον/τη μάρτυρα, ακόμη και αν βρούμε κάποιο παράξενο σημάδι ή οπή επάνω του. Η μόνη περίπτωση, δηλαδή, για να προχωρήσουμε σε ύπνωση, είναι αυτή. Να σημειώσω εδώ, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι δεν παίρνουμε χρήματα και ελέγχουμε αυστηρά το ιατρικό ιστορικό των φερόμενων θυμάτων γιατί η πιθανότητες δεν είναι υπέρ των απαγωγών. Πάντως, υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά στους ανθρώπους που υποστηρίζουν μια εξωγήινη απαγωγή. Όμοια σημάδια σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος, μικροχειρουργικές ραφές στο δέρμα που δεν φεύγουν με την πάροδο των ετών, ίδια όνειρα, κοινές περιγραφές σε κατάσταση υπνωτισμού, μαντικές εκλάμψεις – οράματα (σε σπάνιες περιπτώσεις λόγω εγκεφαλικής υπερδιέγερσης), και πολλά ακόμα πιο σπάνια αλλά εξίσου σημαντικά…

*Συλλογή πληροφοριών/κειμενογραφία: Χάρης Κουτσιαύτης. Διάθεση: Πρόδρομος Κοφσανίδης/ΕΟΕ. Πηγές από έρευνα ή αρθρογραφία των: Μάκη Ποδότα, Άννα Δρούζα, Budd Hopkins, Αντώνη Κωνσταντάρα.