ATAΛΑΝΤΗ: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ROSWELL, 25 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ (Επεισόδιο Paranormal by VICE)
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1990, περίπου στις 9:30μμ, 17 ιπτάμενα σκάφη
άγνωστης ταυτότητας προσγειώθηκαν στον Μεγαπλάτανο Φθιώτιδας (στην
Αταλάντη) για να επιδιορθώσουν το ένα που μόλις είχε συντριβεί. Η
ιστορία της συντριβής στην Αταλάντη, έγινε θρύλος, καθώς παρέμενε ένα
άλυτο μυστήριο που δεν άφηναν οι λάτρεις του ανεξήγητου να ξεχαστεί. Οι
συχνές αναφορές σε περιοδικά, εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοπτικές
εκπομπές, έφεραν άσβεστη τη φλόγα του μυστηρίου εκείνης της νύχτας, σε
εκείνο το λόφο, που αποφάσισα να επισκεφθώ προσωπικά (ο γραφών αυτού του
άρθρου, Χάρης Κουτσιαύτης) το 2015 μετά από την παρότρυνση του
τηλεοπτικού συνεργείου του VICE για τη συμμετοχή μου στη δημιουργία ενός
σχετικού ντοκιμαντέρ στη περιοχή. Βέβαια, είχα ξαναεπισκεφθεί το
σημείο, και γνώριζα τι θα αντίκριζα, αλλά αυτή τη φορά είχα τους
ιδανικούς μάρτυρες για να προβάλω στον κόσμο τα εναπομείναντα παράδοξα
του τόπου, χωρίς να χαρακτηριστώ μυθομανής ή στην καλύτερη των
περιπτώσεων ως «σκηνοθέτης» καταστάσεων...
Έτσι, πρωί-πρωί, στις 5 Σεπτεμβρίου του 2015, το παντελώς άγνωστο σε εμένα τηλεοπτικό συνεργείο του VICE και εγώ, ξεκινήσαμε οδικός από την Αθήνα, με πρώτη στάση στη πόλη της Αταλάντης. Στη πρώτη καφετέρια που βρήκαμε και αποφασίσαμε να πιούμε το καφεδάκι μας, προβληματίσαμε με την παρουσία μας, έως ότου ενημερώσαμε τον λόγο της επίσκεψής μας. Αμέσως ανακαλύψαμε ότι όλοι οι παρευρισκόμενοι στο καφέ είχαν κάτι να μας πουν για την συντριβή. Το θέμα παρέμενε «ενεργό» στη πόλη 25 χρόνια μετά! Και όπως διαπιστώθηκε λίγη ώρα αργότερα, όχι μόνο στη πόλη, αλλά και στον λόφο...
Στη κορυφή του λόφου, δίπλα στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία που παρκάραμε τα αυτοκίνητά μας, μας περίμεναν δύο εκπλήξεις. Η πρώτη ήταν η λέξη UFO ζωγραφισμένη σε έναν μικρό υποσταθμό μαζί με ένα δεξί βέλος που έδειχνε σε ένα μονοπάτι και η δεύτερη το ανύπαρκτο στίγμα στο GPS. Μας οδηγούσε το ένστικτο... και το μονοπάτι φυσικά, που κατέληγε σε ένα τσιμεντένιο βάθρο (κολονάκι) της Γεωγραφικής Υπηρεσίας του Ελληνικού Στρατού. Τα βάθρα αυτά βοηθούν στην υλοποίηση του εκάστοτε Ελληνικού Γεωδαιτικού Συστήματος Αναφοράς και είναι πολύ σημαντικά για Τοπογραφικές εργασίες, δεδομένου ότι αποτελούν σημεία ελέγχου. Η θέα από εκεί ήταν καταπληκτική. Μονοπάτι παραπέρα δεν υπήρχε αλλά η καμένη βλάστηση έδειχνε προς τα πού έπρεπε να κατευθυνθείς για να βρεις το σημείο της συντριβής. Συνεχίσαμε νότια κατάβαση σε τραχιά κατσάβραχα, ενώ δεξιά μας βλέπαμε στους πρόποδες του λόφου τη Νατοϊκή βάση που εδρεύει την περιοχή. Ναι, καλά ακούσατε. Μία μικρή Νατοϊκή βάση με ένα Ραντάρ σαν τεράστια μπάλα του γκολφ βρισκόταν για άγνωστο λόγο εκεί κάτω, πραγματικά στο πουθενά, χτισμένη μετά τη συντριβή και «ενεργή» έως σήμερα.
Με το φόβο μην συλληφθούμε συνεχίσαμε τη κατάβαση στα καμένα, έως το σημείο της συντριβής που ήταν ένα τραχύ οροπέδιο πλησίον του επίμαχου πεύκου που περιέγραφε η οικογένεια Καραντράτου, το 1990. Ήταν απίστευτο, αυτό που αντικρίζαμε. Ο τόπος παρέμενε 25 χρόνια μετά ίδιος, με τους καμένους κορμούς των θάμνων όρθιους, ενώ η βλάστηση -όπου υπήρχε- δεν κατάφερνε να ξεπεράσει τα 5 εκατοστά, σε αντίθεση με το σημείο πριν το βάθρο που ήταν εκτός ορίων της φωτιάς και η βλάστηση έφτανε τα 50-80 εκατοστά. Αλλά το συγκλονιστικότερο όλων ήταν ότι ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο παρέμενε εγκλωβισμένο στο σημείο. Το EMF (ο μετρητής ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων) έδειχνε 3 φορές παραπάνω από το κανονικό και 2 φορές περισσότερο από την δοκιμαστική μέτρηση που είχα κάνει νωρίτερα, κάτω από μία κεραία υπερυψηλής τάσης στο σημείο που είχαμε παρκάρει τα αυτοκίνητα.
Μετά από 2,5 ώρες παραμονής στο λόφο για τις ανάγκες των γυρισμάτων, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, όλοι με έναν φρικτό πονοκέφαλο που δεν δικαιολογείται ούτε από το παράδοξο της υπόθεσης. Στο αυτοκίνητο τους έβλεπες όλους προβληματισμένους με αυτά που άκουσαν κι αντίκρισαν. Ήταν μία σιωπηλή επιστροφή. Εκείνες τις στιγμές της σιωπής είχες την εντύπωση ότι τα μόνα που μιλούσαν ήταν τα πρόσωπά τους. Όλα σαν να έλεγαν βουβά και να συμφωνούσαν στο ίδιο πράγμα: Πως οι θρύλοι που κυνηγούσαν εκείνο το απόγευμα είχαν αφήσει τα ίχνη τους στον πραγματικό κόσμο για πάντα....
Έτσι, πρωί-πρωί, στις 5 Σεπτεμβρίου του 2015, το παντελώς άγνωστο σε εμένα τηλεοπτικό συνεργείο του VICE και εγώ, ξεκινήσαμε οδικός από την Αθήνα, με πρώτη στάση στη πόλη της Αταλάντης. Στη πρώτη καφετέρια που βρήκαμε και αποφασίσαμε να πιούμε το καφεδάκι μας, προβληματίσαμε με την παρουσία μας, έως ότου ενημερώσαμε τον λόγο της επίσκεψής μας. Αμέσως ανακαλύψαμε ότι όλοι οι παρευρισκόμενοι στο καφέ είχαν κάτι να μας πουν για την συντριβή. Το θέμα παρέμενε «ενεργό» στη πόλη 25 χρόνια μετά! Και όπως διαπιστώθηκε λίγη ώρα αργότερα, όχι μόνο στη πόλη, αλλά και στον λόφο...
Στη κορυφή του λόφου, δίπλα στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία που παρκάραμε τα αυτοκίνητά μας, μας περίμεναν δύο εκπλήξεις. Η πρώτη ήταν η λέξη UFO ζωγραφισμένη σε έναν μικρό υποσταθμό μαζί με ένα δεξί βέλος που έδειχνε σε ένα μονοπάτι και η δεύτερη το ανύπαρκτο στίγμα στο GPS. Μας οδηγούσε το ένστικτο... και το μονοπάτι φυσικά, που κατέληγε σε ένα τσιμεντένιο βάθρο (κολονάκι) της Γεωγραφικής Υπηρεσίας του Ελληνικού Στρατού. Τα βάθρα αυτά βοηθούν στην υλοποίηση του εκάστοτε Ελληνικού Γεωδαιτικού Συστήματος Αναφοράς και είναι πολύ σημαντικά για Τοπογραφικές εργασίες, δεδομένου ότι αποτελούν σημεία ελέγχου. Η θέα από εκεί ήταν καταπληκτική. Μονοπάτι παραπέρα δεν υπήρχε αλλά η καμένη βλάστηση έδειχνε προς τα πού έπρεπε να κατευθυνθείς για να βρεις το σημείο της συντριβής. Συνεχίσαμε νότια κατάβαση σε τραχιά κατσάβραχα, ενώ δεξιά μας βλέπαμε στους πρόποδες του λόφου τη Νατοϊκή βάση που εδρεύει την περιοχή. Ναι, καλά ακούσατε. Μία μικρή Νατοϊκή βάση με ένα Ραντάρ σαν τεράστια μπάλα του γκολφ βρισκόταν για άγνωστο λόγο εκεί κάτω, πραγματικά στο πουθενά, χτισμένη μετά τη συντριβή και «ενεργή» έως σήμερα.
Με το φόβο μην συλληφθούμε συνεχίσαμε τη κατάβαση στα καμένα, έως το σημείο της συντριβής που ήταν ένα τραχύ οροπέδιο πλησίον του επίμαχου πεύκου που περιέγραφε η οικογένεια Καραντράτου, το 1990. Ήταν απίστευτο, αυτό που αντικρίζαμε. Ο τόπος παρέμενε 25 χρόνια μετά ίδιος, με τους καμένους κορμούς των θάμνων όρθιους, ενώ η βλάστηση -όπου υπήρχε- δεν κατάφερνε να ξεπεράσει τα 5 εκατοστά, σε αντίθεση με το σημείο πριν το βάθρο που ήταν εκτός ορίων της φωτιάς και η βλάστηση έφτανε τα 50-80 εκατοστά. Αλλά το συγκλονιστικότερο όλων ήταν ότι ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο παρέμενε εγκλωβισμένο στο σημείο. Το EMF (ο μετρητής ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων) έδειχνε 3 φορές παραπάνω από το κανονικό και 2 φορές περισσότερο από την δοκιμαστική μέτρηση που είχα κάνει νωρίτερα, κάτω από μία κεραία υπερυψηλής τάσης στο σημείο που είχαμε παρκάρει τα αυτοκίνητα.
Μετά από 2,5 ώρες παραμονής στο λόφο για τις ανάγκες των γυρισμάτων, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, όλοι με έναν φρικτό πονοκέφαλο που δεν δικαιολογείται ούτε από το παράδοξο της υπόθεσης. Στο αυτοκίνητο τους έβλεπες όλους προβληματισμένους με αυτά που άκουσαν κι αντίκρισαν. Ήταν μία σιωπηλή επιστροφή. Εκείνες τις στιγμές της σιωπής είχες την εντύπωση ότι τα μόνα που μιλούσαν ήταν τα πρόσωπά τους. Όλα σαν να έλεγαν βουβά και να συμφωνούσαν στο ίδιο πράγμα: Πως οι θρύλοι που κυνηγούσαν εκείνο το απόγευμα είχαν αφήσει τα ίχνη τους στον πραγματικό κόσμο για πάντα....
Διαβάστε επίσης:
Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ Α.Τ.Ι.Α. ΣΤΗΝ ΑΤΑΛΑΝΤΗ, 2/9/1990.
Διαβάστε επίσης:
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ROSWELL – ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΙΔΗΣ.
Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ Α.Τ.Ι.Α. ΣΤΗΝ ΑΤΑΛΑΝΤΗ, 2/9/1990.
Διαβάστε επίσης:
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ROSWELL – ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΙΔΗΣ.